Παύλος απόστολος ουκ απ ανθρώπων ουδέ δι ανθρώπου αλλά διά ιησού χριστού και θεού πατρός του εγείραντος αυτόν εκ νεκρών, και οι συν εμοί πάντες αδελφοί ταις εκκλησίαις της γαλατίας. χάρις υμίν και ειρήνη από θεού πατρός και κυρίου ημών ιησού χριστού, του δόντος εαυτόν περί των αμαρτιών ημών, όπως εξέληται ημάς εκ του ενεστώτος αιώνος πονηρού κατά το θέλημα του θεού και πατρός ημών, ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. θαυμάζω ότι ούτω ταχέως μετατίθεσθε από του καλέσαντος υμάς εν χάριτι χριστού εις έτερον ευαγγέλιον, ο ουκ εστίν άλλο, ειμή τινές εισίν οι ταράσσοντες υμάς, και θέλοντες μεταστρέψαι το ευαγγέλιον του χριστού. αλλά και εάν ημείς η άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζηται υμίν παρ ο ευηγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω. ως προειρήκαμεν και άρτι πάλιν λέγω. εί τις υμίν ευαγγελίζεται παρ ο παρελάβετε, ανάθεμα έστω. άρτι γαρ ανθρώπους πείθω, η τον θεόν. η ζητώ ανθρώποις αρέσκειν. ει γαρ έτι ανθρώποις ήρεσκον, χριστού δούλος ουκ αν ήμην. γνωρίζω δε υμίν αδελφοί το ευαγγέλιον το ευαγγελισθέν υπ εμού, ότι ουκ εστί κατά άνθρωπον. ουδέ γαρ εγώ παρ ανθρώπου παρέλαβον αυτό, ούτε εδιδάχθην, αλλά δι αποκαλύψεως ιησού χριστού. ηκούσατε γαρ την εμήν αναστροφήν ποτέ εν τω ιουδαϊσμώ, ότι καθ υπερβολήν εδίωκον την εκκλησίαν του θεού, και επόρθουν αυτήν, και προέκοπτον εν τω ιουδαϊσμώ υπέρ πολλούς συνηλικιώτας μου εν τω γένει μου, περισσοτέρως ζηλωτής υπάρχων των πατρικών μου παραδόσεων. ότε δε ευδόκησεν ο θεός ο αφορίσας με εκ κοιλίας μητρός μου και καλέσας διά της χάριτος αυτού, αποκαλύψαι τον υιόν αυτού εν εμοί ίνα ευαγγελίζωμαι τον υιόν αυτού εν εμοί ίνα ευαγγελίζωμαι αυτόν εν τοις έθνεσι, ευθέως ου προσανεθέμην σαρκί και αίματι, ουδέ ανήλθον εις ιεροσόλυμα προς τους προ εμού αποστόλους, αλλ απήλθον εις αραβίαν, και πάλιν υπέστρεψα εις δαμασκόν. έπειτα μετά έτη τρία ανήλθον εις ιεροσόλυμα ιστορήσαι πέτρον, και επέμεινα προς αυτόν ημέρας δεκαπέντε. έτερον δε των αποστόλων ουκ είδον, ειμή ιάκωβον τον αδελφόν του κυρίου. α δε γράφω υμίν ιδού ενώπιον του θεού ότι ου ψεύδομαι. έπειτα ήλθον εις τα κλίματα της συρίας και της κιλικίας. ήμην δε αγνοούμενος τω προσώπω ταις εκκλησίαις της ιουδαίας ταις εν χριστώ. μόνον δε ακούοντες ήσαν ότι ο διώκων ημάς ποτέ, νυν ευαγγελίζεται την πίστιν, ην ποτέ επόρθει. και εδόξαζον εν εμοί τον θεόν.

Επειτα διά δεκατεσσάρων ετών πάλιν ανέβην εις ιεροσόλυμα μετά βαρνάβα συμπαραλαβών και τίτον. ανέβην δε κατά αποκάλυψιν, και ανεθέμην αυτοίς το ευαγγέλιον ο κηρύσσω εν τοις έθνεσι. κατιδίαν δε τοις δοκούσι, μήπως εις κενόν τρέχω η έδραμον. αλλ ουδέ τίτος ο συν εμοί έλλην ων ηναγκάσθη περιτμηθήναι, διά δε τους παρεισάκτους ψευδαδελφούς οίτινες παρεισήλθον κατασκοπήσαι την ελευθερίαν ημών ην έχομεν εν χριστώ ιησού, ίνα ημάς καταδουλώσωνται. οις ουδέ προς ώραν είξαμεν τη υποταγή, ίνα η αλήθεια του ευαγγελίου διαμείνη προς υμάς. από δε των δοκούντων είναι τι, οποίοι τε ήσαν ουδέν μοι διαφέρει. πρόσωπον ο θεός ανθρώπου ου συλλαμβάνει. εμοί γαρ οι δοκούντες ουδέν προσανέθεντο, αλλά τουναντίον ιδόντες ότι πεπίστευμαι το ευαγγέλιον της ακροβυστίας καθώς πέτρος περιτομής. ο γαρ ενεργήσας πέτρω εις αποστολήν της περιτομής, ενήργησε και εμοί εις τα έθνη και γνόντες την χάριν την δοθείσαν μοί ιάκωβος και κήφας και ιωάννης οι δοκούντες στύλοι είναι, δεξιάς έδωκαν εμοί και βαρνάβα κοινωνίας, ίνα ημείς εις τα έθνη αυτοί δε εις την περιτομήν. μόνον δε των πτωχών ίνα μνημονεύωμεν. ο και εσπούδασα αυτό τούτο ποιήσαι, ότε δε ήλθε πέτρος εις αντιόχειαν, κατά πρόσωπον αυτώ αντέστην, ότι κατεγνωσμένος ην. προ του γαρ ελθείν τινάς από ιακώβου, μετά των εθνών συνίσθιεν, ότε δε ήλθον υπέστελλε και αφώριζεν εαυτόν, φοβούμενος τους εκ περιτομής, και συνυποκρίθησαν αυτώ και οι λοιποί ιουδαίοι, ώστε βαρνάβας συναπήχθη αυτών τη υποκρίσει. αλλ ότε είδον ότι ουκ ορθοποδούσι προς την αλήθειαν του ευαγγελίου, είπον τω πέτρω έμπροσθεν πάντων. ει συ ιουδαίος υπάρχων εθνϊκώς ζης και ου ιουδαϊκώς, τι τα έθνη αναγκάζεις ιουδαΐζειν. ημείς φύσει ιουδαίοι και ουκ εξ εθνών αμαρτωλοί. ειδότες ότι ου δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου εάν μη διά πίστεως ιησού χριστού. και ημείς εις χριστόν ιησούν επιστεύσαμεν, ίνα δικαιωθώμεν εκ πίστεως χριστού και ουκ εξ έργων νόμου. διότι ου δικαιωθήσεται εξ έργων νόμου πάσα σάρξ. ει δε ζητούντες δικαιωθήναι εν χριστώ, ευρέθημεν και αυτοί αμαρτωλοί, άρα χριστός αμαρτίας διάκονος. μή γένοιτο. ει γαρ α κατέλυσα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην εμαυτόν συνίστημι. εγώ γαρ διά νόμου νόμω απέθανον, ίνα θεώ ζήσω. χριστώ συνεσταύρωμαι. ζω δέ ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί χριστός ο δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του υιού του θεού του αγαπήσαντος με, και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού. ουκ αθετώ την χάριν του θεού. ει γαρ διά νόμου δικαιοσύνη, άρα χριστός δωρεάν απέθανεν.

Ω ανόητοι γάλαται, τις υμάς εβάσκηνεν αληθεία μη πείθεσθαι, οίς κατ οφθαλμούς ιησούς χριστός προεγράφη, εν υμίν εσταυρωμένος. τούτο μόνον θέλω μαθείν αφ υμών εξ έργων νόμου το πνεύμα ελάβετε η εξ ακοής πίστεως. ούτως ανόητοι εστέ, εναρξάμενοι πνεύματι, νυν σαρκί επιτελείσθε. τοσαύτα επάθετε εική είγε εική. ο ουν επιχορηγών υμίν το πνεύμα και ενεργών δυνάμεις εν υμίν, εξ έργων νόμου η εξ ακοής πίστεως, καθώς αβραάμ επίστευσε τω θαεώ και ελογίσθη αυτώ εις δικαιοσύνην. γινώσκετε άρα ότι οι εκ πίστεως ούτοι εισίν υιοί αβραάμ. προϊδούσα δε η γραφή ότι εκ πίστεως δικαιοί τα έθνη ο θεός, προευηγγελίσατο τω αβραάμ, ότι ενευλογηθήσονται εν σοι πάντα τα έθνη. ώστε οι εκ πίστεως ευλογούνται συν τω πιστώ αβραάμ, όσοι γαρ εξ έργων νόμου εισίν, υπό κατάραν εισίν. γέγραπται γαρ. επικατάρατος πας ος ουκ εμμένει, εν πάσι τοις γεγραμμένοις εν τω βιβλίω του νόμου του ποιήσαι αυτά. ότι δε εν τω νόμω ουδείς δικαιούται παρά τω θεώ, δήλον ότι ο δίκαιος εκ πίστεως ζήσεται. ο δε νόμος ουκ εστίν εκ πίστεως, αλλ ο ποιήσας αυτά άνθρωπος ζήσεται εν αυτοίς. χριστός ημάς εξηγόρασεν εκ της κατάρας του νόμου γινόμενος υπέρ ημών κατάρα. γέγραπται γαρ. επικατάρατος πας ο κρεμάμενος επί ξύλου, ίνα εις τα έθνη η ευλογία του αβραάμ γένηται εν χριστώ ιησού, ίνα την επαγγελίαν του πνεύματος λάβωμεν διά της πίστεως. κατά άνθρωπον λέγω όμως ανθρώπου κεκυρωμένην διαθήκην ουδείς αθετεί η επιδιατάσσεται. τω δε αβραάμ ερρέθησαν αι επαγγελίαι και τω σπέρματι αυτού. ου λέγει τοις σπέρμασιν ως επί πολλών αλλ ως εφ ενός και τω σπέρματι ος εστί χριστός. τούτο δε λέγω διαθήκην προκεκυρωμένην υπό του θεού εις χριστόν, ο μετά έτη τετρακόσια και τριάκοντα γεγονώς νόμος ουκ ακυροί εις το καταργήσαι την επαγγελίαν. ει γαρ εκ νόμου η κληρονομία, ουκέτι εξ επαγγελίας. τω δε αβραάμ δι επαγγελίας κεχάρισται ο θεός. τι ουν. ο νόμος των παραβάσεων χάριν προσετέθη, αχρισού έλθη το σπέρμα ω επήγγελται διαταγείσα δι αγγέλων εν χειρί μεσίτου. ο δε μεσίτης ενός ουκ εστίν, ο δε θεός εις εστίν. ο ουν νόμος κατά των επαγγελιών του θεού. μη γένοιτο. ει γαρ εδόθη νόμος ο δυνάμενος ζωοποιήσαι όντως εκ νόμου ην η δικαιοσύνη. αλλά συνέκλεισεν η γραφή πάντα υπό αμαρτίαν, ίνα η επαγγελία εκ πίστεως ιησού χριστού δοθή τοις πιστεύουσιν, προ του ελθείν την πίστιν υπό νόμου εφρουρούμεθα, συγκεκλεισμένοι εις την μέλλουσαν πίστιν αποκαλυφθήναι ώστε ο νόμος παιδαγωγός ημών γέγονεν εις χριστόν ίνα εκ πίστεως δικαιωθώμεν. ελθούσης δε της πίστεως ουκέτι υπό παιδαγωγόν εσμέν. πάντες υιοί θεού εστέ διά της πίστεως εν χριστώ ιησού. όσοι γαρ εις χριστόν εβαπτίσθητε χριστόν ενεδύσασθε. ουκ ένι ιουδαίος ουδέ έλλην ουκ ένι δούλος ουδ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ. πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν χριστώ ιησού. ει δε του χριστού, άρα του αβραάμ σπέρμα εστέ κατ επαγγελίαν κληρονόμοι.

Λέγω δε. εφ όσον χρόνον ο κληρονομος νήπιος εστίν, ουδέν διαφέρει δούλου κύριος πάντων ων αλλά υπό επιτρόπους εστί και οικονόμους άχρι της προθεσμίας του πατρός. ούτως και ημείς ότε ήμεν νήπιοι υπό τα στοιχεία του κόσμου ήμεν δεδουλωμένοι. ότε δε ήλθεν το πλήρωμα του χρόνου, εξαπέστειλεν ο θεός τον υιόν αυτού γεννώμενον εκ γυναικός γενόμενον υπό νόμου, ίνα τους υπό νόμον εξαγοράση, ίνα την υιοθεσίαν απολάβωμεν. ότε δε εστέ υιοί εξαπέστειλεν ο θεός το πνεύμα του υιού αυτού εις τας καρδίας υμών κράζον αββά ο πατήρ. ώστε ουκέτι εί δούλος αλλά υιός ει δε υιός και κληρονόμος θεού διά χρισού. αλλά τότε μέν ουκ ειδότες θεόν, εδουλεύσατε τοις μη φύσει ούσι θεοίς. νυν δε γνόντες θεόν μάλλον δε γνωσθέντες υπό θεού πως επιστρέφετε πάλιν επί τα ασθενή και πτωχά στοιχεία οις πάλιν άνωθεν δουλεύειν θέλετε. ημέρας παρατηρείσθε και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς. φοβούμαι υμάς μήπως εική κεκοπίακα εις υμάς. γίνεσθε ως εγώ ότι καγώ ως υμείς. αδελφοί δέομαι υμών ουδέν με ηδικήσατε. οίδατε δε ότι δι ασθένειαν της σαρκός ευηγγελισάμην υμίν το πρότερον, και τον πειρασμόν μου τον εν τη σαρκί μου ουκ εξουθενήσατε ουδέ εξεπτύσατε, αλλ ως άγγελον θεού εδέξασθε με ως χριστόν ιησούν. τις ουν ην ο μακαρισμός υμών, μαρτυρώ γαρ υμίν ότι ει δυνατόν, τους οφθαλμούς υμών εξορύξαντες αν εδώκατε μοι. ώστε εχθρός υμών γέγονα αληθεύων υμίν. ζηλούσιν υμάς ου καλώς αλλά εκκλείσαι υμάς θέλουσιν ίνα αυτούς ζηλούσθε. καλόν δε το ζηλούσθαι εν καλώ πάντοτε, και μη μόνον εν τω παρείναι μέ προς υμάς. τεκνία μου ους πάλιν ωδίνω άχρις ου μορφωθή χριστός εν υμίν. ήθελον δε παρείναι προς υμάς άρτι και αλλάξαι την φωνήν μου, ότι απορούμαι εν υμίν. λέγετε μοι οι υπό νόμον θέλοντες είναι, τον νόμον ουκ ακούετε. γέγραπται γαρ ότι αβραάμ δύο υιούς έσχεν, ένα εκ της παιδίσκης, και ένα εκ της ελευθέρας. και ο μεν εκ της παιδίσκης κατά σάρκα γεγέννηται, ο δε εκ της ελευθέρας διά της επαγγελίας, άτινα εστίν αλληγορούμενα. αύται γαρ εισίν αι δύο διαθήκαι. μία μεν από όρους σινά εις δουλείαν γεννώσα ήτις εστίν αγάρ το γαρ αγάρ σινά όρος εστίν εν τη αραβία, συστοιχεί δε τη νυν ιερουσαλήμ. δουλεύει δε μετά των τέκνων αυτής. η δε άνω ιερουσαλήμ ελευθέρα εστίν, ήτις εστίν μήτηρ πάντων ημών. γέγραπται γαρ. ευφράνθητι στείρα η ου τίκτουσα, ρήξον και βόησον η ουκ ωδίνουσα, ότι πολλά τα τέκνα της ερήμου μάλλον η της εχούσης τον άνδρα. ημείς δε αδελφοί κατά ισαάκ επαγγελίας τέκνα εσμέν αλλ ώσπερ τότε ο κατά σάρκα γεννηθείς εδίωκε τον κατά πνεύμα, ούτως και νυν. αλλά τι λέγει η γραφή. έκβαλλε την παιδίσκην και τον υιόν αυτής, ου γαρ μη κληρονομήσει ο υιός της παιδίσκης μετά του υιού της ελευθέρας. άρα αδελφοί ουκ εσμέν παιδίσκης τέκνα αλλά της ελευθέρας. τη ελευθερία ουν η ο χριστός ημάς ηλευθέρωσεν.

Στήκετε και μη πάλιν ζυγώ δουλείας ενέσχεσθε. ίδε εγώ παύλος λέγω υμίν ότι εάν περιτέμνησθε χριστός υμάς ουδέν οφελήσει. μαρτύρομαι δε πάλιν παντί ανθρώπω περιτεμνομένω, ότι οφειλέτης εστίν όλον τον νόμον ποιήσας. κατηργήθητε από του χριστού. οίτινες εν νόμω δικαιούσθε, της χάριτος εξεπέσατε. ημείς γαρ πνεύματι εκ πίστεως ελπίδα δικαιοσύνης απεκδεχόμεθα. εν γαρ χριστώ ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά πίστις δι αγάπης ενεργουμένη ετρέχετε καλώς τις υμάς ενέκοψε τη αληθεία μη πείθεσθαι. η πεισμονή ουκ εκ του καλούντος υμάς. μικρά ζύμη όλον το φύραμα ζημοί εγώ πέποιθα εις υμάς εν κυρίω ότι ουδέν άλλο φρονήσετε. ο δε ταράσσων υμάς βαστάσει το κρίμα όστις αν η. εγώ δε αδελφοί ει περιτομήν έτι κηρύσσω, τι έτι διώκομαι, άρα κατήργηται το σκάνδαλον του σταυρού. όφελον και αποκόψωνται οι αναστατούντες υμάς υμείς γαρ επ ελευθερία εκλήθητε αδελφοί μόνον μη την ελευθερίαν εις αφορμήν τη σαρκί αλλά διά της αγάπης δουλεύετε αλλήλοις. ο γαρ πας νόμος εν ενί λόγω πληρούται, εν τω αγαπήσεις τον πλησίον σου ως εαυτόν. ει δε αλλήλους δάκνετε και κατεσθίετε, βλέπετε μήπω υπ αλλήλων αναπιθυμίαν σαρκός ουμή τελέσητε. η γαρ σαρξ επιθυμεί κατά του πνεύματος το δε πνεύμα κατά της σαρκός. ταύτα δε αντίκεινται αλλήλοις, ίνα μη α αν θέλητε ταύτα ποιήτε. ει δε πνεύματι άγεσθε ουκ εστέ από νόμου φανερά δε εστί τα έργα της σαρκός, άτινα εστί μοιχεία, πορνία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρία, φαρμακία, έχθραι, έρεις, ζήλοι θυμοί, εριθείαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτοις. άπερ λέγω υμίν καθώς και προείπον, ότι οι τα τοιαύτα πράσσοντες βασιλείαν θεού ου κληρονομήσουσιν. ο δε καρπός του πνεύματος εστίν αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία χρηστότης, αγαθωσύνη, πίστις, πραότης, εγκράτεια, κατά των τοιούτων ουκ εστίν νόμος. οι δε του χριστού την σάρκα εσταύρωσαν συν τοις παθήμασιν και ταις επιθυμίαις.

Ει ζώμεν πνεύματι, πνεύματι και στιχούμεν. μη γενώμεθα κενόδοξοι αλλήλους προσκαλούμενοι, αλλήλοις φθονούντες· αδελφοί εάν και προσληφθή άνθρωπος εν τινί παραπτώματι, υμείς οι πνευματικοί καταρτίζετε τον τοιούτον εν πνεύματι πραότητος, σκοπών σεαυτόν μη και συ πειρασθής. αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον χριστού. ει γαρ δοκεί τις είναι τι μηδέν ων, εαυτόν φρεναπατά. το δε έργον εαυτού δοκιμαζέτω έκαστος, και τότε εις εαυτόν μόνον το καύχημα έξει και ουκ εις τον έτερον. έκαστος γαρ το ίδιον φορτίον βαστάσει. κοινωνείτω δε ο κατηχούμενος τον λόγον τω κατηχούντι εν πάσιν αγαθοίς. μη πλανάσθε, θεός ου μυκτηρίζεται. ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος τούτο και θερίσει. ότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, εκ της σαρκός θερίσει φθοράν. ο δε σπείρων εις το πνεύμα, εκ του πνεύματος θερίσει ζωήν αιώνιον. το δε καλόν ποιούντες μη εκκακώμεν, καιρώ γαρ ιδίω θερίσομεν μη εκλυόμενοι άρα ουν ως καιρόν έχομεν εργαζώμεθα το αγαθόν προς πάντας μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως. ίδετε πηλίκοις υμίν γράμμασιν έγραψα τη εμή χειρί. όσοι θέλουσιν ευπροσωπήσαι εν σαρκί ούτοι αναγκάζουσιν υμάς περιτέμνεσθαι, μόνον ίνα μη τω σταυρώ του χριστού διώκωνται. ουδέ γαρ οι περιτετμημένοι αυτοί νόμον φυλάσσουσιν, αλλά θέλουσιν υμάς περιτέμνεσθαι, ίνα εν τη υμετέρα σαρκί καυχήσωνται. εμοί δε μη γένοιτο καυχάσθαι ειμή εν τω σταυρώ του κυρίου ημών ιησού χριστού, δι ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω. εν γαρ χριστώ ιησού ούτε περιτομή τι ισχύει ούτε ακροβυστία, αλλά καινή κτίσις. και όσοι τω κανόνι τούτω στοιχήσουσιν, ειρήνη επ αυτούς και έλεος και επί τον ισραήλ του θεού. του λοιπού κόπους μοι μηδείς παρεχέτω. εγώ γαρ τα στίγματα του κυρίου ιησού εν τω σώματι μου βαστάζω. η χάρις του κυρίου ημών ιησού χριστού μετά του πνεύματος υμών αδελφοί. αμήν.

Τέλος της προς γαλάτας επιστολής.