Παύλος κλητός απόστολος ιησού χριστού διά θελήματος θεού και σωσθένης ο αδελφός, τη εκκλησία του θεού τη ούση εν κορίνθω, ηγιασμένοις εν χριστώ ιησού κλητοίς αγίοις, συν πάσι τοις επικαλουμένοις το όνομα του κυρίου ημών ιησού χριστού εν παντί τόπω αυτών τε και ημών, χάρις υμίν και ειρήνη από θεού πατρός ημών και κυρίου ιησού χριστού. ευχαριστώ τω θεώ μου πάντοτε περί υμών επί τη χάριτι του θεού τη δοθείση υμίν εν χριστώ ιησού ότι εν παντί επλουτίσθητε εν αυτώ εν παντί λόγω και πάση γνώσει, καθώς το μαρτύριον του χριστού εβεβαιώθη εν υμίν, ώστε υμάς μη υστερείσθαι εν μηδενί χαρίσματι απεκδεχομένους την αποκάλυψιν του κυρίου ημών ιησού χριστού, ος και βεβαιώσει υμάς έως τέλους ανεγκλήτους εν τη ημέρα του κυρίου ημών ιησού χριστού. πιστός ο θεός δι ου εκλήθητε εις κοινωνίαν του υιού αυτού του κυρίου ημών ιησού χριστού. παρακαλώ δε υμάς αδελφοί διά του ονόματος του κυρίου ημών ιησού χριστού, ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη η εν υμίν σχίσματα. ήτε δε κατηρτισμένοι εν τω αυτώ νοΐ και εν τη αυτή γνώμη. εδηλώθη γαρ μοι περί υμών αδελφοί μου υπό των χλόης, ότι έριδες εν υμίν εισί. λέγω δε τούτο ότι έκαστος υμών λέγει εγώ μεν ειμί παύλου, εγώ δε απολλώ, εγώ δε κηφά, εγώ δε χριστού. μεμέρισται ο χριστός. μη παύλος εσταυρώθη υπέρ υμών, η εις το όνομα παύλου εβαπτίσθητε. ευχαριστώ τω θεώ ότι ουδένα υμών εβάπτισα ειμή κρίσπον και γάϊον, ίνα μήτις είπη ότι εις το εμόν όνομα εβάπτισα. εβάπτισα δε και τον στεφανά οίκον, λοιπόν ουκ οίδα ει τινά άλλον εβάπτισα. ου γαρ απέστειλε με χριστός βαπτίζειν, αλλ ευαγγελίζεσθαι, ουκ εν σοφία λόγου, ίνα μη κενωθή ο σταυρός του χριστού. λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστί, τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις θεού εστί. γέγραπται γαρ απολώ την σοφίαν των σοφών, και την σύνεσιν των συνετών αθετήσω. πού σοφός, που γραμματεύς, που συζητητής του αιώνος τούτου. ουχί εμώρανεν ο θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου. επειδή γαρ εν τη σοφία του θεού ουκ έγνω ο κόσμος διά της σοφίας τον θεόν, ευδόκησεν ο θεός διά της μωρίας του κηρύγματος σώσαι τους πιστεύοντας. επειδή και ιουδαίοι σημείον αιτούσι, και έλληνες σοφίαν ζητούσιν. ημείς δε κηρύσσομεν χριστόν εσταυρωμένον, ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, έλλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς ιουδαίοις τε και έλλησι χριστόν, θεού δύναμιν και θεού σοφίαν. ότι το μωρόν του θεού σοφώτερον των ανθρώπων εστί, και το ασθενές του θεού ισχυρότερον των ανθρώπων εστί. βλέπετε γαρ την κλήσιν υμών αδελφοί, ότι ου πολλοί σοφοί κατά σάρκα, ου πολλοί δυνατοί, ου πολλοί ευγενείς, αλλά τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη, και τα ασθενή του κόσμου εξελέξατο ο θεός, ίνα καταισχύνη τα ισχυρά. και τα αγενή του κόσμου και τα εξουθενημένα εξελέξατο ο θεός και τα μη όντα, ίνα τα όντα καταργήση, όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον του θεού. εξ αυτού δε υμείς εστέ εν χριστώ ιησού, ος εγενήθη ημίν σοφία από θεού δικαιοσύνη τε και αγιασμός και απολύτρωσις. ίνα καθώς γέγραπται ο καυχώμενος εν κυρίω καυχάσθω.

Καγώ ελθών προς υμάς αδελφοί, ήλθον ου καθ υπεροχήν λόγου η σοφίας καταγγέλων υμίν το μαρτύριον του θεού. ου γαρ έκρινα του ειδέναι τι εν υμίν ειμή ιησούν χριστόν και τούτον εσταυρωμένον. και εγώ εν ασθενεία και εν φόβω και εν τρόμω πολλώ εγενόμην προς υμάς, και ο λόγος μου και το κήρυγμα μου ουκ εν πειθοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ εν αποδείξει πνεύματος και δυνάμεως, ίνα η πίστις ημών μη ή εν σοφία ανθρώπων, αλλ εν δυνάμει θεού. σοφίαν δε λαλούμεν εν τοις τελείοις. σοφίαν δε ου του αιώνος τούτου ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου ουδέ των αρχόντων του αιώνος τούτου των καταργουμένων, αλλά λαλούμεν σοφίαν θεού εν μυστηρίω την αποκεκρυμμένην ην προώρισεν ο θεός προ των αιώνων εις δόξαν ημών, ην ουδείς των αρχόντων του αιώνος τούτου έγνωκεν. ει γαρ έγνωσαν ουκ αν τον κύριον της δόξης εσταύρωσαν. αλλά καθώς γέγραπται. α οφθαλμός ουκ είδε, και ους ουκ ήκουσε, και επί καρδίαν ανθρώπου ουκ ανέβη, α ητοίμασεν ο θεός τοις αγαπώσιν αυτόν. ημίν δε ο θεός απεκάλυψε διά του πνεύματος αυτού. το γαρ πνεύμα πάντα ερευνά, και τα βάθη του θεού. τις γαρ οίδεν ανθρώπων τα του ανθρώπου, ειμή το πνεύμα του ανθρώπου το εν αυτώ. ούτω και τα του θεού ουδείς οίδεν, ειμή το πνεύμα του θεού. ημείς δε ου το πνεύμα του κόσμου ελάβομεν, αλλά το πνεύμα το εκ του θεού, ίνα οίδωμεν τα υπό του θεού χαρισθέντα ημίν, α και λαλούμεν ουκ εν διδακτοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ εν διδακτοίς πνεύματος αγίου πνευματικοίς πνευματικά συγκρίνοντες. ψυχικός δε άνθρωπος ου δέχεται τα του πνεύματος του θεού. μωρία γαρ αυτώ εστί, και ου δύναται γνώναι ότι πνευματικώς ανακρίνεται. ο δε πνευματικός ανακρίνει μεν πάντα, αυτός δε υπ ουδενός ανακρίνεται τις γαρ έγνω νουν κυρίου ος συμβιβάσει αυτόν. ημείς δε νουν χριστού έχομεν.

Και εγώ αδελφοί ουκ ηδυνήθην υμίν λαλήσαι ως πνευματικοίς αλλ ως σαρκικοίς. ως νηπίοις εν χριστώ γάλα υμάς επότισα και ου βρώμα. ούπω γαρ εδύνασθε, αλλ ούτε έτι νυν δύνασθε. έτι γαρ σαρκικοί εστέ. όπου γαρ εν υμίν ζήλος, και έρις, και διχοστασίαι, ουχί σαρκικοί εστέ, και κατά άνθρωπον περιπατείτε. όταν γαρ λέγει τις. εγώ μεν ειμί παύλου, έτερος δε εγώ απολλώ ουχί σαρκικοί εστέ. τις ουν εστί παύλος τις δε απολλώς, αλλ η διάκονοι δι ων επιστεύσατε. και εκάστω ως ο κύριος έδωκεν. εγώ εφύτευσα, απολλώς επότισεν, αλλ ο θεός ήυξανεν. ώστε ούτε ο φυτεύων εστί τι, ούτε ο ποτίζων, αλλ ο αυξάνων θεός. ο φυτεύων δε και ο πατίζων εν εισίν. έκαστος δε τον ίδιον μισθόν λήψεται κατά τον ίδιον κόπον. θεού γαρ εσμέν συνεργοί. θεού γεώργιον θεού οικοδομή εστέ. κατά την χάριν του θεού την δοθείσαν μοι ως σοφός αρχιτέκτων θεμέλιον τέθεικα, άλλος δε εποικοδομεί. έκαστος δε βλεπέτω πως εποικοδομεί. θεμέλιον γαρ άλλον ουδείς δύναται θείναι παρά τον κείμενον, ος εστίν ιησούς χριστός. ει δε τις εποικοδομεί επί τον θεμέλιον τούτον χρυσόν, άργυρον, λίθους τιμίους, ξύλα, χόρτον, καλάμην, εκάστου το έργον φανερόν γενήσεται. η γαρ ημέρα δηλώσει, ότι εν πυτί αποκαλύπτεται, και εκάστου το έργον οποίον εστί το πύρ δοκιμάσει. ει τινός το έργον μένει ο επωκοδόμησε μισθόν λήψεται. ει τινός το έργον κατακαήσεται ζημιωθήσεται, αυτός δε σωθήσεται, ούτως δε ως διά πυρός. ουκ οίδατε ότι ναός θεού εστέ, και το πνεύμα του θεού οικεί εν υμίν. ει τις τον ναόν του θεού φθείρει, φθερεί τούτον ο θεός. ο γαρ ναός του θεού άγιος εστίν, οίτινες εστέ υμείς. μηδείς εαυτόν εξαπατάτω. ει τις δοκεί σοφός είναι εν υμίν εν τω αιώνι τούτω, μωρός γενέσθω ίνα γένηται σοφός. η γαρ σοφία του κόσμου τούτου μωρία παρά τω θεώ εστί. γέγραπται γαρ. ο δρασσόμενος τους σοφούς εν τη πανουργία αυτών. και πάλιν. κύριος γινώσκει τους διαλογισμούς των σοφών, ότι εισί μάταιοι. ώστε μηδείς καυχάσθω εν ανθρώποις. πάντα γαρ υμών εστίν, είτε παύλος, είτε απολλώς, είτε κηφάς, είτε κόσμος, είτε ζωή, είτε θάνατος, είτε ενεστώτα, είτε μέλλοντα, πάντα υμών εστίν, υμείς δε χριστού, χριστός δε θεού.

Ούτως ημάς λογιζέσθω άνθρωπος ως υπηρέτας χριστού και οικονόμους μυστηρίων θεού. ο δε λοιπόν, ζητείται εν τοις οικονόμοις ίνα πιστός τις ευρεθή. εμοί δε εις ελάχιστον εστίν ίνα υφ υμών ανακριθώ, η υπό ανθρωπίνης ημέρας. αλλ ουδέ εμαυτόν ανακρίνω. ουδέν γαρ εμαυτώ σύνοιδα, αλλ ουκ εν τούτω δεδικαίωμαι. ο δε ανακρίνων με κύριος εστίν. ώστε μη προ καιρού τι κρίνετε, έως αν έλθη ο κύριος ος και φωτίσει τα κρυπτά του σκότους και φανερώσει τας βουλάς των καρδιών, και τότε ο έπαινος γενήσεται εκάστω από του θεού. ταύτα δε αδελφοί μετεσχημάτισα εις εμαυτόν και απολλώ δι υμάς, ίνα εν ημίν μάθητε το μη υπέρ ο γέγραπται φρονείν, ίνα μη εις υπέρ του ενός φυσιούσθε κατά του ετέρου. τις γαρ σε διακρίνει. τι δε έχεις ο ουκ έλαβες. ει δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών ήδη κεκορεσμένοι εστέ, ήδη επλουτήσατε. χωρίς ημών εβασιλεύσατε, και όφελονγε εβασιλεύσατε, ίνα και ημείς υμίν συμβασιλεύσωμεν. δοκώ γαρ ότι ο θεός ημάς τους αποστόλους εσχάτους απέδειξεν ως επιθανατίους, ότι θέατρον εγενήθημεν τω κόσμω και αγγέλοις και ανθρώποις. ημείς μωροί διά χριστόν, υμείς δε φρόνιμοι εν χριστώ. ημείς ασθενείς, υμείς δε ισχυροί. υμείς ένδοξοι, ημείς δε άτιμοι. άχρι της άρτι ώρας και πεινώμεν, και διψώμεν, και γυμνιτεύομεν, και κολαφιζόμεθα, και αστατούμεν, και κοπιώμεν εργαζόμενοι ταις ιδίαις χερσί. δοιδορούμενοι ευλογούμεν, διωκόμενοι ανεχόμεθα. βλασφημούμενοι παρακαλούμεν. ως περικαθάρματα του κόσμου εγενήθημεν πάντων περίψημα έως άρτι. ουκ εντρέπων υμάς γράφω ταύτα, αλλ ως τέκνα μου αγαπητά νουθετώ. εάν γαρ μυρίους παιδαγωγούς έχητε εν χριστώ, αλλ ου πολλούς πατέρας. εν γαρ χριστώ ιησού διά του ευαγγελίου εγώ υμάς εγέννησα. παρακαλώ ουν υμάς μιμηταί μου γίνεσθε. διά τούτο έπεμψα υμίν τιμόθεον ος εστί τέκνον μου αγαπητόν και πιστόν εν κυρίω, ος υμάς αναμνήσει τας οδούς μου τας εν χριστώ, καθώς πανταχού εν πάση εκκλησία διδάσκω. ως μη ερχομένου δε μου προς υμάς εφυσιώθησαν τινές. ελεύσομαι δε ταχέως προς υμάς εάν ο κύριος θελήση, και γνώσομαι ου τον λόγον των πεφυσιωμένων, αλλά την δύναμιν. ου γαρ εν λόγω η βασιλεία του θεού, αλλ εν δυνάμει. τι θέλετε, εν ράβδω έλθω προς υμάς η εν αγάπη πνεύματι τε πραότητος.

Ολως ακούεται εν υμίν πορνεία, και τοιαύτη πορνεία ήτις ουδέ εν τοις έθνεσιν ονομάζεται, ώστε γυναίκα τινά του πατρός έχειν. και υμείς πεφυσιωμένοι εστέ, και ουχί μάλλον επενθήσατε, ίνα εξαρθή εκ μέσου υμών ο το έργον τούτο ποιήσας. εγώ μεν γαρ ως απών τω σώματι, παρών δε τω πνεύματι, ήδη κέκρικα ως παρών, τονούτω τούτο κατεργασάμενον εν τω ονόματι του κυρίου ημών ιησού χριστού, συναχθέντων υμών και του εμού πνεύματος συν τη δυνάμει του κυρίου ημών ιησού χριστού, παραδούναι τον τοιούτον τω σατανά εις όλεθρον της σαρκός, ίνα το πνεύμα σωθή εν τη ημέρα του κυρίου ιησού χριστού. ου καλόν το καύχημα υμών. ουκ οίδατε ότι μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζυμοί. εκκαθάρατε ουν την παλαιάν ζύμην, ίνα ήτε νέον φύραμα καθώς εστέ άζυμοι. και γαρ το πάσχα ημών υπέρ ημών ετύθη χριστός. ώστε εορτάζωμεν μη εν ζύμη παλαιά μη δε εν ζύμη κακίας και πονηρίας, αλλ εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας έγραψα υμίν εν τη επιστολή μη συναναμίγνυσθαι πόρνοις. και ου πάντως τοις πόρνοις του κόσμου τούτου η τοις πλεονέκταις η άρπαξιν η ειδωλολάτραις, επεί οφείλετε άρα εκ του κόσμου εξελθείν, νυνί δε έγραψα υμίν μη συναναμίγνυσθαι. εάν τις αδελφός ονομαζόμενος η πόρνος, η λοίδορος η πλεονέκτης, η ειδωλολάτρης, η μέθυσος, η άρπαξ, τω τοιούτω μη δε συνεσθίειν. τι γαρ μοι και τους έξω κρίνειν. ουχί τους έσω υμείς κρίνετε. τους δε έξω ο θεός κρίνει. και εξαιρείτε τον πονηρόν εξ υμών αυτών.

Τολμά τις υμών πράγμα έχων προς τον έτερον κρίνεσθαι επί των αδίκων, και ουχί επί των αγίων. ουκ οίδατε ότι οι άγιοι τον κόσμον κρινούσι. και ει εν υμίν κρίνεται ο κόσμος, ανάξιοι εστέ κριτηρίων ελαχίστων. ουκ οίδατε ότι αγγέλους κρινούμεν μήτιγε βιωτικά. βιωτικά μεν ουν κριτήρια εάν έχητε, τους εξουθενημένους εν τη εκκλησία τούτους καθίζετε. προς εντροπήν υμίν λέγω. ούτως ουκ ένι εν υμΐν σοφός ουδέ εις ος δυνήσεται διακρίναι ανά μέσον του αδελφού αυτού, αλλά αδελφός μετά αδελφού κρίνεται, και τούτο επί απίστων. ήδη μεν ουν όλως ήττημα υμίν εστίν, ότι κρίματα έχετε μεθ εαυτών. διατί ουχί μάλλον αδικείσθε. διατί ουχί μάλλον αποστερείσθε. αλλά υμείς αδικείτε και αποστερείτε. και ταύτα αδελφούς, η ουκ οίδατε ότι άδικοι βασιλείαν θεού ου κληρονομήσουσι μη πλανάσθε, ούτε πόρνοι ούτε ειδωλολάτραι ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ου λοίδοροι, ουχ άρπαγες βασιλείαν θεού κληρονομήσουσι. και ταύτα τινές ήτε, αλλά απελούσασθε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ εδικαιώθητε εν τω ονόματι του κυρίου ιησού και εν τω πνεύματι του θεού ημών. πάντα μοι έξεστιν, αλλ ου πάντα συμφέρει. πάντα μοι έξεστιν αλλ ουκ εγώ εξουσιασθήσομαι υπό τινός. τα βρώματα τη κοιλία και η κοιδία τοις βρώμασιν, ο δε θεός και ταύτην και ταύτα καταργήσει. το δε σώμα ου τη πορνεία αλλά τω κυρίω, και ο κύριος τω σώματι. ο δε θεός και τον κύριον ήγειρε, και ημάς εξεγερεί διά της δυνάμεως αυτού. ουκ οίδατε ότι τα σώματα υμών μέλη χριστού εστίν. άρας ουν τα μέλη του χριστού ποιήσω πόρνης μέλη. μη γένοιτο. ουκ οίδατε ότι ο κολλώμενος τη πόρνη εν σώμα εστίν. έσονται γαρ φησίν οι δύο εις σάρκα μίαν. ο δε κολλώμενος τω κυρίω εν πνεύμα εστί. φεύγετε την πορνείαν. παν αμάρτημα ο εάν ποιήση άνθρωπος, εκτός του σώματος εστίν. ο δε πορνεύων, εις το ίδιον σώμα αμαρτάνει. η ουκ οίδατε ότι το σώμα υμών ναός του εν υμίν αγίου πνεύματος εστίν ου έχετε από θεού, και ουκ εστέ εαυτών. ηγοράσθητε γαρ τιμής, δοξάσατε δη τον θεόν εν τω σώματι υμών, και εν τω πνεύματι υμών άτινα εστί του θεού.

Περί δε ων εγράψατε μοι καλόν ανθρώπω γυναικός μη άπτεσθαι. διά δε τας πορνείας έκαστος την εαυτού γυναίκα εχέτω, και εκάστη τον ίδιον άνδρα εχέτω. τη γυναικί ο ανήρ την οφειλομένην εύνοιαν αποδιδότω. ομοίως δε και η γυνή τω ανδρί. η γυνή του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει, αλλ ο ανήρ. ομοίος δε και ο ανήρ του ιδίου σώματος ουκ εξουσιάζει αλλ η γυνή. μη αποστερείτε αλλήλους, ειμήτι αν εκ συμφώνου προς καιρόν ίνα σχολάζητε τη νηστεία και τη προσευχή, και πάλιν επί το αυτό συνέρχησθε, ίνα μη πειράζη υμάς ο σατανάς διά την ακρασίαν υμών. τούτο δε λέγω κατά συγγνώμην, ου κατ επιταγήν. θέλω γαρ πάντας ανθρώπους είναι ως και εμαυτόν. αλλ έκαστος ίδιον χάρισμα έχει εκ θεού. ος μεν ούτως, ος δε ούτως. λέγω δε τοις αγάμοις και ταις χήραις, καλόν αυτοίς εστίν εάν μείνωσιν ως καγώ. ει δε ουκ εγκρατεύονται γαμησάτωσαν. κρείσσον γαρ εστί γαμήσαι η πυρούσθαι. τοις δε γεγαμηκόσι παραγγέλω, ουκ εγώ αλλ ο κύριος. γυναίκα από ανδρός μη χωρισθήναι. εάν δε και χωρισθή μενέτω άγαμος, η τω ανδρί καταλλαγήτω και άνδρα γυναίκα μη αφιέναι. τοις δε λοιποίς εγώ λέγω ουχ ο κύριος. ει τις αδελφός γυναίκα έχει άπιστον, και αυτή συνευδοκεί οικείν μετ αυτού, μη αφιέτω αυτήν. και γυνή η τις έχει άνδρα άπιστον, και αυτός συνευδοκεί οικείν μετ αυτής, μη αφιέτω αυτόν. ηγίασται γαρ ο ανήρ ο άπιστος εν τη γυναικί, και ηγίασται η γυνή η άπιστος εν τω ανδρί. επεί άρα τα τέκνα υμών ακάθαρτα εστί, νυν δε άγια εστίν. ει δε ο άπιστος χωρίζεται, χωριζέσθω. ου δεδούλωται ο αδελφός η η αδελφή εν τοις τοιούτοις. εν δε ειρήνη κέκληκεν ημάς ο θεός τι γαρ οίδας γύναι ει τον άνδρα σώσεις. η τι οίδας άνερ ει την γυναίκα σώσεις. ειμή εκάστω ως εμέρισεν ο θεός. έκαστον ως κέκληκεν ο κύριος ούτω περιπατείτω, και ούτως εν ταις εκκλησίαις πάσαις διατάσσομαι. περιτετμημένος τις εκλήθη, μη επισπάσθω. εν ακροβυστία τις εκλήθη, μη περιτεμνέσθω. η περιτομή ουδέν εστί, και η ακροβυστία ουδέν εστί, αλλά τήρησις εντολών θεού. έκαστος εν τη κλήσει η εκλήθη εν ταύτη μενέτω. δούλος εκλήθης, μη σοι μελέτω. αλλ ει και δύνασαι ελεύθερος γενέσθαι μάλλον χρήσαι. ο γάρ εν κυρίω κληθείς δούλος, απελεύθερος κυρίου εστίν. ομοίως και ο ελεύθερος κληθείς, δούλος εστί χριστού. τιμής ηγοράσθητε, μη γίνεσθε δούλοι ανθρώπων έκαστος εν ω εκλήθη αδελφοί εν τούτω μενέτω παρά θεώ. περί δε των παρθένων επιταγήν κυρίου ουκ έχω, γνώμην δε δίδωμι ως ηλεημένος υπό κυρίου πιστός είναι. νομίζω ουν τούτο καλόν υπάρχειν, διά την ενεστώσαν ανάγκην, ότι καλόν ανθρώπω το ούτως είναι. δέδεσαι γυναικί, μη ζήτει λύσιν. λέλυσαι από γυναικός, μη ζήτει γυναίκα. εάν δε και γήμης ουχ ήμαρτες. και εάν γήμη η παρθένος ουχ ήμαρτε. θλίψιν δε τη σαρκί έξουσιν οι τοιούτοι. εγώ δε υμών φείδομαι. τούτο δε φημί αδελφοί. ο καιρός συνεσταλμένος. το λοιπόν εστίν ίνα και οι έχοντες γυναίκας ως μη έχοντες ώσι, και οι κλαίοντες ως μη κλαίοντες, και οι χαίροντες ως μη χαίροντες, και οι αγοράζοντες ως μη κατέχοντες, και οι χρώμενοι τω κόσμω τούτοω ως μη καταχρώμενοι. παράγει γαρ το σχήμα του κόσμου τούτου. θέλω δε υμάς αμερίμνους είναι. ο άγαμος μεριμνά τα του κυρίου, πως αρέσει τω κυρίω. ο γαμήσας μεριμνά τα του κόσμου, πως αρέσει τη γυναικί. μεμέρισται. και η γυνή και η παρθένος η άγαμος μεριμνά τα του κυρίου, ίνα η αγία και σώματι και πνεύματι. η δε γαμήσασα μεριμνά τα του κόσμου πως αρέσει τω ανδρί. τούτο δε προς το υμών αυτών συμφέρον λέγω, ουχ ίνα βρόχον υμίν επιβάλω, αλλά προς το εύσχημον και ευπάρεδρον τω κυρίω απερισπάστως. ει δε τις ασχημονείν επί την παρθένον αυτού νομίζει εάν η υπέρακμος, και ούτως οφείλει γίνεσθαι, ο θέλει ποιείτω, ουχ αμαρτάνει. γαμείτωσαν. ος δε έστηκεν εδραίος εν τη καρδία μη έχων ανάγκην, εξουσίαν δε έχει περί του ιδίου θελήματος, και τούτο κέκρικεν εν τη καρδία αυτού του τηρείν την εαυτού παρθένον, καλώς ποιεί. ώστε και ο εκγαμίζων καλώς ποιή ο δε μη εκγαμίζων κρείσσον ποιεί γυνή δέδεται νόμω εφ όσον χρόνον ζη ο ανήρ αυτής. εάν δε κοιμηθή ο ανήρ, ελευθέρα εστίν ω θέλει γαμηθήναι, μόνον εν κυρίω. μακαριωτέρα δε εστίν, εάν ούτω μείνη κατά την εμήν γνώμην. δοκώ δε καγώ πνεύμα θεού έχειν.

Περί δε των ειδωλοθύτων οίδαμεν ότι πάντες γνώσιν έχομεν. η γνώσις φυσιοί, η δε αγάπη οικοδομεί. ει δε τις δοκεί ειδέναι τι, ουδέπω ουδέν έγνωκε καθώς δει γνώναι. ει δε τις αγαπά τον θεόν, ούτος έγνωσται υπ αυτού. περί της βρώσεως ουν των ειδωλοθύτων οίδαμεν ότι ουδέν είδωλον εν κόσμω, και ότι ουδείς θεός έτερος ειμή εις. και γαρ είπερ εισί λεγόμενοι θεοί, είτε εν ουρανώ είτε επί της γης, ώσπερ εισί θεοί πολλοί και κύριοι πολλοί, αλλ ημίν εις θεός ο πατήρ, εξ ου τα πάντα, και ημείς εις αυτόν, και εις κύριος ιησούς χριστός, δι ου τα πάντα, και ημείς δι αυτού. αλλ ουκ εν πάσιν η γνώσις. τινές δε τη συνειδήσει του ειδώλου έως άρτι ως ειδωλόθυτον εσθίουσι, και η συνείδησις αυτών ασθενής ούσα μολύνεται. βρώμα δε ημάς ου παρίστησι τω θεώ. ούτε γαρ εάν φάγωμεν περισσέυωμεν ούτε εάν μη φάγωμεν υστερούμεθα. βλέπετε δε μήπως η εξουσία υμών αύτη πρόσκομμα γένηται τοις ασθενούσιν. εάν γαρ τις ίδη σε τον έχοντα γνώσιν εν ειδωλείω κατακείμενον, ουχί η συνείδησις αυτού ασθενούς όντος, οικοδομηθήσεται εις το τα ειδωλόθυτα εσθίειν. και απολείται ο ασθενών αδελφός επί τη ση γνώσει, δι ον χριστός απέθανεν. ούτω δε αμαρτάνοντες εις τους αδελφούς και τύπτοντες αυτών την συνείδησιν ασθενούσαν εις χριστόν αμαρτάνετε. διόπερ ει βρώμα σκανδαλίζει τον αδελφόν μου, ουμή φάγω κρέα εις τον αιώνα ίνα μη τον αδελφόν μου σκανδαλίσω.

Ουκ ειμί πόστολος. ουκ ειμί ελεύθερος. ουχί ιησούν χριστόν τον κύριον ημών εώρακα. ου το έργον μου υμείς εστέ εν κυρίω. ει άλλοις ουκ ειμί απόστολος, αλλάγε υμίν ειμί. η γαρ σφραγίς της εμής αποστολής υμείς εστέ εν κυρίω. η εμή απολογία τοις εμέ ανακρίνουσιν αύτη εστί. μη ουκ έχομεν εξουσίαν φαγείν και πιείν. μη ουκ έχομεν εξουσίαν αδελφήν γυναίκα περιάγειν ως και οι λοιποί απόστολοι και οι αδελφοί του κυρίου και κηφάς. η μόνος εγώ και βαρνάβας ουκ έχομεν εξουσίαν του μη εργάζεσθαι. τις στρατεύεται ιδίοις οψωνίοις ποτέ. τις φυτεύει αμπελώνα και εκ του καρπού αυτού ουκ εσθίει. η τις ποιμαίνει ποίμνην και εκ του γάλακτος της ποίμνης ουκ εσθίει. μη κατά άνθρωπον ταύτα λέγω. η ουχί και ο νόμος ταύτα λέγει. εν γαρ τω νόμω μωσέως γέγραπται. ου φιμώσεις βούν αλοώντα. μη των βοών μέλει τω θεώ. η δι ημάς πάντως λέγει. δι ημάς γαρ εγράφη, ότι επ ελπίδι οφείλει αροτριών αροτριάν, και ο αλοών της ελπίδος αυτού μετέχειν επ ελπίδι. ει ημείς υμίν τα πνευματικά εσπείραμεν, μέγα ει ημείς υμών τα σαρκικά θερίσωμεν. ει άλλοι της εξουσίας υμών μετέχουσιν ου μάλλον ημείς. αλλ ουκ εχρησάμεθα τη εξουσία ταύτη, αλλά πάντα στέγομεν, ίνα μη εγκοπήν τινά δώμεν τω ευαγγελίω του χριστού. ουκ οίδατε ότι οι τα ιερά εργαζόμενοι, εκ του ιερού εσθίουσιν. οι τω θυσιαστηρίω προσεδρεύοντες, τω θυσιαστηρίω συμμερίζονται. ούτως και ο κύριος διέταξε τοις το ευαγγέλιον καταγγέλλουσιν εκ του ευαγγελίου ζην. εγώ δε ουδενί εχρησάμην τούτων. ουκ έγραψα δε ταύτα, ίνα ούτω γένηται εν εμοί. καλόν γαρ μοι μάλλον αποθανείν η το καύχημα μου ίνα τις κενώση. εάν γαρ ευαγγελίζωμαι, ουκ εστί μοι καύχημα ανάγκη γαρ μοι επίκειται. ουαί δε μοι εστίν εάν μη ευαγγελίζωμαι. ει γαρ εκών τούτο πράσσω μισθόν έχω, ει δε άκων οικονομίαν πεπίστευμαι. τις ουν μοι εστίν ο μισθός. ίνα ευαγγελιζόμενος αδάπανον θήσω το ευαγγέλιον του χριστού, εις το μη καταχρήσασθαι τη εξουσία μου εν τω ευαγγελίω. ελεύθερος γαρ ων εκ πάντων πάσιν εμαυτόν εδούλωσα ίνα τους πλείονας κερδήσω. και εγενόμην τοις ιουδαίοις ως ιουδαίος, ίνα ιουδαίους κερδήσω. τοις υπό νόμον ως υπό νόμον, ίνα τους υπό νόμον κερδήσω. τοις ανόμοις ως άνομος, μη ων άνομος θεώ, αλλ έννομος χριστώ, ίνα κερδήσω ανόμους. εγενόμην τοις ασθενέσιν ως ασθενής, ίνα τους ασθενείς κερδήσω. τοις πάσι γέγονα τα πάντα, ίνα πάντως τινάς σώσω. τούτο δε ποιώ διά το ευαγγέλιον ίνα συκοινωνός αυτού γένωμαι. ουκ οίδατε ότι οι εν σταδίω τρέχοντες πάντες μεν τρέχουσιν, εις δε λαμβάνει το βραβείον. ούτω τρέχετε, ίνα καταλάβητε. πας δε ο αγωνιζόμενος πάντα εγκρατεύεται. εκείνοι μεν ουν ίνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν, ημείς δε άφθαρτον. εγώ τοίνυν ούτω τρέχω ως ουκ αδήλως, ούτω πυκτεύω ως ουκ αέρα δαίρων. αλλ υποπιάζω μου το σώμα και δουλαγωγώ, μήπως άλλοις κηρύξας αυτός αδόκιμος γένωμαι.

Ου θέλω δε υμάς αγνοείν αδελφοί ότι οι πατέρες ημών πάντες υπό την νεφέλην ήσαν, και πάντες διά της θαλάσσης διήλθον. και πάντες εις τον μωυσήν εβαπτίσαντο εν τη νεφέλη και εν τη θαλάσση. και πάντες το αυτό βρώμα πνευματικόν έφαγον. και πάντες το αυτό πόμα πνευματικόν έπιον. έπινον γαρ εκ πνευματικής ακολουθούσης πέτρας, η δε πέτρα ην ο χριστός. αλλ ουκ εν τοις πλείοσιν αυτών ευδόκησεν ο θεός. κατεστρώθησαν γαρ εν τη ερήμω. ταύτα δε τύποι ημών εγενήθησαν, εις το μη είναι ημάς επιθυμητάς κακών, καθώς κακείνοι επεθύμησαν. μήδε ειδωλολάτραι γίνεσθε καθώς τινές αυτών. ώσπερ γέγραπται. εκάθισεν ο λαός του φαγείν και πιείν και ανέστησαν παίζειν. μηδέ πορνεύωμεν καθώς τινές αυτών επόρνευσαν, και έπεσον εν μιά ημέρα είκοσι τρείς χιλιάδες. μηδέ εκπειράζωμεν τον χριστόν, καθώς και τινές αυτών επείρασαν, και υπό των όφεων απώλοντο. μηδέ γογγύζετε, καθώς και τινές αυτών εγόγγυσαν, και απώλοντο υπό του ολοθρευτού. ταύτα δε πάντα τύποι συνέβαινον εκείνοις, εγράφη δε προς νουθεσίαν ημών, εις ους τα τέλη των αιώνων κατήντησεν. ώστε ο δοκών εστάναι, βλεπέτω μη πέση. πειρασμός υμάς ουκ είληφεν ειμή ανθρώπινος. πιστός δε ο θεός ος ουκ εάσει υμάς πειρασθήναι υπέρ ο δύνασθε, αλλά ποιήσει συν τω πειρασμώ και την έκβασιν, του δύνασθαι υμάς υπενεγκείν. διό αδελφοί μου αγαπητοί φεύγετε από της ειδωλολατρίας. ως φρονίμοις λέγω κρίνατε υμείς ο φημί. το ποτήριον της ευλογίας ο ευλογούμεν, ουχί κοινωνία του αίματος του χριστού εστί. τον άρτον ον κλώμεν ουχί κοινωνία του σώματος του χριστού εστίν ότι εις άρτος εν σώμα οι πολλοί εσμέν, οι γαρ πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν. βλέπετε τον ισραήλ κατά σάρκα. ουχί οι εσθίοντες τας θυσίας κοινωνοί του θυσιαστηρίου εισί. τι ουν, φημί ότι είδωλον τι εστίν, η ότι ειδωλόθυτον τι εστίν. αλλ ότι α θύει τα έθνη, δαιμονίοις θύει και ου θεώ, ου θέλω δε υμάς κοινωνούς των δαιμονίων γίνεσθαι. ου δύνασθε ποτήριον κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων. ου δύνασθε τραπέζης κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμονίων. η παραζηλούμεν τον κύριον. μη ισχυρότεροι αυτού εσμέν. πάντα μοι έξεστιν, αλλ ου πάντα συμφέρει. πάντα μοι έξεστιν, αλλ ου πάντα οικοδομεί. μηδείς το εαυτού ζητείτω αλλά το του ετέρου έκαστος. παν το εν μακέλλω πωλούμενον εσθίετε, μηδέν ανακρίνοντες διά την συνείδησιν. του γαρ κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής. ει δε τις καλεί υμάς των απίστων, και θέλετε πορεύεσθαι, παν το παρατιθέμενον υμίν εσθίετε, μηδέν ανακρίνοντες διά την συνείδησιν. εάν δε τις υμίν είπη τούτο ειδωλόθυτον εστί, μη εσθίετε δι εκείνον τον μηνύσαντα και την συνείδησιν. του γαρ κυρίου η γη και το πλήρωμα αυτής. συνείδησιν δε λέγω ουχί την εαυτού, αλλά την του ετέρου. ίνα τι γαρ η ελευθερΐα μου κρίνεται υπό άλλης συνειδήσεως. ει εγώ χάριτι μετέχω τι βλασφημούμαι υπέρ ου εγώ ευχαριστώ. είτε ουν εσθίετε, είτε πίνετε, είτε τι ποιείτε, πάντα εις δόξαν θεού ποιείτε. απρόσκοποι γίνεσθε και ιουδαίοις και έλλησι και τη εκκλησία του θεού, καθώς καγώ πάντα πάσιν αρέσκω, μη ζητών το εμαυτού συμφέρον, αλλά το των πολλών ίνα σωθώσι.

Μιμηταί μου γίνεσθε καθώς καγώ χριστού. επαινώ δε υμάς αδελφοί, ότι πάντα μου μέμνησθε, και καθώς παρέδωκα υμίν τας παραδώσεις κατέχετε. θέλω δε υμάς ειδέναι, ότι παντός ανδρός η κεφαλή ο χριστός εστί, κεφαλή δε γυναικός ο ανήρ, κεφαλή δε χριστού ο θεός. πας ανήρ προσευχόμενος η προφητεύων κατά κεφαλής έχων καταισχύνει την εαυτού κεφαλήν. πάσα δε γυνή προσευχομένη η προφητεύουσα ακατακαλύπτω τη κεφαλή καταισχύνει την κεφαλήν εαυτής. εν γαρ εστί και το αυτό τη ξυρημένη. ει γαρ ου κατακαλύπτεται γυνή, και κειράσθω. ει δε αισχρόν γυναικί το κείρασθαι η ξυράσθαι, κατακαλυπτέσθω. ανήρ μεν γαρ ουκ οφείλει κατακαλύπτεσθαι την κεφαλήν, εικών και δόξα θεού υπάρχων, γυνή δε δόξα ανδρός εστίν. ου γαρ εστίν ανήρ εκ γυναικός, αλλά γυνή εξ ανδρός. και γαρ ουκ εκκτίσθη ανήρ διά την γυναίκα, αλλά γυνή διά τον άνδρα. διατούτο οφείλει η γυνή εξουσίαν έχειν επί της κεφαλής διά τους αγγέλους. πλήν ούτε ανήρ χωρίς γυναικός ούτε γυνή χωρίς ανδρός εν κυρίω ώσπερ γαρ η γυνή εκ του ανδρός, ούτω και ο ανήρ διά της γυναικός. τα δε πάντα εκ του θεού. εν υμίν αυτοίς κρίνατε. πρέπον εστί γυναίκα ακατακάλυπτον τω θεώ προσεύχεσθαι. η ουδέ αυτή η φύσις διδάσκει υμάς, ότι ανήρ μεν εάν κομά δόξα αυτή εστίν ότι η κόμη αντί περιβολαίου δέδοται αυτή. ει δε τις δοκεί φιλόνεικος είναι, ημείς τοιαύτην συνήθειαν ουκ έχομεν ουδέ αι εκκλησίαι του θεού. τούτο δε παραγγέλλων ουκ επαινώ, ότι ουκ εις το κρείττον αλλ εις το ήττον συνέρχεσθε. πρώτον μεν γαρ συνερχομένων υμών εν εκκλησία, ακούω σχίσματα εν υμίν υπάρχειν, και μέρος τι πιστεύω. δει γαρ και εν υμίν αιρέσεις είναι, ίνα οι δόκιμοι φανεροί γένωνται εν υμίν. συνερχομένων ουν υμών επί το αυτό, ουκ εστί κυριακόν δείπνον φαγείν. έκαστος γαρ το ίδιον δείπνον προλαμβάνει εν τω φαγείν. και ος μεν πεινά, ος δε μεθύει. μη γαρ οικίας ουκ έχετε εις το εσθίειν και πίνειν, η της εκκλησίας του θεού καταφρονείτε, και καταισχύνετε τους μη έχοντας. τι υμίν είπω. επαινέσω υμάς εν τούτω, ουκ επαινώ. εγώ γαρ παρέλαβον από του κυρίου, ο και παρέδωκα υμίν, ότι ο κύριος ιησούς εν τη νυκτί η παρεδίδοτο έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκλασε, και είπε. λάβετε φάγετε. τούτο μου εστί το σώμα το υπέρ υμών κλώμενον. τούτο ποιείτε εις την εμήν ανάμνησιν. ωσαύτως και το ποτήριον μετά το δειπνήσαι λέγων. τούτο το ποτήριον η καινή διαθήκη εστίν εν τω εμώ αίματι. τούτο ποιείτε οσάκις αν πίνητε εις την εμήν ανάμνησιν. οσάκις γαρ αν εσθίητε τον άρτον τούτον και το ποτήριον τούτο πίνητε, τον θάνατον του κυρίου καταγγέλλετε άχρις ου αν έλθη. ώστε ος αν εσθίη τον άρτον τούτον, η πίνη το ποτήριον του κυρίου αναξίως, ένοχος έσται του σώματος και του αίματος του κυρίου. δοκιμαζέτω δε άνθρωπος εαυτόν, και ούτως εκ του άρτου εσθιέτω και εκ του ποτηρίου πινέτω. ο γαρ εσθίων και πίνων αναξίως, κρίμα εαυτώ εσθίει και πίνει μη διακρίνων το σώμα του κυρίου. διατούτο εν υμίν πολλοί ασθενείς και άρρωστοι και κοιμώνται ικανοί. ει γαρ εαυτούς διεκρίνομεν, ουκ αν εκρινόμεθα. κρινόμενοι δε υπό του κυρίου παιδευόμεθα, ίνα μη συν τω κόσμω κατακριθώμεν. ώστε αδελφοί μου συνερχόμενοι εις το φαγείν αλλήλους εκδέχεσθε. ει δε τις πεινά, εν οίκω εσθιέτω, ίνα μη εις κρίμα συνέρχησθε. τα δε λοιπά ως αν έλθω διατάξομαι.

Περί δε των πνευματικών αδελφοί ου θέλω υμάς αγνοείν. οίδατε ότι ότε έθνη ήτε προς τα είδωλα τα άφωνα ως αν ήγεσθε απαγόμενοι. διό γνωρίζω υμίν ότι ουδείς εν πνεύματι θεού λαλών λέγει ανάθεμα ιησο{ύ}ν. και ουδείς δύνατι ειπείν κύριον ιησούν, ειμή εν πνεύματι αγίω. διαιρέσεις δε χαρισμάτων εισί, το δε αυτό πνεύμα. και διαιρέσεις διακονιών εισί, και ο αυτός κύριος. και διαιρέσεις ενεργημάτων εισίν, ο δε αυτός εστί θεός ο ενεργών τα πάντα εν πάσιν. εκάστω δε δίδοται η φανέρωσις του πνεύματος προς το συμφέρον. ω μεν γαρ διά του πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας. άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό πνεύμα. ετέρω δε πίστις εν τω αυτώ πνεύματι. άλλω δε χαρίσματα ιαμάτων εν τω αυτώ πνεύματι. άλλω δε ενεργήματα δυνάμεων. άλλω δε προφητεία. άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων. ετέρω δε γένη γλωσσών. άλλω δε ερμηνεία γλωσσών. πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό πνεύμα, διαιρούν ιδία εκάστω καθώς βούλεται. καθάπερ γαρ το σώμα εν εστί, και μέλη έχει πολλά, πάντα δε τα μέλη του σώματος του ενός πολλά όντα εν εστί σώμα, ούτω και ο χριστός. και γαρ εν ενί πνεύματι ημείς πάντες εις εν σώμα εβαπτίσθημεν, είτε ιουδαίοι, είτε έλληνες, είτε δούλοι, είτε ελεύθεροι. και πάντες εις εν πνεύμα εποτίσθημεν. και γαρ το σώμα ουκ εστίν εν μέλος, αλλά πολλά. εάν είπη ο πους, ότι ουκ ειμί χειρ ουκ ειμί εκ του σώματος, ου παρά τούτο ουκ εστίν εκ του σώματος. και εάν είπη το ους, ότι ουκ ειμί οφθαλμός ουκ ειμί εκ του σώματος, ου παρά τούτο ουκ εστίν εκ του σώματος. ει όλον το σώμα οφθαλμός, που η ακοή. ει όλον ακοή, που η όσφρησις. νυνί δε ο θεός έθετο τα μέλη εν έκαστον αυτών εν τω σώματι καθώς ηθέλησεν. ει δε ην τα πάντα εν μέλος, που το σώμα. νυν δε πολλά μεν μέλη, εν δε σώμα. ου δύνατι δε ο οφθαλμός ειπείν τη χειρί, χρείαν σου ουκ έχω, η πάλιν η κεφαλή τοις ποσί, χρείαν υμών ουκ έχω, αλλά πολλώ μάλλον τα δοκούντα μέλη του σώματος ασθενέστερα υπάρχειν, αναγκαία εστί. και α δοκούμεν ατιμότερα είναι του σώματος, τούτοις τιμήν περισσοτέραν περιτίθεμεν. και τα ασχήμονα ημών ευσχημοσύνην περισσοτέραν έχει. τα δε ευσχήμονα ημών ου χρείαν έχει. αλλ ο θεός συνεκέρασε το σώμα τω υστερούντι περισσοτέραν δους τιμήν, ίνα μη η σχίσμα εν τω σώματι, αλλά το αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι τα μέλη. και είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχη πάντα τα μέλη. είτε δοξάζεται εν μέλος, συγχαίρη πάντα τα μέλη. υμείς δε εστέ σώμα χριστού και μέλη εκ μέρους. και ους μεν έθετο ο θεός εν τη εκκλησία, πρώτον αποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, έπειτα δυνάμεις, είτα χαρίσματα ιαμάτων, αντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσών. μη πάντες απόστολοι. μη πάντες προφήται, μη πάντες διδάσκαλοι, μη πάντες δυνάμεις. μη πάντες χαρίσματα έχουσιν ιαμάτων. μη πάντες γλώσσαις λαλούσι. μη πάντες διερμηνεύουσι. ζηλούτε δε τα χαρίσματα τα κρείττονα και έτι καθ υπερβολήν οδόν υμίν δείκνυμι.

Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπην δε μη έχω, γέγονα χαλκός ηχών η κύμβαλον αλαλάζον. και εάν έχω προφητείαν και ειδώ τα μυστήρια πάντα και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μη έχω, ουθέν ειμί. και εάν ψωμίσω πάντα τα υπάρχοντα μου, και εάν παραδώ το σώμα μου ίνα καυθήσωμαι, αγάπην δε μη έχω, ουδέν ωφελούμαι. η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται. η αγάπη ου ζηλοί. η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει. είτε δε προφητείαι καταργηθήσονται, είτε γλώσσαι παύσονται, είτε γνώσις καταργηθήσεται. εκ μέρους δε γινώσκομεν, και εκ μέρους προφητεύομεν. όταν δε έλθη το τέλειον, τότε το εκ μέρους καταργηθήσεται. ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος ελογιζόμην. ότε δε γέγονα ανήρ, κατήργηκα τα του νηπίου. βλέπομεν γαρ άρτι δι εσόπτρου εν αινίγματι, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον. άρτι γινώσκω εκ μέρους, τότε δε επιγνώσομαι καθώς και επεγνώσθην. νυνί δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μείζων δε τούτων η αγάπη.

Διώκετε την αγάπην, ζηλούτε δε τα πνευματικά, μάλλον δε ίνα προφητεύητε. ο γαρ λαλών γλώσση, ουκ ανθρώποις λαλεί, αλλά τω θεώ. ουδείς γαρ ακούει. πνεύματι δε λαλεί μυστήρια. ο δε προφητεύων, ανθρώποις λαλεί οικοδομήν και παράκλησιν και παραμυθίαν. ο λαλών γλώσση εαυτόν οικοδομεί, ο δε προφητεύων εκκλησίαν οικοδομεί. θέλω δε πάντας υμάς λαλείν γλώσσαις, μάλλον δε ίνα προφητεύητε. μείζων γαρ ο προφητεύων, η ο λαλών γλώσσαις, εκτός ειμή διερμηνεύει ίνα η εκκλησία οικοδομήν λάβη. νυνί δε αδελφοί εάν έλθω προς υμάς γλώσσαις λαλών τι υμάς ωφελήσω, εάν μη υμίν λαλήσω, η εν αποκαλύψει, η εν γνώσει, η εν προφητεία, η εν διδαχή. όμως τα άψυχα φωνήν διδόντα είτε αυλός, είτε κιθάρα, εάν διαστολήν τοις φθόγγοις μη δω, πώς γνωσθήσεται το αυλούμενον η το κιθαριζόμενον. και γαρ εάν άδηλον φωνήν σάλπιγξ δώ, τις παρασκευάσεται εις πόλεμον. ούτω και υμείς διά της γλώσσης εάν μη εύσημον λόγον δώτε, πως γνωσθήσεται το λαλούμενον, έσεσθε γαρ εις αέρα λαλούντες. τοσαύτα ει τύχοι γένη φωνών εστίν εν κόσμω, και ουδέν αυτών άφωνον. εάν ουν μη ειδώ την δύναμιν της φωνής, έσομαι τω λαλούντι βάρβαρος, και ο λαλών εν εμοί βάρβαρος. ούτω και υμείς επεί ζηλωταί εστέ πνευμάτων προς την οικοδομήν της εκκλησίας ζητείτε ίνα περισσεύητε. διόπερ ο λαλών γλώσση προσευχέσθω ίνα διερμηνεύη. εάν γαρ προσεύχωμαι γλώσση, το πνεύμα μου προσεύχεται, ο δε νους μου άκαρπος εστί. τι ουν εστί. προσεύξομαι τω πνεύματι, προσεύξομαι δε και τω νοΐ. ψαλώ τω πνεύματι, ψαλώ δε και τω νοΐ. επεί εάν ευλογήσης τω πνεύματι, ο αναπληρών τον τόπον του ιδιώτου πως ερεί το αμήν επί τη σή ευχαριστία, επειδή τι λέγεις ουκ οίδε. συ μεν γαρ καλώς ευχαριστείς, αλλ ο έτερος ουκ οικοδομείται. ευχαριστώ τω θεώ μου πάντων υμών μάλλον γλώσσαις λαλών. αλλ εν εκκλησία θέλω πέντε λόγους δια του νοός μου λαλήσαι, ίνα και άλλους κατηχήσω, η μυρίους λόγους εν γλώσση. αδελφοί μη παιδία γίνεσθε ταις φρεσίν, αλλά τη κακία νηπιάζετε, ταις δε φρεσί τέλειοι γίνεσθε. εν τω νόμω γέγραπται. ότι εν ετεργλώσσοις και εν χείλεσιν ετέροις λαλήσω τω λαώ τούτω, και ουδ ούτως εισακούσονται μου λέγει κύριος. ώστε αι γλώσσαι εις σημείον εισίν, ου τοίς πιστεύουσιν αλλά τοις απίστοις, η δε προφητεία ου τοις απίστοις, αλλά τοις πιστεύουσιν. εάν ουν συνέλθη η εκκλησία όλη επί το αυτό και πάντες γλώσσαις λαλώσιν, εισέλθωσι δε ιδιώται η άπιστοι, ουκ ερούσιν ότι μαίνεσθε. εάν δε πάντες προφητεύωσιν, εισέλθη δε τις άπιστος η ιδιώτης, ελέγχεται υπό πάντων, ανακρίνεται υπό πάντων. και ούτω τα κρυπτά της καρδίας αυτού φανερά γίνεται, και ούτω πεσών επί πρόσωπον προσκυνήσει τω θεώ, απαγγέλλων ότι ο θεός όντως εν υμίν εστί. τι ουν εστίν αδελφοί. όταν συνέρχησθε έκαστος υμών ψαλμόν έχει, διδαχήν έχει γλώσσαν έχει, αποκάλυψιν έεχι, ερμηνείαν έχει, πάντα προς οικοδομήν γινέσθω. είτε γλώσση τις λαλεί κατά δυο, η το πλείστον τρείς και ανά μέρος, και εις διερμηνευέτω. εάν δε μη η διερμηνευτής σιγάτω εν εκκλησία, εαυτώ δε λαλείτω, και τω θεώ. προφήται δύο η τρείς λαλείτωσαν, και οι άλλοι διακρινέτωσαν. εάν δε άλλω αποκαλυφθή καθημένω, ο πρώτος σιγάτω. δύνασθε γαρ καθ ένα έκαστοι πάντες προφητεύειν, ίνα πάντες μανθάνωσι, και πάντες παρακαλώνται. και πνεύματα προφητών προφήταις υποτάσσεται. ου γαρ εστίν ακαταστασίας ο θεός αλλά ειρήνης, ως εν πάσαις ταις εκκλησίαις των αγίων. αι γυναίκες υμών εν ταις εκκλησίαις σιγάτωσαν. ου γαρ επιτέτραπται αυτοίς λαλείν αλλ υποτάσσεσθαι, καθώς και ο νόμος λέγει. ει δε τι μαθείν εθέλουσιν, εν οίκω τους ιδίους άνδρας επερωτάτωσαν. αισχρόν γαρ εστίν εν εκκλησία γυναιξί λαλείν. η αφ υμών ο λόγος του θεού εξήλθεν, η εις υμάς μόνους κατήντησεν. ει τις δοκεί προφήτης είναι η πνευματικός, επιγινωσκέτω α γράφω υμίν, ότι κυρίου εισίν εντολαί. ει δε τις αγνοεί, αγνοείτω. ώστε αδελφοί μου ζηλούτε το προφητεύειν, και το λαλείν γλώσσαις μη κωλύετε. πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω.

Γνωρίζω δε υμίν αδελφοί το ευαγγέλιον ο ευηγγελισάμην υμίν, ο και παρελάβετε, εν ω και εστήκατε, δι ου και σώζεσθε, τίνι λόγω ευηγγελισάμην υμίν, ει κατέχετε, εκτός ειμή εική επιστεύσατε. παρέδωκα γαρ υμίν εν πρώτοις ο και παρέλαβον, ότι χριστός απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών κατά τας γραφάς, και ότι ετάφη, και ότι εγήγερται τη τρίτη ημέρα κατά τας γραφάς, και ότι ώφθη κηφά, είτε τοις δώδεκα. έπειτα ώφθη επάνω πεντακοσίοις αδελφοίς εφάπαξ. εξ ων οι πλείους μένουσιν έως άρτι, τινές δε και εκοιμήθησαν. έπειτα ώφθη ιακώβω, έπειτα τοις αποστόλοις πάσιν. έσχατον δε πάντων ωσπερεί τω εκτρώματι ώφθη καμοί. εγώ γαρ ειμί ο ελάχιστος των αποστόλων, ος ουκ ειμί ικανός καλείσθαι απόστολος, διότι εδίωξα την εκκλησίαν του θεού. χάριτι δε θεού ειμί ο ειμί, και η χάρις αυτού η εις εμέ ου κενή εγενήθη, αλλά περισσότερον αυτών πάντων εκοπίασα. ουκ εγώ δε αλλ η χάρις του θεού η συν εμοί· είτε ουν εγώ είτε εκείνοι, ούτω κηρύσσομεν, και ούτως επιστεύσατε. ει δε χριστός κυρύσσεται ότι εκ νεκρών εγήγερται, πως λέγουσι τινές εν υμίν ότι ανάστασις νεκρών ουκ εστίν. ει δε ανάστασις νεκρών ουκ εστίν, ουδέ χριστός εγήγερται. ει δε χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις υμών. ευρισκόμεθα δε και ημείς ψευδομάρτυρες του θεού, ότι εμαρτυρήσαμεν κατά του θεού ότι ήγειρε τον χριστόν ον ουκ ήγειρεν, είπερ άρα νεκροί ουκ εγείρονται. ει γαρ νεκροί ουκ εγείρονται, ουδε χριστός εγήγερται. ει δε χριστός ουκ εγήγερται, ματαία η πίστις υμών. έτι εστέ εν ταις αμαρτίαις υμών. άρα και οι κοιμηθέντες εν χριστώ απώλοντο. ει εν τη ζωή ταύτη ηλπικότες εσμέν εν χριστώ μόνον, ελεεινότεροι πάντων ανθρώπων εσμέν. νυνί δε χριστός εγήγερται εκ νεκρών, απαρχή των κεκοιμημένων εγένετο. επειδή γαρ δι ανθρώπου ο θάνατος και δι ανθρώπου ανάστασις νεκρών. ώσπερ γαρ εν τω αδάμ πάντες αποθνήσκουσιν, ούτω και εν τω θριστώ πάντες ζωοποιηθήσονται. έκαστος δε εν τω ιδίω τάγματι. απαρχή χριστός, έπειτα οι του χριστού εν τη παρουσία αυτού. είτα το τέλος όταν παραδώ την βασιλείαν τω θεώ και πατρί, όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν. δει γαρ αυτόν βασιλεύειν άχρις ου αν θη πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού. έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος, πάντα γαρ υπέταξεν υπό τους πόδας αυτού. όταν δε είπη ότι πάντα υποτέτακται, δηλονότι εκτός του υποτάξαντος αυτώ τα πάντα. όταν δε υποταγή αυτώ τα πάντα, τότε και αυτός ο υιός υποταγήσεται τω υποτάξαντι αυτώ τα πάντα, ίνα η ο θεός τα πάντα εν πάσιν. επεί τι ποιήσουσιν οι βαπτιζόμενοι υπέρ των νεκρών. ει όλως νεκροί ουκ εγείρονται, τι και βαπτίζονται υπέρ των νεκρών. τι και ημείς κινδυνεύομεν κατά πάσαν ώραν. καθ ημέραν αποθνήσκω νη την υμετέραν καύχησιν, ην έχω εν χριστώ ιησού τω κυρίω ημών. ει κατά άνθρωπον εθηριομάχησα εν εφέσω, τι μοι το όφελος ει νεκροί ουκ εγείρονται. φάγωμεν και πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν. μη πλανάσθε. φθείρουσιν ήθη χριστά ομιλίαι κακαί. εκνήψατε δικαίως και μη αμαρτάνετε. αγνωσίαν γαρ θεού τινές έχουσι. προς εντροπήν υμών λέγω. αλλ ερεί τις. πως εγείρονται οι νεκροί. ποίω δε σώματι έρχονται. άφρον συ ο σπείρεις ου ζωοποιείται εάν μη αποθάνη. και ο σπείρεις, ου το σώμα το γενησόμενον σπείρεις, αλλά γυμνόν κόκκον, ει τύχοι σίτου, η τινός των λοιπών. ο δε θεός αυτώ δίδωσι σώμα καθώς ηθέλησε, και εκάστω των σπερμάτων το ίδιον σώμα. ου πάσα σάρξ η αυτή σάρξ, αλλά άλλη μεν ανθρώπων, άλλη δε σάρξ κτηνών, άλλη δε ιχθύων, άλλη δε πτηνών. και σώματα επουρανία, και σώματα επίγεια. αλλ ετέρα μεν η των επουρανίων δόξα, ετέρα δε η των επιγείων. άλλη δόξα ηλίου, και άλλη δόξα σελήνης, και άλλη δόξα αστέρων. αστήρ γαρ αστέρος διαφέρει εν δόξη. ούτω και η ανάστασις των νεκρών. σπείρεται εν φθορά, εγείρεται εν αφθαρσία. σπείρεται εν ατιμία, εγείρεται εν δόξη. σπείρεται εν ασθενεία, αγείρεται εν δυνάμει. σπείρεται σώμα ψυχικόν, εγείρεται σώμα πνευματικόν. εστί σώμα ψυχικόν, και εστί σώμα πνευματικόν, ούτω και γέγραπται. εγένετο ο πρώτος άνθρωπος αδάμ εις ψυχήν ζώσαν, ο έσχατος αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν. αλλ ου πρώτον το πνευματικόν, αλλά το ψυχικόν, έπειτα το πνευματικόν. ο πρώτος άνθρωπος εκ γης χοϊκός, ο δεύτερος άνθρωπος ο κύριος εξ ουρανού. οίος ο χοϊκός, τοιούτοι και οι χοϊκοί, και οίος ο επουρανίος τοιούτοι και οι επουρανίοι. και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού, φορέσωμεν και την εικόνα του επουρανίου. τούτο δε φημί αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν θεού κληρονομήσαι ου δύνανται, ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν κληρονομεί. ιδού μυστήριον υμίν λέγω. πάντες μεν ου κοιμηθησόμεθα, πάντες δε αλλαγησόμεθα *{πάντες μενουν κοιμηθησόμεθα αλλουπάντες αλλαγησόμεθα}*, εν ατόμω εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι. σαλπίσει γαρ, και οι νεκροί εγερθήσονται άφθαρτοι, και ημείς αλλαγησόμεθα. δει γαρ το φθαρτόν τούτο ενδύσασθαι αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδύσασθαι αθανασίαν. όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδύσηται αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδύσηται αθανασίαν, τότε γενήσεται ο λόγος ο γεγραμμένος. κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος. που σου θάνατε το κέντρον, που σου άδη το νίκος. το δε κέντρον του θανάτου η αμαρτία η δε δύναμις της αμαρτίας ο νόμος. τω δε θεώ χάρις τω διδόντι ημίν το νίκος διά του κυρί{}ου ημών ιησού χριστού. ώστε αδελφοί μου αγαπητοί εδραίοι γίνεσθε, αμετακίνητοι περισσεύοντες εν τω έργω του κυρίου πάντοτε, ειδότες ότι ο κόπος υμών ουκ εστί κενός εν κυρίω.

Περί δε της λογίας της εις τους αγίους ώσπερ διέταξα ταις εκκλησίαις της γαλατίας, ούτω και υμείς ποιήσατε κατά μίαν σαββάτων. έκαστος υμών παρ εαυτώ τιθέτω θησαυρίζων ότι εάν ευοδώται, ίνα μη όταν έλθω τότε λογίαι γίνονται. όταν δε παραγένωμαι, ους εάν δοκιμάσητε δι επιστολών, τούτους πέμψω απενεγκείν την χάριν υμών εις ιερουσαλήμ. εάν δε η άξιον του καμέ πορεύεσθαι, συν εμοί πορεύσονται. ελεύσομαι δε προς υμάς όταν μακεδωνίαν διέλθω. μακεδωνίαν γαρ διέρχομαι προς υμάς δε τυχόν παραμενώ, η και παραχειμάσω, ίνα υμείς με προπέμψητε ου εάν πορεύωμαι. ου θέλω γαρ υμάς άρτι εν παρόδω ιδείν. ελπίζω δε χρόνον τινά επιμείναι προς υμάς, εάν ο κύριος επιτρέπη. επιμενώ δε εν εφέσω έως της πεντηκοστής. θύρα γαρ μοι ανέωγε μεγάλη και ενεργής, και αντικείμενοι πολλοί· εάν δε έλθη τιμόθεος, βλέπετε ίνα αφόβως γένηται προς υμάς. το γαρ έργον κυρίου εργάζεται ως και εγώ. μη τις ουν αυτόν εξουθενήσει. προπέμψατε δε αυτόν εν ειρήνη, ίνα έλθη προς με. εκδέχομαι γαρ αυτόν μετά των αδελφών. περί δε απολλώ του αδελφού πολλά παρεκάλεσα αυτόν ίνα ελθη προς υμάς μετά των αδελφών, και πάντως ουκ ην θέλημα ίνα νυν έλθη. ελεύσεται δε όταν ευκαιρήση. γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε, πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω. παρακαλώ δε υμάς αδελφοί, οίδατε την οικίαν στεφανά ότι εστίν απαρχή της αχαΐας, και εις διακονίαν τοίς αγίοις έταξαν εαυτούς, ίνα και υμείς υποτάσσησθε τοις τιούτοις, και παντί τω συνεργούντι και κοπιώντι. χαίρω δε επί τη παρουσία στεφανά και φορτουνάτου και αχαϊκού, ότι το υμών υστέρημα ούτοι ανεπλήρωσαν. ανέπαυσαν γαρ το εμόν πνεύμα και το υμών. επιγινώσκετε ουν τους τοιούτους. ασπάζονται υμάς αι εκκλησίαι της ασίας. ασπάζονται υμάς εν κυρίω πολλά ακύλας και πρίσκιλλα σύν τη κατ οίκον αυτών εκκλησία. ασπάζονται υμάς οι αδελφοί πάντες. ασπάσασθε αλλήλους εν φιλήματι αγίω. ο ασπασμός τη εμή χειρί παύλου. ει τις ου φιλεί τον κύριον ιησούν χριστόν, ήτω ανάθεμα, μαραναθά. η χάρις του κυρίου ιησού χριστού μεθ υμών. η αγάπη μου μετά πάντων υμών εν χριστώ ιησού. αμήν.

Τέλος της προς κορινθίους πρώτης επιστολής.