Παύλος και σιλουανός και τιμόθεος, τη εκκλησία θεσσαλονικέων εν θεώ πατρί ημών και κυρίω ιησού χριστώ. χάρις υμίν και ειρήνη από θεού πατρός ημών και κυρίου ιησού χριστού. ευχαριστείν οφείλομεν τω θεώ πάντοτε περί υμών αδελφοί, καθώς άξιον εστίν, ότι υπεραυξάνει η πίστις υμών, και πλεονάζει η αγάπη ενός εκάστου πάντων υμών εις αλλήλους, ώστε ημάς αυτούς εν υμίν καυχάσθαι εν ταις εκκλησίαις του θεού υπέρ της υπομονής υμών και πίστεως εν πάσι τοις διωγμοίς υμών και ταις θλίψεσιν αις ανέχεσθε, ένδειγμα της δικαίας κρίσεως του θεού, εις το καταξιωθήναι υμάς της βασιλείας του θεού, υπέρ ης και πάσχετε, είπερ δίκαιον παρά θεώ ανταποδούναι τοις θλίβουσιν υμάς θλίψιν, και υμίν τοις θλιβομένοις άνεσιν μεθ ημών, εν τη αποκαλύψει του κυρίου ιησού χριστού απ ουρανού μετ αγγέλων δυνάμεως αυτού, εν πυρί φλογός διδόντος εκδίκησιν τοις μη ειδόσι θεόν, και τοις μη υπακούουσι τω ευαγγελίω του κυρίου ημών ιησού χριστού, οίτινες δίκην τίσουσιν, όλεθρον αιώνιον από προσώπου κυρίου και από της δόξης της ισχύος αυτού, όταν έλθη ενδοξασθήναι εν τοις αγίοις αυτού, και θαυμασθήναι εν πάσι τοις πιστεύσασιν, ότι επιστεύθη το μαοτύριον ημών εφ υμάς εν τη ημέρα εκείνη. εις ο και προσευχόμεθα πάντοτε περί υμών, ίνα υμάς αξιώση της κλήσεως ο θεός ημών, και πληρώση πάσαν ευδοκίαν αγαθωσύνης, και έργον πίστεως εν δυνάμει, όπως εν δοξασθή το όνομα του κυρίου ημών ιησού χριστού εν υμίν, και υμείς εν αυτώ, κατά την χάριν του θεού ημών και κυρίου ιησού χριστού.

Ερωτώμεν δε υμάς αδελφοί υπέρ της παρουσίας του κυρίου ημών ιησού χριστού και ημών επισυναγωγής επ αυτόν, εις το μη ταχέως σαλευθήναι υμάς από του νοός, μήτε θροείσθαι, μήτε διά πνεύματος, μήτε διά λόγου, μήτε δι επιστολής ως δι ημών, ως ότι ενέστηκεν η ημέρα του χριστού. μήτις υμάς εξαπατήση κατά μηδένα τρόπον. ότι εάν μη έλθη η αποστασία πρώτον, και αποκαλυφθή ο άνθρωπος της αμαρτίας, ο υιός της απωλείας, ο αντικείμενος και υπεραιρόμενος επί πάντα λεγόμενον θεόν η σέβασμα, ώστε αυτόν εις τον ναόν του θεού ως θεόν καθίσαι, αποδεικνύοντα εαυτόν ότι εστί θεός. ου μνημονεύετε ότι έτι ων προς υμάς ταύτα έλεγον υμίν. και νυν το κατέχον οίδατε, εις το αποκαλυφθήναι αυτόν εν τω εαυτού καιρώ. το γαρ μυστήριον ήδη ενεργείται της ανομίας, μόνον ο κατέχων άρτι έως εκ μέσου γένηται. και τότε αποκαλυφθήσεται ο άνομος, ον ο κύριος αναλώσει τω πνεύματι του στόματος αυτού, και καταργήσει τη επιφανεία της παρουσίας αυτού, ου εστίν η παρουσία κατ ενέργειαν του σατανά, εν πάση δυνάμει και σημείοις και τέρασι ψεύδους, και εν πάση απάτη της αδικίας εν τοις απολλυμένοις, ανθ ων την αγάπην της αληθείας ουκ εδέξαντο εις το σωθήναι αυτούς. και διατούτο πέμψει αυτοίς ο θεός ενέργειαν πλάνης, εις το πιστεύσαι αυτούς τω ψεύδει, ίνα κριθώσι πάντες οι μή πιστεύσαντες τη αληθεία, αλλ ευδοκήσαντες εν τη αδικία. ημείς δε οφείλομεν ευχαριστείν τω θεώ πάντοτε περί υμών αδελφοί ηγαπημένοι υπό κυρίου, ότι είλετο υμάς ο θεός απ αρχής εις σωτηρίαν, εν αγιασμώ πνεύματος και πίστει αληθείας, εις ο εκάλεσεν υμάς διά του ευαγγελίου ημών εις περιποίησιν δόξης του κυρίου ημών ιησού χριστού. άρα ουν αδελφοί στήκετε και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε, είτε διά λόγου, είτε δι επιστολής ημών. αυτός δε ο κύριος ημών ιησούς χριστός και ο θεός και πατήρ ημών ο αγαπήσας υμάς, και διδούς παράκλησιν αιωνίαν και ελπίδα αγαθήν εν χάριτι, παρακαλέσαι υμών τας καρδίας, και στηρίξαι υμάς εν παντί λόγω και έργω αγαθώ.

Το λοιπόν προσεύχεσθε αδελφοί περί ημών, ίνα ο λόγος του κυρίου τρέχη και δοξάζηται, καθώς και προς υμάς, και ίνα ρυσθώμεν από των ατόπων και πονηρών ανθρώπων. ου γαρ πάντων η πίστις. πιστός δε εστίν ο κύριος, ος στηρίξει υμάς και φυλάξει από του πονηρού. πεποίθαμεν δε εν κυρίω εφ υμάς, ότι α παραγγέλομεν υμίν και ποιείτε, και ποιήσετε. ο δε κύριος κατευθύναι υμών τας καρδίας εις την αγάπην του θεού και εις την υπομονήν του χριστού παραγγέλλομεν δε υμίν αδελφοί εν ονόματι του κυρίου ημών ιησού χριστού, στέλλεσθαι υμάς από παντός αδελφού ατάκτως περιπατούντος, και μη κατά την παράδοσιν ην παρέλαβον παρ ημών. αυτοί γαρ οίδατε πως δει μιμείσθαι ημάς, ότι ουκ ητακτήσαμεν εν υμίν, ουδέ δωρεάν άρτον εφάγομεν παρά τινός, αλλ εν κόπω και μόχθω νύκτα και ημέραν εργαζόμενοι, προς το μη επιβαρήσαι τινά υμών. ουχ ότι ουκ έχομεν εξουσίαν, αλλ ίνα εαυτούς τύπον δώμεν υμίν εις το μιμείσθαι ημάς. και γαρ ότε ήμεν προς υμάς, τούτο παρηγγέλλομεν υμίν, ότι ει τις ου θέλει εργάζεσθαι, μηδέ εσθιέτω. ακούομεν γαρ τινάς περιπατούντας εν υμίν ατάκτως, μηδέν εργαζομένους, αλλά περιεργαζομένους. τοις δε τοιούτοις παραγγέλλομεν και παρακαλούμεν διά του κυρίου ημών ιησού χριστού ίνα μετά ησυχίας εργαζόμενοι τον εαυτών άρτον εσθίωσιν. υμείς δε αδελφοί μη εκκακήσητε καλοποιούντες. ει δε τις ουχ υπακούει τω λόγω ημών διά της επιστολής τούτον σημειούσθε, και μη συναναμίγνυσθε αυτώ, ίνα εντραπή. και μη ως εχθρόν ηγείσθε, αλλά νουθετείτε ως αδελφόν. αυτός δε ο κύριος της ειρήνης δώη υμίν την ειρήνην διαπαντός εν παντί τρόπω. ο κύριος μετά πάντων υμών. ο ασπασμός τη εμή χειρί παύλου, ο εστί σημείον εν πάση επιστολή. ούτως γράφω. η χάρις του κυρίου ημών ιησού χριστού μετά πάντων υμών. αμήν.

Τέλος της προς θεσσαλονικείς δευτέρας επιστολής.