Παύλος και τιμόθεος δούλοι ιησού χριστού πάσι τοις αγίοις εν χριστώ ιησού τοις ούσιν εν φιλίπποις συν επισκόποις και διακόνοις. χάρις υμίν και ειρήνη από θεού πατρός ημών και κυρίου ιησού χριστού. ευχαριστώ τω θεώ μου επί πάση τη μνεία υμών πάντοτε εν πάση δεήσει μου υπέρ πάντων υμών, μετά χαράς την δέησιν ποιούμενος επί τη κοινωνία υμών εις τό ευαγγέλιον από πρώτης ημέρας άχρι του νυν, πεποιθώς αυτό τούτο ότι ο εναρξάμενος εν υμίν, έργον αγαθόν επιτελέσει άχρις ημέρας χριστού ιησού. καθώς εστί δίκαιον εμοί τούτο φρονείν υπέρ πάντων υμών, διά το έχειν με εν τη καρδία υμάς εν τε τοις δεσμοίς μου και εν τη απολογία και βεβαιώσει του ευαγγελίου, συγκοινωνούς μου της χάριτος πάντας υμάς όντας. μάρτυς γαρ μου εστίν ο θεός, ως επιποθώ πάντας υμάς εν σπλάγχνοις ιησού χριστού. και τούτο προσεύχομαι, ίνα η αγάπη υμών έτι μάλλον και μάλλον περισσεύη εν επιγνώσει και πάση αισθήσει, εις το δοκιμάζειν υμάς τα διαφέροντα, ίνα ήτε ειλικρινείς και απρόσκοποι εις ημέραν χριστού, πεπληρωμένοι καρπών δικαιοσύνης των δια ιησού χριστού εις δόξαν και έπαινον θεού. γινώσκειν δε υμάς βούλομαι αδελφοί, ότι τα κατ εμέ μάλλον εις προκοπήν του ευαγγελίου ελήλυθεν, ώστε τους δεσμούς μου φανερούς εν χριστώ γενέσθαι εν όλω τω πραιτωρίω και τοις λοιποίς πάσι, και τους πλείονας των αδελφών εν κυρίω πεποιθότας τοις δεσμοίς μου, περισσοτέρως τολμάν αφόβως τον του θεού λόγον λαλείν. τινές μεν και διά φθόνον και έριν, τινές δε και δι ευδοκίαν τον χριστόν κηρύσσουσιν. οι μεν εξ εριθείας τον χριστόν καταγγέλλουσιν ουχ αγνώς, οιόμενοι θλίψιν επιφέρειν τοις δεσμοίς μου. οι δε εξ αγάπης, ειδότες ότι εις απολογίαν του ευαγγελίου κείμαι. τι γαρ. πλήν παντί τρόπω είτε προφάσει είτε αληθεία χριστός καταγγέλλεται. και εν τούτω χαίρω, αλλά και χαρήσομαι. οίδα γαρ ότι τούτο μοι αποβήσεται εις σωτηρίαν διά της υμών δεήσεως και επιχορηγίας του πνεύματος ιησού χριστού κατά την αποκαραδοκίαν και ελπίδα μου, ότι εν ουδενί αισχυνθήσομαι, αλλ εν πάση παρρησία ως πάντοτε και νυν μεγαλυνθήσεται χριστός εν τω σώματι μου, είτε δια ζωής είτε διά θανάτου. εμοί γαρ το ζην χριστός, και το αποθανείν κέρδος. ει δε το ζην εν σαρκί τούτο μοι καρπός έργου, και τι αιρήσομαι ου γνωρίζω. συνέχομαι δε εκ των δύο την επιθυμίαν έχων εις το αναλύσαι, και συν χριστώ είναι πολλώ μάλλον κρείσσον, το δε επιμένειν εν τη σαρκί αναγκαιότερον δι υμάς. και τούτο πεποιθώς οίδα ότι μενώ και συμπαραμενώ πάσιν υμίν εις την υμών προκοπήν και χαράν της πίστεως, ίνα το καύχημα υμών περισσεύη εν χριστώ ιησού εν εμοί διά της εμής παρουσίας. πάλιν προς υμάς. μόνον αξίως του ευαγγελίου του χριστού πολιτεύεσθε, ίνα είτε ελθών και ιδών υμάς, είτε απών ακούσω τα περί υμών, ότι στήκετε εν ενί πνεύματι μιά ψυχή, συναθλούντες τη πίστει του ευαγγελίου, και μη πτυρόμενοι εν μηδενί υπό των αντικειμένων, ήτις αυτοίς μεν εστίν ένδειξις απωλείας, υμίν δε σωτηρίας, και τούτο από θεού, ότι υμίν εχαρίσθη το υπέρ χριστού. ου μόνον το εις αυτόν πιστεύειν, αλλά και το υπέρ αυτού πάσχειν, τον αυτόν αγώνα έχοντες οίον είδετε εν εμοί, και νυν ακούετε εν εμοί.

Ει τις ουν παράκλησις εν χριστώ, ει τι παραμύθιον αγάπης, ει τις κοινωνία πνεύματος, ει τις σπλάγχνα και οικτιρμοί, πληρώσατε μου την χαράν, ίνα το αυτό φρονήτε την αυτήν αγάπην έχοντες, σύμψυχοι, το εν φρονούντες. μηδέν κατά ερίθειαν η κενοδοξίαν, αλλά τη ταπεινοφροσύνη αλλήλους ηγούμενοι υπερέχοντας εαυτών, μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά και το ετέρων έκαστος. τούτο γαρ φρονείσθω εν υμίν ο και εν χριστώ ιησού. ος εν μορφή θεού υπάρχων, ουχ αρπαγμόν ηγήσατο το είναι ίσα θεώ, αλλ εαυτόν εκένωσε μορφήν δούλου λαβών εν ομοιώματι ανθρώπων γενόμενος, και σχήματι ευρεθείς ως άνθρωπος, εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού. διό και ο θεός αυτόν υπερύψωσε και εχαρίσατο αυτώ όνομα το υπέρ πάν όνομα, ίνα εν τω ονόματι ιησού παν γόνυ κάμψη, επουρανίων, και επιγείων, και καταχθονίων, και πάσα γλώσσα εξομολογήσηται ότι κύριος ιησούς χριστός εις δόξαν θεού πατρός. ώστε αγαπητοί μου καθώς πάντοτε υπηκούσατε μου, μη εν τη παρουσία μου μόνον, αλλά και νυν πολλώ μάλλον εν τη απουσία μου μετά φόβου και τρόμου την εαυτών σωτηρίαν κατεργάζεσθε. ο θεός γαρ εστίν ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν υπέρ της ευδοκίας. πάντα ποιείτε χωρίς οργής και διαλογισμών, ίνα γένησθε άμεμπτοι και ακέραιοι τέκνα θεού αμώμητα εν μέσω γενεάς σκολιάς και διεστραμμένης, εν οις φαίνεσθε ως φωστήρες εν κόσμω, λόγον ζωής επέχοντες εις καύχημα εμοί εις ημέραν χριστού, ότι ουκ εις κενόν έδραμον, ουδέ εις κενόν εκοπίασα. αλλ εικαί σπένδομαι επί τη θυσία και λειτουργία της πίστεως υμών, χαίρω και συγχαίρω πάσιν υμίν. το δε αυτό και υμείς χαίρετε και συγχαίρετε μοι. ελπίζω δε εν κυρίω ιησού τιμόθεον ταχέως πέμψαι υμίν, ίνα καγώ ευψυχώ γνούς τα περί υμών. ουδένα γαρ έχω ισόψυχον όστις γνησίως τα περί υμών μεριμνήσει. οι πάντες γαρ τα εαυτών ζητούσιν, ου τα χριστού ιησού. την δε δοκιμήν αυτού γινώσκετε, ότι ως πατρί τέκνον συν εμοί εδούλευσεν εις το ευαγγέλιον. τούτον μεν ουν ελπίζω πέμψαι, ως αν απίδω τα περί εμέ εξ αυτής. πέποιθα δε εν κυρίω, ότι και αυτός ταχέως ελεύσομαι. αναγκαίον δε ηγησάμην επαφρόδιτον τον αδελφόν και συνεργόν και συστρατιώτην μου, υμών δε απόστολον και λειτουργόν της χρείας μου πέμψαι προς υμάς, επειδή επιποθών ην πάντας υμάς, και αδημονών διότι ηκούσατε ότι ησθένησε. και γαρ ησθένησε παραπλήσιον θανάτω, αλλά ο θεός αυτόν ηλέησεν. ουκ αυτόν δε μόνον, αλλά και εμέ, ίνα μη λύπην επί λύπη σχώ. σπουδαιοτέρως ουν έπεμψα αυτόν, ίνα ιδόντες αυτόν, πάλιν χαρήτε, καγώ αλυπότερος ω. προσδέχεσθε ουν αυτόν εν κυρίω μετά πάσης χαράς, και τους τοιούτους εντίμους έχετε, ότι διά το έργον του χριστού μέχρι θανάτου ήγγισε, παραβουλευσάμενος τη ψυχή, ίνα αναπληρώση το υμών υστέρημα της προς με λειτουργίας.

Το λοιπόν αδελφοί μου χαίρετε εν κυρίω. τα αυτά γράφειν υμίν εμοί μέν ουκ οκνηρόν, υμίν δε ασφαλές. βλέπετε τους κύνας, βλέπετε τους κακούς εργάτας, βλέπετε την κατατομήν. ημείς γαρ εσμέν η περιτομή, οι πνεύματι θεού λατρεύοντες, και καυχώμενοι εν χριστώ ιησού, και ουκ εν σαρκί πεποιθότες, καίπερ εγώ έχων πεποίθησιν και εν σαρκί. ει τις δοκεί άλλος πεποιθέναι εν σαρκί, εγώ μάλλον, περιτομή οκταήμερος, εκ γένους ισραήλ, φυλής βενιαμίν, εβραίος εξ εβραίων, κατά νόμον φαρισαίος, κατά ζήλον διώκων την εκκλησίαν, κατά δικαιοσύνην την εν νόμω γενόμενος άμεμπτος. αλλ άτινα ην μοι κέρδη, ταύτα ήγημαι διά τον χοιστόν ζημίαν. αλλά μενούνγε και ηγούμαι πάντα ζημίαν είναι διά το υπερέχον της γνώσεως χριστού ιησού του κυρίου μου, δι ον τα πάντα εζημιώθην, και ηγούμαι σκύβαλα είναι ίνα χριστόν κερδήσω και ευρεθώ εν αυτώ μη έχων εμήν δικαιοσύνην την εκ νόμου, αλλά την διά πίστεως χριστού, την εκ θεού δικαιοσύνην επί τη πίστει του γνώναι αυτόν και την δύναμιν της αναστάσεως αυτού, και την κοινωνίαν των παθημάτων αυτού, συμμορφούμενος τω θανάτω αυτού, είπως καταντήσω εις την εξανάστασιν των νεκρών. ουχ ότι ήδη έλαβον η ήδη τετελείωμαι διώκω δε ει και καταλάβω εφ ω και κατελήφθην υπό του κυρίου ιησού χριστού. αδελφοί εγώ εμαυτόν ου λογίζομαι κατειληφέναι. εν δε, τα μεν οπίσω επιλανθανόμενος, τοις δε έμπροσθεν επεκτεινόμενος, κατά σκοπόν διώκω επί το βραβείον της άνω κλήσεως του θεού εν χριστώ ιησού. όσοι ουν τέλειοι τούτο φρονώμεν, και ει τι ετέρως φρονείτε και τουτο ο θεός υμίν αποκαλύψει. πλήν εις ο εφθάσαμεν τω αυτώ στοιχείν κανόνι, το αυτό φρονείν. συμμιμηταί μου γίνεσθε αδελφοί και σκοπείτε τους ούτω περιπατούντας, καθώς έχετε τύπον ημάς. πολλοί γαρ περιπατούσιν ους πολλάκις έλεγον υμίν, νυν δε και κλαίων λέγω τους εχθρούς του σταυρού του χριστού, ων το τέλος απώλεια, ων θεός η κοιλία και η δόξα εν τη αισχύνη αυτών, οι τα επίγεια φρονούντες. ημών γαρ το πολίτευμα εν ουρανοίς υπάρχει, εξ ου και σωτήρα απεκδεχόμεθα κύριον ιησούν χριστόν, ος μετασχηματίσει το σώμα της ταπεινώσεως ημών εις το γενέσθαι αυτό σύμμορφον τω σώματι της δόξης αυτού, κατά την ενέργειαν του δύνασθαι αυτόν και υποτάξαι εαυτώ τα πάντα.

Ωστε αδελφοί μου αγαπητοί και επιπόθητοι χαρά και στεφανος μου, ούτως στήκετε εν κυρίω αγαπητοί. ευοδίαν παρακαλώ, και συντύχην παρακαλώ το αυτό φρονείν εν κυρίω. ναι ερωτώ και σε σύζυγε γνήσιε συλλαμβάνου αυταίς, αίτινες εν τω ευαγγελίω συνήθλησαν μοι μετά και κλήμεντος και των λοιπών συνεργών μου, ων τα ονόματα εν βίβλω ζωής. χαίρετε εν κυρίω πάντοτε, πάλιν ερώ χαίρετε. το επιεικές υμών γνωσθήτω πάσιν ανθρώποις. ο κύριος εγγύς. μηδέν μεριμνάτε, αλλ εν παντί τη προσευχή και τη δεήσει μετά ευχαριστίας τα αιτήματα υμών γνωριζέσθω προς τον θεόν. και η ειρήνη του θεού η υπερέχουσα πάντα νμουν, φρουρήσει τας καρδίας υμών, και τα νοήματα υμών εν χριστώ ιησού. το λοιπόν αδελφοί όσα εστίν αληθή, όσα σεμνά, όσα δίκαια, όσα αγνά, όσα προσφιλή, όσα εύφημα, ει τις αρετή, και ει τις έπαινος, ταύτα λογίζεσθε, α και εμάθετε και παρελάβετε, και ηκούσατε και είδετε εν εμοί, ταύτα πράσσετε, και ο θεός της ειρήνης έσται μεθ υμών. εχάρην δε εν κυρίω μεγάλως, ότι ήδη ποτέ ανεθάλετε το υπέρ εμού φρονείν, εφ ω και φρονείτε. ηκαιρείσθε δε. ουχ ότι καθ υστέρησιν λέγω. εγώ γαρ έμαθον εν οις ειμί αυτάρκης είναι. οίδα και ταπεινούσθαι, οίδα και περισσεύειν. εν παντί και εν πάσι μεμύημαι, και χορτάζεσθαι και πεινάν, και περισσεύειν και υστερείσθαι. πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με χριστώ. πλην καλώς εποιήσατε συγκοινωνήσαντες μου τη θλίψει. οίδατε και υμείς φιλιππήσιοι, ότι εν αρχή του ευαγγελίου ότε εξήλθον από μακεδονίας, ουδεμία μοι εκκλησία εκοινώνησεν εις λόγον δόσεως και λήψεως ειμή υμείς μόνοι, ότι και εν θεσσαλονίκη και άπαξ και δις εις την χρείαν μοι επέμψατε. ουχ ότι επιζητώ το δόμα, αλλ επιζητώ τον καρπόν τον πλεονάζοντα εις λόγον υμών. απέχω δε πάντα και περισσεύω. πεπλήρωμαι δεξάμενος παρά επαφροδίτου τα παρ υμών οσμήν ευωδίας, θυσίαν δεκτήν, ευάρεστον τω θεώ. ο δε θεός μου πληρώσει πάσαν χρείαν υμών κατά τον πλούτον αυτού εν δόξη εν χριστώ ιησού. τω δε θεώ και πατρί ημών η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. ασπάσασθε πάντα άγιον εν χριστώ ιησού, ασπάζονται υμάς οι συν εμοί αδελφοί. ασπάζονται υμάς πάντες οι άγιοι, μάλιστα δε οι εκ της καίσαρος οικίας. η χάρις του κυρίου ιησού χριστού μετά πάντων υμών. αμήν.

Τέλος της προς φιλιππησίους επιστολής.