Παύλος δούλος θεού απόστολος δε ιησού χριστού κατά πίστιν εκλεκτών θεού και επίγνωσιν αληθείας της κατ ευσέβειαν επ ελπίδι ζωής αιωνίου, ην επηγγείλατο ο αψευδής θεός προ χρόνων αιωνίων, εφανέρωσε δε καιροίς ιδίοις τον λόγον αυτού εν κηρύγματι, ο επιστεύθην εγώ κατ επιταγήν του σωτήρος ημών θεού. τίτω γνησίω τέκνω κατά κοινήν πίστιν, χάρις, έλεος, ειρήνη, από θεού πατρός και κυρίου ιησού χριστού του σωτήρος ημών. τούτου χάριν κατέλιπον σε εν κρήτη, ίνα τα λείποντα επιδιορθώση, και καταστήσης κατά πόλιν πρεσβυτέρους ως εγώ σοι διεταξάμην. ει τις εστίν ανέγκλητος, μιάς γυναικός ανήρ, τέκνα έχων πιστά, μη εν κατηγορία ασωτείας, η ανυπότακτα. δει γαρ τον επίσκοπον ανέγκλητον είναι ως θεού οικονόμον, μη αυθάδη, μη οργίλον, μη πάροινον, μη πλήκτην, μη αισχροκερδή, αλλά φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, όσιον, εγκρατή, αντεχόμενον του κατά την διδαχήν πιστού λόγου, ίνα δυνατός η και παρακαλείν εν τη διδασκαλία τη υγιαινούση, και τους αντιλέγοντας ελέγχειν. εισί γαρ πολλοί και ανυπότακτοι, ματαιολόγοι και φρεναπάται, μάλιστα οι εκ περιτομής, ους δει επιστομίζειν, οίτινες οίκους όλους ανατρέπουσι, διδάσκοντες α μη δει, αισχρού κέρδους χάριν. είπε τις εξ αυτών ίδιος αυτών προφήτης. κρήτες αεί ψεύσται, κακά θηρία γαστέρες αργαί. η μαρτυρία αύτη εστίν αληθής δι ην αιτίαν έλεγχε αυτούς αποτόμως, ίνα υγιαίνωσιν εν τη πίστει, μη προσέχοντες ιουδαϊκοίς μύθοις και εντολαίς ανθρώπων αποστρεφομένων την αλήθειαν πάντα μεν καθαρά τοις καθαροίς, τοις δε μεμιαμένοις και απίστοις ουδέν καθαρόν, αλλά μεμίανται αυτών και ο νους και η συνείδησις. θεόν ομολογούσιν ειδέναι, τοις δε έργοις αρνούνται, βδελυκτοί όντες και απειθείς, και προς παν έργον αγαθόν αδόκιμοι.

Συ δε λάλει α πρέπει τη υγιαινούση διδασκαλία, πρεσβύτας νηφαλίους είναι, σεμνούς, σώφρονας, υγιαίνοντας τη πίστει, τη αγάπη, τη υπομονή. πρεσβύτιδας ωσαύτως εν καταστήματι ιεροπρεπείς, μη διαβόλους, μη οίνω πολλώ δεδουλωμένας, καλοδιδασκάλους, ίνα σωφρονίζωσι τας νέας φιλάνδρους είναι, φιλοτέκνους, σώφρονας, αγνάς, οικουρούς, αγαθάς υποτασσομένας τοις ιδίοις ανδράσιν, ίνα μη ο λόγος του θεού βλασφημείται. τους νεωτέρους ωσαύτως παρακάλει σωφρονείν. περί πάντα σεαυτόν παρεχόμενος τύπον καλών έργων εν τη διδασκαλία, αδιαφθορίαν σεμνότητα, αφθαρσίαν, λόγον υγιή, ακατάγνωστον, ίνα ο εξ εναντίας εντραπή μηδέν έχων περί ημών λέγειν φαύλον. δούλους ιδίοις δεσπόταις υποτάσσεσθαι, εν πάσιν ευαρέστους είναι, μη αντιλέγοντας, μη νοσφιζομένους, αλλά πίστιν πάσαν ενδεικνυμένους αγαθήν, ίνα την διδασκαλίαν του σωτήρος ημών θεού κοσμώσιν εν πάσιν. επεφάνη γαρ η χάρις του θεού η σωτηρίος πάσιν ανθρώποις παιδεύουσα ημάς, ίνα αρνησάμενοι την ασέβειαν και τας κοσμικάς επιθυμίας, σωφρόνως και δικαίως και ευσεβώς ζήσωμεν εν τω νυν αιώνι, προσδεχόμενοι την μακαρίαν ελπίδα και επιφάνειαν της δόξης του μεγάλου θεού και σωτήρος ημών ιησού χριστού, ος έδωκεν εαυτόν υπέρ ημών, ίνα λυτρώσηται ημάς από πάσης ανομίας, και καθαρίση εαυτώ λαόν περιούσιον ζηλωτήν καλών έργων. ταύτα λάλει και παρακάλει, και έλεγχε μετά πάσης επιταγής. μηδείς σου περιφρονείτω.

Υπομίμνησκε αυτούς αρχαίς και εξουσίαις υποτάσσεσθαι, πειθαρχείν προς παν έργον αγαθόν ετοίμους είναι, μηδένα βλασφημείν, αμάχους είναι, επιεικείς, πάσαν ενδεικνυμένους πραότητα προς πάντας ανθρώπους. ήμεν γαρ ποτέ και ημείς ανόητοι, απειθείς, πλανώμενοι, δουλεύοντες επιθυμίαις και ηδοναίς ποικίλαις, εν κακία και φθόνω διάγοντες, στυγητοί, μισούντες αλλήλους. ότε δε η χρηστότης και η φιλανθρωπία επεφάνη του σωτήρος ημών θεού, ουκ εξ έργων των εν δικαιοσύνη ων εποιήσαμεν ημείς, αλλά κατά τον αυτού έλεον έσωσεν ημάς διά λουτρού παλιγγενεσίας και ανακαινώσεως πνεύματος αγίου, ου εξέχεεν εφ ημάς πλουσίως διά ιησού χριστού του σωτήρος ημών, ίνα δικαιωθέντες τη εκείνου χάριτι, κληρονόμοι γενώμεθα κατ ελπίδα ζωής αιωνίου. πιστός ο λόγος. και περί τούτων βούλομαι σε διαβεβαιούσθαι, ίνα φροντίζωσι καλών έργων προΐστασθαι οι πεπιστευκότες θεώ. ταύτα εστί τα καλά και ωφέλιμα τοις ανθρώποις. μωράς δε ζητήσεις και γενεαλογίας και έρεις και μάχας νομικάς περιίστασο. εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι. αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, ειδώς ότι εξέστραπται ο τοιούτος και αμαρτάνει, ων αυτοκατάκριτος. όταν πέμψω αρτεμάν προς σε η τυχικόν, σπούδασον ελθείν προς με εις νικόπολιν, εκεί γαρ κέκρικα παραχειμάσαι. ζηνάν τον νομικόν και απολλώ σπουδαίως πρόπεμψον, ίνα μηδέν αυτοίς λείπη. μανθανέτωσαν δε και οι ημέτεροι καλών έργων προΐστασθαι εις τας αναγκαίας χρείας, ίνα μη ώσιν άκαρποι. ασπάζονται σε οι μετ εμού πάντες. άσπασαι τους φιλούντας ημάς εν πίστει. η χάρις μετά πάντων υμών. αμήν.

Τέλος της προς τίτον επιστολής.