Πολυμερώς και πολυτρόπως πάλαι ο θεός λαλήσας τοις πατράσιν εν τοις προφήταις, επ εσχάτου των ημερών τούτων ελάλησεν ημίν εν υιώ, ον έθηκε κληρονόμον πάντων, δι ου και τους αιώνας εποίησεν. ος ων απαύγασμα της δόξης και χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού, φέρων τε τα πάντα τω ρήματι της δυνάμεως αυτού, δι εαυτού καθαρισμόν ποιησάμενος των αμαρτιών ημών, εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν υψηλοίς τοσούτω κρείττων γενόμενος των αγγέλων, όσω διαφορώτερον παρ αυτούς κεκληρονόμηκεν όνομα. τίνι γαρ είπε ποτέ των αγγέλων, υιός μου ει συ. εγώ σήμερον γεγέννηκα σε. και πάλιν. εγώ έσομαι αυτώ εις πατέρα, και αυτός έσται μοι εις υιόν. όταν δε πάλιν εισαγάγη τον πρωτότοκον εις την οικουμένην λέγει. και προσκυνησάτωσαν αυτώ πάντες άγγελοι θεού. και προς μεν τους αγγέλους λέγει. ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα και τους λειτουργούς αυτού πυρός φλόγα. προς δε τον υιόν. ο θρόνος σου ο θεός εις τον αιώνα του αιώνος, ράβδος ευθύτητος η ράβδος της βασιλείας σου. ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν, διατούτο έχρισε σε ο θεός ο θεός σου έλαιον αγαλλιάσεως παρά τους μετόχους σου. και συ κατ αρχάς κύριε την γην εθεμελίωσας, και έργα των χειρών σου εισίν οι ουρανοί. αυτοί απολούνται, συ δε διαμένεις, και πάντες ως ιμάτιον παλαιωθήσονται. και ωσεί περιβόλαιον ελίξεις αυτούς και αλλαγήσονται, συ δε ο αυτός ει, και τα έτη σου ουκ εκλείψουσι. προς τίνα δε των αγγέλων είρηκε ποτέ, κάθου εκ δεξιών μου, έως αν θω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου. ουχί πάντες εισί λειτουργικά πνεύματα εις διακονίαν αποστελλόμενα, διά τους μέλλοντας κληρονομείν σωτηρίαν.

Διατούτο δει περισσοτέρως ημάς προσέχειν τοις ακουσθείσι, μήποτε παραρρυώμεν. ει γαρ ο δι αγγέλων λαληθείς λόγος εγένετο βέβαιος, και πάσα παράβασις και παρακοή έλαβεν ένδικον μισθαποδοσίαν, πως ημείς εκφευξόμεθα τηλικαύτης αμελήσαντες σωτηρίας, ήτις αρχήν λαβούσα λαλείσθαι διά του κυρίου υπό των ακουσάντων, εις ημάς εβεβαιώθη, συνεπιμαρτυρούντος του θεού σημείοις τε και τέρασι και ποιδίλαις δυνάμεσι, και πνεύματος αγίου μερισμοίς κατά την αυτού θέλησιν. ου γαρ αγγέλοις υπέταξε την οικουμένην την μέλλουσαν περί ης λαλούμεν. διεμαρτύρατο δε που τις λέγων. τι εστίν άνθρωπος ότι μιμνήσκη αυτού, η υιός ανθρώπου ότι επισκέπτη αυτόν. ηλάττωσας αυτόν βραχύ τι παρ αγγέλους, δόξη και τιμή εστεφάνωσας αυτόν, και κατέστησας αυτόν επί τα έργα των χειρών σου, πάντα υπέταξας υποκάτω των ποδών αυτού. εν γαρ τω υποτάξαι αυτώ τα πάντα, ουδέν αφήκεν αυτώ ανυπότακτον. νυν δε ούπω ορώμεν αυτώ τα πάντα υποτεταγμένα. τον δε βραχύ τι παρ αγγέλους ηλαττωμένον βλέπομεν ιησούν διά το πάθημα του θανάτου δόξη και τιμή εστεφανωμένον, όπως χάριτι θεού υπέρ παντός γεύσηται θανάτου. έπρεπε γαρ αυτώ δι ον τα πάντα και δι ου τα πάντα πολλούς υιούς εις δόξαν αγαγόντα, τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών διά παθημάτων τελειώσαι. ο τε γαρ αγιάζων και οι αγιαζόμενοι εξ ενός πάντες. δι ην αιτίαν ουκ επαισχύνεται αδελφούς αυτούς καλείν λέγων. απαγγελώ το όνομα σου τοις αδελφοίς μου, εν μέσω εκκλησίας υμνήσω σε. και πάλιν. εγώ έσομαι πεποιθώς επ αυτώ, και πάλιν ιδού εγώ και τα παιδία α μοι έδωκεν ο θεός. επεί ουν τα παιδία κεκοινώνηκε σαρκός και αίματος, και αυτός παραπλησίως μετέσχε των αυτών, ίνα διά του θανάτου καταργήση τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, και απαλλάξη τούτους όσοι φόβω. θανάτου διά παντός του ζήν ένοχοι ήσαν δουλείας. ου γαρ δήπου αγγέλων επιλαμβάνεται, αλλά σπέρματος αβραάμ επιλαμβάνεται. όθεν ώφειλε κατά πάντα τοις αδελφοίς ομοιωθήναι, ίνα ελεήμων γένηται και πιστός αρχιερεύς τα προς τον θεόν, εις το ιλάσκεσθαι τας αμαρτίας του λαού. εν ω γαρ πέπονθεν αυτός πειρασθείς. δύναται τοις πειραζομένοις βοηθήσαι.

Οθεν αδελφοί άγιοι κλήσεως επουρανίου μέτοχοι κατανοήσατε τον απόστολον και αρχιερεέα της ομολογίας ημών ιησούν χριστόν πιστόν όντα τω ποιήσαντι αυτόν, ως και μωϋσής εν όλω τω οίκω αυτού. πλείονος γαρ δόξης ούτος παρά μωϋσήν ηξίωται, καθόσον πλείονα τιμήν έχει του οίκου ο κατασκευάσας αυτόν. πας γαρ οίκος κατασκευάζεται υπό τινός. ο δε τα πάντα κατασκευάσας θεός. και μωυσής μεν πιστός εν όλω τω οίκω αυτού, ως θεράπων εις μαρτύριον των λαληθησομένων. χριστός δε ως υιός επί τον οίκον αυτού, ου οίκος εσμέν ημείς εάνπερ την παρρησίαν και το καύχημα της ελπίδος μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν. διό καθώς λέγει το πνεύμα το άγιον. σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών ως εν τω παραπικρασμώ κατά την ημέραν του πειρασμού εν τη ερήμω, ου επείρασαν με οι πατέρες υμών, εδοκίμασαν με και είδον τα έργα μου τεσσαράκοντα έτη. διό προσώχθισα τη γενεά εκείνη, και είπα αεί πλανώνται τη καρδία. αυτοί δε ουκ έγνωσαντας οδούς μου, ως ώμοσα εν τη οργή μου ει εισελεύσονται εις την κατάπαυσιν μου. βλέπετε αδελφοί μήποτε έσται εν τινί υμών καρδία πονηρά απιστίας εν τω αποστήναι από θεού ζώντος, αλλά παρακαλείτε εαυτούς καθ εκάστην ημέραν, άχρις ου το σήμερον καλείται, ίνα μη σκληρυνθή εξ υμών τις απάτη της αμαρτίας. μέτοχοι γαρ γεγόναμεν του χριστού, εάνπερ την αρχήν της υποστάσεως μέχρι τέλους βεβαίαν κατάσχωμεν, εν τω λέγεσθαι σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών ως εν τω παραπικρασμώ. τινές γαρ ακούσαντες παρεπίκραναν, αλλ ου πάντες οι εξελθόντες εξ αιγύπτου διά μωϋσέος. τίσι δε προσώχθισε τεσσαράκοντα έτη, ουχί τοις αμαρτήσασιν, ων τα κώλα έπεσον εν τη ερήμω. τίσι δε ώμοσε μη εισελεύσεσθαι εις την κατάπαυσιν αυτού ειμή τοις απειθήσασι. και βλέπωμεν ότι ουκ ηδυνήθησαν εισελθείν δι απιστίαν.

Φοβηθώμεν ουν μήποτε καταλειπομένης επαγγελίας εισελθείν εις την κατάπαυσιν αυτού, δοκή τις εξ υμών υστερηκέναι. και γαρ εσμέν ευηγγελισμένοι καθάπερ εκείνοι, αλλ ούκ ωφέλησεν ο λόγος της ακοής εκείνους, μη συγκεκραμένους τη πίστει τοις ακούσασιν. εισερχόμεθα γαρ εις την κατάπαυσιν οι πιστεύσαντες, καθώς είρηκεν. ως ώμοσα εν τη οργή μου ει εισελεύσονται εις την κατάπαυσιν μου. καίτοι των έργων από καταβολής κόσμου γενηθέντων είρηκε γαρ που περί της εβδόμης ούτως. και κατέπαυσεν ο θεός εν τη ημέρα τη εβδόμη από πάντων των έργων αυτού. και εν τούτω πάλιν. ει εισελεύσονται εις την κατάπαυσιν μου. επεί ουν απολείπεται τινάς εισελθείν εις αυτήν και οι πρότερον ευαγγελισθέντες ουκ εισήλθον δι απείθειαν, πάλιν τινά ορίζει ημέραν σήμερον εν δαυίδ λέγων μετά τοσούτον χρόνον καθώς είρηται. σήμερον εάν της φωνής αυτού ακούσητε, μη σκληρύνητε τας καρδίας υμών. ει γαρ αυτός ο ιησούς κατέπαυσεν, ουκ αν περί άλλης ελάλει μετά ταύτα ημέρας. άρα απολείπεται σαββατισμός τω λαώ του θεού. ο γαρ εισελθών εις την κατάπαυσιν αυτού, και αυτός κατέπαυσεν από των έργων αυτού, ώσπερ από των ιδίων ο θεός. σπουδάσωμεν ουν εισελθείν εις εκείνην την κατάπαυσιν, ίνα μη εν τω αυτώ τις υποδείγματι πέση της απειθείας. ζων γαρ ο λόγος του θεού και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον, και διίκνούμενος άχρι μερισμού ψυχής τε και πνεύματος αρμών τε και μυελών, και κριτικός ενθυμήσεων και εννοιών καρδίας. και ουκ εστί κτίσις αφανής ενώπιον αυτού, πάντα δε γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς αυτού, προς ον ημίν ο λόγος. έχοντες ουν αρχιερέα μέγαν διεληλυθότα τους ουρανούς ιησούν τον υιόν του θεού, κρατώμεν της ομολογίας. ου γαρ έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον συμπαθήσαι ταις ασθενείαις ημών, πεπειραμένον δε κατά πάντα καθ ομοιότητα χωρίς αμαρτίας. προσερχώμεθα ουν μετά παρρησίας τω θρόνω της χάριτος, ίνα λάβωμεν έλεον, και χάριν εύρωμεν εις εύκαιρον βοήθειαν.

Πας γαρ αρχιερεύς εξ ανθρώπων λαμβανόμενος, υπέρ ανθρώπων καθίσταται τα προς τον θεόν, ίνα προσφέρη δώρα τε και θυσίας υπέρ αμαρτιών, μετριοπαθείν δυνάμενος τοις αγνοούσι και πλανωμένοις, επεί και αυτός περίκειται ασθένειαν, και διά ταύτην οφείλει καθώς περί του λαού, ούτω και περί εαυτού προσφέρειν υπέρ αμαρτιών. και ουχ εαυτώ τις λαμβάνει την τιμήν, αλλά καλούμενος υπό του θεού καθάπερ και ααρών. ούτω και ο χριστός ουχ εαυτόν εδόξασε γενηθήναι αρχιερέα, αλλ ο λαλήσας προς αυτόν υιός μου ει συ, εγώ σήμερον γεγέννηκα σε. καθώς και εν ετέρω λέγει. συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν μελχισεδέκ. ος εν ταις ημέραις τηνς σαρκός αυτού δεήσεις τε και ικετηρίας προς τον δυνάμενον σώζειν αυτόν εκ θανάτου μετά κραυγής ισχυράς και δακρύων προσενέγκας, και εισακουσθείς από της ευλαβείας. καίπερ ων υιός έμαθεν αφ ων έπαθε την υπακοήν, και τελειωθείς εγένετο τοις υπακούουσιν αυτώ πάσιν αίτιος σωτηρίας αιωνίου προσαγορευθείς υπό του θεού αρχιερεύς, κατά την τάξιν μελχισεδέκ. περί ου πολύς ημίν ο λόγος και δυσερμήνευτος λέγειν, επεί νωθροί γεγόνατε ταις ακοαίς. και γαρ οφείλοντες είναι διδάσκαλοι διά τον χρόνον, πάλιν χρείαν έχετε του διδάσκειν υμάς τίνα τα στοιχεία της αρχής των λογίων του θεού, και γεγόνατε χρείαν έχοντες γάλακτος και ου στερεάς τροφής. πας γαρ ο μετέχων γάλακτος άπειρος λόγου δικαιοσύνης, νήπιος γααρ εστί. τελείων δε εστίν η στερεά τροφή, των διά την έξιν τα αισθητήρια γεγυμνασμένα εχόντων προς διάκρισιν καλού τε και κακού.

Διό αφέντες τον της αρχής του χριστού λόγον, επί την τελειότητα φερώμεθα, μη πάλιν θεμέλιον καταβαλλόμενοι μετανοίας από νεκρών έργων και πίστεως επί θεόν, βαπτισμών διδαχής, επιθέσεως τε χειρών, αναστάσεως τε νεκρών και κρίματος αιωνίου. και τούτο ποιήσομεν, εάνπερ επιτρέπη ο θεός. αδύνατον γαρ τους άπαξ φωτισθέντας γευσαμένους τε της δωρεάς της επουρανίου, και μετόχους γενηθέντας πνεύματος αγίου, και καλόν γευσαμένους θεού ρήμα, δυνάμεις τε μέλλοντος αιώνος, και παραπεσόντας, πάλιν ανακαινίζειν εις μετάνοιαν, ανασταυρούντας εαυτοίς τον υιόν του θεού και παραδειγματίζοντας. γη γαρ η πιούσα τον επ αυτής πολλάκις ερχόμενον υετόν, και τίκτουσα βοτάνην εύθετον εκείνοις δι ους και γεωργείται, μεταλαμβάνει ευλογίας από του θεού, εκφέρουσα δε ακάνθας και τριβόλους αδόκιμος και κατάρας εγγύς ης το τέλος εις καύσιν. πεπείσμεθα δε περί υμών αγαπητοί τα κρείσσονα και εχόμενα σωτηρίας, ει και ούτω λαλούμεν. ου γαρ άδικος ο θεός επιλαθέσθαι του έργου υμών, και του κόπου της αγάπης ης ενεδείξασθε εις το όνομα αυτού, διακονήσαντες τοις αγίοις και διακονούντες. επιθυμούμεν δε έκαστον υμών την αυτήν ενδείκνυσθαι σπουδήν προς την πληροφορίαν της ελπίδος άχρι τέλους, ίνα μη νωθροί γένησθε, μιμηταί δε των διά πίστεως και μακροθυμίας κληρονομούντων τας επαγγελίας. τω γαρ αβραάμ επαγειλάμενος ο θεός, επεί κατ ουδενός είχε μείζονος ομόσαι, ώμοσε καθ εαυτού λέγων. ημήν ευλογών ευλογήσω σε, και πληθύνων πληθυνώ σε, και ούτω μακροθυμήσας επετυχε της επαγγελίας. άνθρωποι μεν γαρ κατά του μείζονος ομνύουσι, και πάσης αυτοίς αντιλογίας πέρας εις βεβαίωσιν ο όρκος. εν ω περισσότερον βουλόμενος ο θεός επιδείξαι τοις κληρονόμοις της επαγγελίας το αμετάθετον της βουλής αυτού, εμεσίτευσεν όρκω, ίνα διά δύο πραγμάτων αμεταθέτων εν οις αδύνατον ψεύσασθαι θεόν ισχυράν παράκλησιν έχωμεν οι καταφυγόντες κρατήσαι της προκειμένης ελπίδος, ην ως άγκυραν έχομεν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν, και εισερχομένην εις το εσώτερον του καταπετάσματος, όπου πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν ιησούς κατά την τάξιν μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα.

Ούτος γαρ ο μελχισεδέκ βασιλεύς σαλήμ ιερεύς του θεού υψίστου, ω συναντήσας αβραάμ υποστρέφοντι από της κοπής των βασιλέων, και ευλογήσας αυτόν, ω και δεκάτην από πάντων εμέρισεν αβραάμ. πρώτον μεν ερμηνευόμενος βασιλεύς δικαιοσύνης, έπειτα δε και βασιλεύς σαλήμ, ο εστί βασιλεύς ειρήνης, απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τέλος έχων, αφωμοιωμένος δε τω υιώ του θεού μένει ιερεύς εις το διηνεκές, εν ω ότι και του αβραάμ προετιμήθη. θεωρείτε δε πηλίκος ούτος, ω και δεκάτην αβραάμ έδωκεν εκ των ακροθινωίων ο πατριάρχης. και οι μεν εκ των υιών λευί την ιερατείαν λαμβάνοντες, εντολήν έχουσιν αποδεκατούν τον λαόν κατά τον νόμον, τουτέστι τους αδελφούς αυτών, καίπερ εξεληλυθότες εκ της οσφύος αβραάμ. ο δε μη γενεαλογούμενος εξ αυτών δεδεκάτωκε τον αβραάμ, και τον έχοντα τας επαγγελίας ευλόγηκε. χωρίς δε πάσης αντιλογίας το έλαττον υπό του κρείττονος ευλογείται. και ώδε μεν δεκάτας αποθνήσκοντες άνθρωποι λαμβάνουσιν, εκεί δε μαρτυρούμενος ότι ζη. και ως έπος ειπείν διά αβραάμ και λευί ο δεκάτας λαμβάνων, δεδεκάτωται. έτι γαρ εν τη οσφύϊ του πατρός ην ότε συνήντησεν αυτώ ο μελχισεδέκ. ει μεν ουν τελείωσις διά της λευιτικής ιερωσύνης ην, ο λαός γαρ επ αυτή νενομοθέτητο, τις έτι χρεία κατά την τάξιν μελχισεδέκ έτερον ανίστασθαι ιερέα και ου κατά την τάξιν ααρών λέγεσθαι. μετατιθεμένης γαρ της ιερωσύνης, εξ ανάγκης και νόμου μετάθεσις γίνεται. εφ ον γαρ λέγεται ταύτα, φυλής ετέρας μετέσχηκεν, αφ ης ουδείς προσέσχηκε τω θυσιαστηρίω. πρόδηλον γαρ ότι εξ ιούδα ανατέταλκεν ο κύριος ημών, εις ην φυλήν ουδέν περί ιερωσύνης μωϋσής ελάλησε, και περισσότερον έτι κατάδηλον εστίν, ει κατά την ομοιότητα μελχισεδέκ ανίσταται ιερεύς έτερος, ος ου κατά νόμον εντολής σαρκικής γέγονεν, αλλά κατά δύναμιν ζωής ακαταλύτου. μαρτυρεί γαρ ότι συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν μελχισεδέκ. αθέτησις μεν γαρ γίνεται προαγούσης εντολής διά το αυτής ασθενές και ανωφελές. ουδέν γαρ ετελείωσεν ο νόμος. επεισαγωγή δε κρείττονος ελπίδος δι ης εγγίζομεν τω θεώ, και καθόσον ου χωρίς ορκωμοσίας. οι μεν γαρ χωρίς ορκωμοσίας εισίν ιερείς γεγονότες. ο δε μετά ορκωμοσίας διά του λέγοντος προς αυτόν. ώμοσε κύριος και ου μεταμεληθήσεται, συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν μελχισεδέκ, κατά τοσούτον κρείττονος διαθήκης γέγονεν έγγυος ιησούς. και οι μεν πλείονες εισί γεγονότες ιερείς, διά το θανάτω κωλύεσθαι παραμένειν, ο δε διά το μένειν αυτόν εις τον αιώνα, απαράβατον έχει την ιερωσύνην. όθεν και σώζειν εις το παντελές δύναται τους προσερχομένους δι αυτού τω θεώ, πάντοτε ζων εις το υπερεντυγχάνειν αυτών. τοιούτος γαρ ημίν έπρεπεν αρχιερεύς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών, και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος. ος ουκ έχει καθ ημέραν ανάγκην, ώσπερ οι αρχιερείς, πρότερον υπέρ των ιδίων αμαρτιών θυσίας αναφέρειν, έπειτα των του λαού, τούτο γαρ εποίησεν εφάπαξ εαυτόν ανενέγκας. ο νόμος γαρ ανθρώπους καθίστησιν αρχιερείς έχοντας ασθένειαν, ο λόγος δε της ορκωμοσίας της μετά τον νόμον υιόν εις τον αιώνα τετελειωμένον.

Κεφάλαιον δε επί τοις λεγομένοις. τοιούτον έχομεν αρχιερέα, ος εκάθισεν εν δεξιά του θρόνου της μεγαλωσύνης εν τοις ουρανοίς των αγίων λειτουργός, και της σκηνής της αληθινής, ην έπηξεν ο κύριος και ουκ άνθρωπος. πας γαρ αρχιερεύς εις το προσφέρειν δώρα τε και θυσίας καθίσταται. όθεν αναγκαίον έχειν τι και τούτον ο προσενέγκη. ει μεν γαρ ην επί γης, ουδ αν ην ιερεύς, όντων των ιερέων των προσφερόντων κατά τον νόμον τα δώρα, οίτινες υποδείγματι και σκιά λατρεύουσι των επουρανίων. καθώς κεχρημάτισται μωϋσής μέλλων επιτελείν την σκηνήν όρα γαρ φησί ποιήσεις πάντα κατά τον τύπον τον δειχθέντα σοι εν τω όρει. νυνί δε διαφορωτέρας τετύχηκε λειτουργίας, όσω κρείττονος εστί διαθήκης μεσίτης, ήτις επί κρείττοσιν επαγγελίαις νενομοθέτηται. ει γαρ η πρώτη εκείνη ην άμεμπτος, ουκ αν δευτέρας εζητείτο τόπος. μεμφόμενος γαρ αυτοίς λέγει. ιδού ημέραι έρχονται λέγει κύριος, και συντελέσω επί τον οίκον ισραήλ και επί τον οίκον ιούδα διαθήκην καινήν, ου κατά την διαθήκην ην εποίησα τοις πατράσιν αυτών εν ημέρα επιλαβομένου μου της χειρός αυτών εξαγαγείν αυτούς εκ τη διαθήκη μου καγώ ημέλησα αυτών λέγει κύριος. ότι αύτη η διαθήκη ην διαθήσομαι τω οίκω ισραήλ μετά τας ημέρας εκείνας λέγει κύριος, διδούς νόμους μου εις την διάνοιαν αυτών, και επί καρδίας αυτών επιγράψω αυτούς, και έσομαι αυτοίς εις θεόν, και αυτοί έσονται μοι εις λαόν. και ουμή διδάξωσιν έκαστος τον πολίτην αυτού και έκαστος τον αδελφόν αυτού λέγων γνώθι τον κύριον, ότι πάντες ειδήσουσι με από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών, ότι ίλεως έσομαι ταις αδικίαις αυτών, και των αμαρτιών αυτών και των ανομιών αυτών ουμή μνησθώ έτι. εν τω λέγειν καινήν, πεπαλαίωκε την πρώτην. το δε παλαιούμενον και γηράσκον, εγγύς αφανισμού.

Είχε μεν ουν και η πρώτη σκηνή δικαιώματα λατρείας, το τε άγιον κοσμικόν. σκηνή γαρ κατεσκευάσθη η πρώτη, εν η η τε λυχνία και η τράπεζα και η πρόθεσις των άρτων ήτις λέγεται άγια, μετά δε το δεύτερον καταπέτασμα σκηνή η λεγομένη άγια αγίων, χρυσούν έχουσα θυμιατήριον και την κιβωτόν της διαθήκης περικεκαλυμμένην πάντοθεν χρυσίω, εν η στάμνος χρυσή έχουσα το μάννα και η ράβδος ααρών η βλαστήσασα και αι πλάκες της διαθήκης. υπεράνω δε αυτής, χερουβίμ δόξης κατασκιάζοντα το ιλαστήριον, περί ων ουκ εστί νυν λέγειν κατά μέρος. τούτων δε ούτω κατεσκευασμένων, εις μεν την πρώτην σκηνήν διαπαντός εισίασιν οι ιερείς τας λατρείας επιτελούντες, εις δε την δευτέραν άπαξ του ενιαυτού μόνος ο αρχιερεύς ου χωρίς αίματος ο προσφέρει υπέρ εαυτού και των του λαού αγνοημάτων. τούτο δηλούντος του πνεύματος του αγίου μήπω πεφανώσθαι την των αγίων οδόν έτι της πρώτης σκηνής εχούσης στάσιν, ήτις παραβολή εις τον καιρόν τούτον ενεστηκότα, καθ ον δώρα τε και θυσίαι προσφέρονται μη δυνάμεναι κατά συνείδησιν τελειώσαι τον λατρεύοντα, μόνον επί βρώμασι και πόμασι και διαφόροις βαπτισμοίς και δικαιώμασι σαρκός μέχρι καιρού διορθώσεως επικείμενα. χριστός δε παραγενόμενος αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών διά της μείζονος και τελειοτέρας σκηνής ου χειροποιήτου, τουτέστιν ου ταύτης της κτίσεως, ου δε δι αίματος τράγων και μόσχων, διά δε του ιδίου αίματος εισήλθεν εφάπαξ εις τα άγια, αιωνίαν λύτρωσιν ευράμενος. ει γαρ το αίμα ταύρων και τράγων και σποδός δομάλεως ραντίζουσα τους κεκοινωμένους αγιάζει προς την της σαρκός καθαρότητα, πόσω μάλλον το αίμα του χριστού, ος διά πνεύματος αιωνίου εαυτόν προσήνεγκεν άμωμον τω θεώ καθαριεί την συνείδησιν ημών από νεκρών έργων εις το λατρεύειν θεώ ζώντι. και διατούτο διαθήκης καινής μεσίτης εστίν, όπως θανάτου γενομένου εις απολύτρωσιν των επί τη πρώτη διαθήκη παραβάσεων την επαγγελίαν λάβωσιν οι κεκλημένοι της αιωνίου κληρονομίας. όπου γαρ διαθήκη, θάνατον ανάγκη φέρεσθαι του διατιθεμένου. διαθήκη γαρ επί νεκροίς βεβαία. επεί μήποτε ισχύει ότε ζη ο διαθέμενος. όθεν ουδ η πρώτη χωρίς αίματος εγκεκαίνισται. λαληθείσης γαρ πάσης εντολής κατά νόμον υπό μωϋσέος παντί λαώ, λαβών το αίμα των μόσχων και τράγων μετά ύδατος και ερίου κοκκίνου και υσσώπου, αυτό τε το βιβλίον και πάντα τον λαόν ερράντισε λέγων. τούτο το αίμα της διαθήκης, ης ενετείλατο προς υμάς ο θεός. και την σκηνήν δε και πάντα τα σκεύη της λειτουργίας τω αίματι ομοίως ερράντισε. και σχεδόν εν αίματι πάντα καθαρίζεται κατά τον νόμον, και χωρίς αιματεκχυσίας ου γίνεται άφεσις. ανάγκη ουν τα μεν υποδείγματα των εν τοις ουρανοίς τούτοις καθαρίζεσθαι, αυτά δε τα επουρανία κρείττοσι θυσίαις παρά ταύταις. ου γαρ εις χειροποίητα άγια εσήλθεν ο χριστός αντίτυπα των αληθινών, αλλ εις αυτόν τον ουρανόν, νυν εμφανισθήναι τω προσώπω του θεού υπέρ ημών. ουδ ίνα πολλάκις προσφέρη εαυτόν, ώσπερ ο αρχιερεύς εισέρχεται εις τα άγια κατ ενιαυτόν εν αίματι αλλοτρίω. επεί έδει αυτόν πολλάκις παθείν από καταβολής κόσμου. νυν δε άπαξ επί συντελεία των αιώνων εις αθέτησιν αμαρτίας διά της θυσίας αυτού πεφανέρωται. και καθόσον απόκειται τοις ανθρώποις άπαξ αποθανείν, μετά δε τούτο κρίσις, ούτω και ο χριστός άπαξ προσενεχθείς εις το πολλών ανενεγκείν αμαρτίας εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας οφθήσεταιτοις αυτόν απεκδεχομένοις εις σωτηρίαν.

Σκιάν γαρ έχων ο νόμος των μελλόντων αγαθών ουκ αυτήν την εικόνα των πραγμάτων κατ ενιαυτόν ταις αυταίς θυσίαις ας προσφέρουσιν εις το διηνεκές, ουδέποτε δύναται τους προσερχομένους τελειώσαι. επεί αν επαύσαντο προσφερόμεναι, διά το μηδεμίαν έχειν έτι συνείδησιν αμαρτιών τους λατρεύοντας άπαξ κεκαθαρμένους, αλλ εν αυταίς ανάμνησις αμαρτιών κατ ενιαυτόν. αδύνατον γαρ αίμα ταύρων και τράγων αφαιρείν αμαρτίας. διό εισερχόμενος εις τον κόσμον λέγει. θυσίαν και προσφοράν ουκ ηθέλησας, σώμα δε κατηρτίσω μοι. ολοκαυτώματα και περί αμαρτίας ουκ ευδόκησας, τότε είπον ιδού ήκω. εν κεφαλίδι βιβλίου γέγραπται περί εμού του ποιήσαι ο θεός το θέλημα σου. ανώτερον λέγων, ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και περί αμαρτίας ουκ ηθέλησας, ουδέ ευδόκησας, αίτινες κατά τον νόμον προσφέρονται, τότε είρηκεν ιδού ήκω του ποιήσαι το θέλημα σου ο θεός μου. αναιρεί το πρώτον, ίνα το δεύτερον στήση. εν ω θελήματι ηγιασμένοι εσμέν οι διά της προσφοράς του σώματος ιησού χριστού εφάπαξ. και πας μεν αρχιερεύς έστηκε καθ ημέραν λειτουργών και τας αυτάς πολλάκις προσφέρων θυσίας, αίτινες ουδέποτε δύνανται περιελείν αμαρτίας. αυτός δε μίαν υπέρ αμαρτιών προσενέγκας θυσίαν, εις το διηνεκές εκάθισεν εν δεξιά του θεού, το λοιπόν εκδεχόμενος έως τεθώσιν οι εχθροί αυτού υποπόδιον των ποδών αυτού. μία γαρ προσφορά τετελείωκεν εις το διηνεκές τους αγιαζομένους. μαρτυρεί δε ημίν και το πνεύμα το άγιον. μετά γαρ το προειρηκέναι αύτη η διαθήκη ην διαθήσομαι προς αυτούς μετά τας ημέρας εκείνας λέγει κύριος, διδούς νόμους μου επί καρδίας αυτών, και επί των διανοιών αυτών επιγράψω αυτούς, και των αμαρτιών αυτών και των ανομιών αυτών ουμή μνησθώ έτι. όπου δε άφεσις αυτών ουκέτι προσφορά περί αμαρτίας. έχοντες ουν αδελφοί παρρησίαν εις την είσοδον των αγίων εν τω αίματι ιησού ην ενεκαίνισεν ημίν οδόν πρόσφατον και ζώσαν διά του καταπετάσματος, τουτέστι της σαρκός αυτού, και ιερέα μέγαν επί τον οίκον του θεού, προσερχώμεθα μετά αληθινής καρδίας εν πληροφορία πίστεως, ερραντισμένοιτας καρδίας από συνειδήσεως πονηράς, και λελουμένοι το σώμα ύδατι καθαρώ, κατέχωμεν την ομολογίαν της ελπίδος ακλινή. πιστός γαρ ο επαγγειλάμενος. και κατανοώμεν αλλήλους εις παροξυσμόν αγάπης και καλών έργων. μη εγκαταλείποντες την επισυναγωγήν εαυτών, καθώς έθος τισίν, αλλά παρακαλούντες, και τοσούτω μάλλον, όσω βλέπετε εγγίζουσαν την ημέραν. εκουσίως γαρ αμαρτανόντων ημών μετά το λαβείν την επίγνωσιν της αληθείας, ουκέτι περί αμαρτιών απολείπεται θυσία, φοβερά δε τις εκδοχή κρίσεως και πυρός ζήλος, εσθίειν μέλλοντος τους υπεναντίους. αθετήσας τις νόμον μωϋσέος χωρίς οικτιρμών επί δυσίν η τρισί μάρτυσιν αποθνήσκει, πόσω δοκείτε χείρονος αξιωθήσεται τιμωρίας ο τον υιόν του θεού καταπατήσας, και το αίμα της διαθήκης κοινόν ηγησάμενος, εν ω ηγιάσθη, και το πνεύμα της χάριτος ενυβρίσας. οίδαμεν γαρ τον ειπόντα. εμοί εκδίκησις, εγώ ανταποδώσω λέγει κύριος. και πάλιν. κύριος κρινεί τον λαόν αυτού. φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας θεού ζώντος. αναμιμνήσκεσθε δε τας πρότερον ημέρας, εν αις φωτισθέντες πολλήν άθλησιν υπεμείνατε παθημάτων, τούτο μεν ονειδισμοίς τε και θλίψεσι θεατριζόμενοι, τούτο δε κοινωνοί των ούτως αναστρεφωμένων γενηθέντες. και γαρ τοις δεσμοίς μου συνεπαθήσατε, και την αρπαγήν των υπαρχόντων υμών μετά χαράς προσεδέξασθε, γινώσκοντες έχειν εαυτοίς κρείττονα ύπαρξιν εν ουρανοίς και μένουσαν. μη αποβάλητε ουν την παρρησίαν υμών, ήτις έχει μισθαποδοσίαν μεγάλην. υπομονής γαρ έχετε χρείαν, ίνα το θέλημα του θεού ποιήσαντες κομίσησθε την επαγγελίαν. έτι γαρ μικρόν όσον όσον ο ερχόμενος ήξει, και ου χρονιεί. ο δε δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται. και εάν υποστείληται, ουκ ευδοκεί η ψυχή μου εν αυτώ. ημείς δε ουκ εσμέν υποστολής εις απώλειαν, αλλά πίστεως εις περιποίησιν.

Εστί δε πίστις ελπιζομένων υπόστασις πραγμάτων, έλεγχος ου βλεπομένων. εν ταύτη γαρ εμαρτυρήθησαν οι πρεσβύτεροι. πίστει νοούμεν κατηρτίσθαι τους αιώνας ρήματι θεού, εις το μη εκφαινομένων τα βλεπόμενα γεγονέναι. πίστει πλείονα θυσίαν άβελ παρά κάϊν προσήνεγκε τω θεώ, δι ης εμαρτυρήθη είναι δίκαιος, μαρτυρούντος επί τοις δώροις αυτού του θεού, και δι αυτής αποθανών έτι λαλείται. πίστει ενώχ μετετέθη του μη ιδείν θάνατον, και ουχ ευρίσκετο, διότι μετατέθηκεν αυτόν ο θεός, προ γαρ της μεταθέσεως αυτού μεμαρτύρηται ευηρεστηκέναι τω θεώ. χωρίς δε πίστεως αδύνατον ευαρεστήσαι. πιστεύσαι γαρ δει τον προσερχόμενον τω θεώ ότι εστί, και τοις εκζητούσιν αυτόν μισθαποδότης γίνεται. πίστει χρηματισθείς νώε περί των μηδέπω βλεπομένων ευλαβηθείς, κατεσκεύασε κιβωτόν εις σωτηρίαν του οίκου αυτού, δι ης κατέκρινε τον κόσμον, και της κατά πίστιν δικαιοσύνης εγένετο κληρονόμος. πίστει καλούμενος αβραάμ υπήκουσεν εξελθών εις τον τόπον ον έμελλε λαμβάνειν εις κληρονομίαν, και εξήλθε μη επιστάμενος που έρχεται. πίστει παρώκησεν αβραάμ εις την γην της επαγγελίας ως αλλοτρίαν, εν σκηναίς κατοικήσας μετά ισαάκ και ιακώβ των συγκληρονόμων της επαγγελίας της αυτής. εξεδέχετο γαρ την τους θεμελίους έχουσαν πόλιν, ης τεχνίτης και δημιουργός ο θεός. πίστει και αυτή σάρρα στείρα ούσα δύναμιν εις καταβολήν σπέρματος έλαβε, και παρά καιρόν ηλικίας έτεκεν, επεί πιστόν ηγήσατο τον επαγγειλάμενον. διό και αφ ενός εγεννήθησαν, και ταύτα νενεκρωμένου, καθώς τα άστρα του ουρανού τω πλήθει, και ως η άμος η παρά το χείλος της θαλάσσης η αναρίθμητος. κατά πίστιν απέθανον ούτοι πάντες ημ λαβόντες τας επαγγελίας, αλλά πόρρωθεν αυτάς ιδόντες και ασπασάμενοι, και ομολογήσαντες ότι ξένοι και παρεπίδησμοι εισίν επί της γης. οι γαρ τοιαύτα λέγοντες εμφανίζουσιν ότι πατρίδα επιζητούσι, και ει μεν εκείνης εμνημόνευον αφ ης εξήλθον, είχον αν καιρόν ανακάμψαι. νυνί δε κρείττονος ορέγονται τουτέστιν επουρανίου. διό ουκ επαισχύνεται αυτούς ο θεός, θεός επικαλείσθαι αυτών ητοίμασε γαρ αυτοίς πόλιν. πίστει προσενήνοχεν αβραάμ τον ισαάκ πειραζόμενος, και τον μονογενή προσέφερεν, ο τας επαγγελίας αναδεξάμενος, προς όν ελαλήθη ότι εν ισαάκ κληθήσεται σοι σπέρμα, λογισάμενος ότι και εκ νεκρών εγείρειν δυνατός ο θεός όθεν αυτόν και εν παραβολή εκομίσατο. πίστει περί μελλόντων ευλόγησεν ισαάκ τον ιακώβ και τον ησαύ πίστει ιακώβ αποθνήσκων έκαστον των υιών ιωσήφ ευλόγησε, και προσεκύνησεν επί το άκρον της ράβδου αυτού. πίστει ιωσήφ τελευτών περί της εξόδου των υιών ισραήλ εμνημόνευσε, και περί των οστέων αυτού ενετείλατο. πίστει μωϋσής γεννηθείς εκρύβη τρίμηνον υπό των πατέρων αυτού, διότι είδον αστείον το παιδίον και ουκ εφοβήθησαν το διάταγμα του βασιλέως. πίστει μωϋσής μέγας γενόμενος ηρνήσατο λέγεσθαι υιός θυγατρός φαραώ, μάλλον ελόμενος συγκακουχείσθαι τω λαώ του θεού, η πρόσκαιρον έχειν αμαρτίας απόλαυσιν μείζονα πλούτον ηγησάμενος των αιγύπτου θησαυρών τον ονειδισμόν του χριστού. απέβλεπε γαρ εις την μισθαποδοσίαν. πίστει κατέλιπεν αίγυπτον, μη φοβηθείς τον θυμόν του βασιλέως. τον γαρ αόρατον ως ορών εκαρτέρησε. πίστει πεποίηκε το πάσχα και την πρόσχυσιν του αίματος, ίνα μη ο ολοθρεύων τα πρωτότοκα θίγη αυτών. πίστει διέβησαν την ερυθράν θάλασσαν ως διά ξηράς, ης πείραν λαβόντες οι αιγύπτιοι, κατεπόθησαν. πίστει τα τείχη ιεριχώ έπεσε κυκλωθέντα επί επτά ημέρας. πίστει ραάβ η πόρνη ου συναπώλετο τοις απειθήσασι, δεξαμένη τους κατασκόπους μετ ειρήνης. και τι έτι λέγω. επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος, περί γεδεών, βαράκ τε, και σαμψών, και ιεφθάε, δαυίδ τε και σαμουήλ, και των προφητών, οι διά πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας, ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών. έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός. έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγενήθησαν ισχυροί εν πολέμω. παρεμβολάς έκλιναν αλλοτρίων, έλαβον γυναίκες εξ αναστάσεως τους νεκρούς αυτών. άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν. έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής, ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον. περιήλθον εν μηλωταίς εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλιβόμενοι, κακουχούμενοι. ων ουκ ην άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι, και σπηλαίοις, και ταις οπαίς της γης. και ούτοι πάντες μαρτυρηθέντες διά της πίστεως ουκ εκομίσαντο την επαγγελίαν, του θεού περί ημών κρείττον τι προβλεψαμένου, ίνα μη χωρίς ημών τελειωθώσι.

Τοιγαρούν και ημείς τοσούτον έχοντες περικείμενον ημίν νέφος μαρτύρων, όγκον αποθέμενοι πάντα και την απερίστατον αμαρτίαν, δι υπομονής τρέχωμεν τον προκείμενον ημίν αγώνα, αφορώντες εις τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωθήν ιησούν, ος αντί της προκειμένης αυτώ χαράς υπέμεινε σταυρόν, αισχύνης καταφρονήσας εν δεξιά τε του θρόνου του θεού κεκάθικεν. αναλογίσασθε ουν τον τοιαύτην υπομεμενηκότα υπό των αμαρτωλών εις αυτόν αντιλογίαν ίνα μη κάμητε ταις ψυχαίς υμών εκλυόμενοι. ούπω μέχρις αίματος αντικατέστητε προς την αμαρτίαν ανταγωνιζόμενοι, και εκλέλησθε της παρακλήσεως, ήτις υμίν ως υιοίς διαλέγεται. υιέ μου μη ολιγώρει παιδείας κυρίου, μηδέ εκλύου υπ αυτού ελεγχόμενος. ον γαρ αγαπά κύριος παιδεύει, μαστιγοί δε πάντα υιόν ον παραδέχεται. ει παιδείαν υπομένετε, ως υιοίς υμίν προσφέρεται ο θεός. τις γαρ εστίν υιός ον ου παιδεύει πατήρ. ει δε χωρίς εστέ παιδείας ης μέτοχοι γεγόνασι πάντες, άρα νόθοι εστέ και ουκ υιοί. είτα τους μεν της σαρκός ημών πατέρας είχομεν παιδευτάς και ενετρεπόμεθα, ου πολλώ μάλλον υποταγησόμεθα τω πατρί των πνευμάτων και ζήσομεν. οι μέν γαρ προς ολίγας ημέρας κατά το δοκούν αυτοίς επαίδευον, ο δε επί το συμφέρον εις το μεταλαβείν της αγιότητος αυτού. πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν ου δοκεί χαράς είναι, αλλά λύπης. ύστερον δε καρπόν ειρηνικόν τοις δι αυτής γεγυμνασμένοις αποδίδωσι δικαιοσύνης, διό τας παρειμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα ανορθώσατε, και τραχιάς ορθάς ποιήσατε τοις ποσίν υμών. ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δε μάλλον, ειρήνην διώκετε μετά πάντων και τον αγιασμόν, ου χωρίς ουδείς όψεται τον κύριον. επισκοπούντες μη τις υστερών από της χάριτος του θεού, μη τις ρίζα πικρίας άνω φύουσα ενοχλή, και διά ταύτης μιανθώσι πολλοί. μη τις πόρνος η βέβηλος ως ησαύ, ος αντί βρώσεως μιάς απέδοτο τα πρωτοτόκια αυτού. ίστε γαρ ότι και μετέπειτα θέλων κληρονομήσαι την ευλογίαν απεδοκιμάσθη. μετανοίας γάρ τόπον ουχ εύρε, καίπερ μετά δακρύων εκζητήσας αυτήν. ου γαρ προσεληλύθατε ψηλαφωμένω όρει και κεκαυμένω πυρί και γνόφω και σκότω και θυέλλη, και σάλπιγγος ήχω και φωνή ρημάτων, ης οι ακούσαντες παρητήσαντο μη προστεθήναι αυτοίς λόγον. ουκ έφερον γαρ το διαστελλόμενον. καν θηρίον θίγη του όρους λιθοβοληθήσεται, και ούτω φοβερόν ην το φανταζόμενον. μωϋσής είπεν. έκφοβος ειμί και έντρομος. αλλά προσεληλύθατε σιών όρει, και πόλει θεού ζώντος ιερουσαλήμ επουρανίω, και μυριάσιν αγγέλων πανηγύρει, και εκκλησία πρωτοτόκων εν ουρανοίς απογεγραμμένων, και κριτή θεώ πάντων, και πνεύμασι δικαίων τετελειωμένων, και διαθήκης νέας μεσίτη ιησού, και αίματι ραντισμού, κρείττον λαλούντι παρά τον άβελ. βλέπετε μη παραιτήσησθε τον λαλούντα. ει γαρ εκείνοι ουκ έφυγον τον επί γης παραιτησάμενοι χρηματίζοντα, πολλώ μάλλον ημείς οι τον απ ουρανού αποστρεφόμενοι, ου η φωνή την γην εσάλευσε τότε, νυν δε επήγγελται λέγων. έτι άπαξ εγώ σείω ου μόνον την γην αλλά και τον ουρανόν. το δε έτι άπαξ, δηλοί των σαλευομένων την μετάθεσιν ως πεποιημένων, ίνα μείνη τα μη σαλευόμενα. διό βασιλείαν ασάλευτον παραλαμβάνοντες έχωμεν χάριν, δι ης λατρεύομεν ευαρέστως τω θεώ μετά αιδούς και ευλαβείας. και γαρ ο θεός ημών πυρ καταναλίσκον.

Η φιλαδελφία μενέτω, της φιλοξενίας μη επιλανθάνεσθε. διά ταύτης γαρ έλαθον τινές ξενίσαντες αγγέλους. μιμνήσκεσθε των δεσμίων, ως συνδεδεμένοι, των κακουχουμένων ως και αυτοί όντες εν σώματι. τίμιος ο γάμος εν πάσι, και η κοίτη αμίαντος. πόρνους δε και μοιχούς κρινεί ο θεός. αφιλάργυρος ο τρόπος, αρκούμενοι τοις παρούσιν. αυτός γαρ είρηκεν. ουμη σε ανώ ουδ ουμή σε εγκαταλίπω, ώστε θαρρούντας ημάς λέγειν. κύριος εμοί βοηθός, και ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος. μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οίτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον του θεού, ων αναθεωρούντες την έκβασιν της αναστροφής, μιμείσθε την πίστιν. ιησούς χριστός χθες και σήμερον, ο αυτός και εις τους αιώνας. διδαχαίς ποικίλαις και ξέναις μη περιφέρεσθε. καλόν γαρ χάριτι βεβαιούσθαι την καρδίαν, ου βρώμασιν εν οις ουκ ωφελήθησαν οι περιπατήσαντες. έχομεν θυσιαστήριον, εξ ου φαγείν ουκ έχουσιν εξουσίαν οι τη σκηνή λατρεύοντες. ων γαρ εισφέρεται ζώων το αίμα περί αμαρτίας εις τα άγια διά του αρχιερέως, τούτων τα σώματα κατακαίεται έξω της παρεμβολής. διό και ιησούς ίνα αγιάση διά του ιδίου αίματος τον λαόν έξω της πύλης έπαθε. τοίνυν εξερχώμεθα προς αυτόν έξω της παρεμβολής, τον ονειδισμόν αυτού φέροντες. ου γαρ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μένουσαν επιζητούμεν. δι αυτού ουν αναφέρωμεν θυσίαν αινέσεως διαπαντός τω θεώ, τουτέστι καρπόν χειλέων ομολογούντων τω ονόματι αυτού. της δε ευποιϊας και κοινωνίας μη επιλανθάνεσθε. τοιαύταις γαρ θυσίαις ευαρεστείται ο θεός. πείθεσθε τοις ηγουμένοις υμών, και υπείκετε. αυτοί γαρ αγρυπνούσιν υπέρ των ψυχών υμών ως λόγον αποδώσοντες, ίνα μετά χαράς τούτο ποιώσι, και μη στενάζοντες. αλυσιτελές γαρ υμίν τούτο. προσεύχεσθε περί ημών. πεποίθαμεν γαρ ότι καλήν συνείδησιν έχομεν εν πάσι καλώς θέλοντες αναστρέφεσθαι. περισσοτέρως δε παρακαλώ τούτο ποιήσαι, ίνα τάχιον αποκατασταθώ υμίν. ο δε θεός της ειρήνης ο αναγαγών εκ νεκρών τον ποιμένα των προβάτων τον μέγαν εν αίματι διαθήκης αιωνίου τον κύριον ημών ιησούν χριστόν, καταρτίσαι υμάς εν πάντι έργω αγαθώ, εις το ποιήσαι το θέλημα αυτού, ποιών εν υμίν το ευάρεστον ενώπιον αυτού διά ιησού χριστού, ω η δόξα εις τους αιώνας. αμήν. παρακαλώ δε υμάς αδελφοί ανέχεσθε του λόγου της παρακλήσεως. και γαρ διά βραχέων επέστειλα υμίν. γινώσκετε τον αδελφόν τιμόθεον, απολελυμένον, μεθ ου εάν τάχιον έρχηται όψομαι υμάς. ασπάσασθε πάντας τους ηγουμένους υμών και πάντας τους αγίους. ασπάζονται υμάς οι από της ιταλίας. η χάρις μετά πάντων υμών. αμήν.

Τέλος της προς εβραίους επιστολής.