Παύλος απόστολος διά θελήματος θεού κατ επαγγελίαν ζωής της εν χριστώ ιησού, τιμοθέω αγαπητώ τέκνω, χάρις έλεος, ειρήνη, από θεού πατρός, και χριστού ιησού του κυρίου ημών. χάριν έχω τω θεώ ω λατρεύω από προγόνων εν καθαρά συνειδήσει, ως αδιάλειπτον έχω την περί σου μνείαν εν ταις δεήσεσι μου νυκτός και ημέρας επιποθών σε ιδείν. μεμνημένος σου των δακρύων, ίνα χαράς πλησθώ. υπόμνησιν λαμβάνων της εν σοι ανυποκρίτου πίστεως, ήτις ενώκησε πρώτον εν τη μάμμη σου λωΐδη και τη μητρί σου ευνίκη. πέπεισμαι δε ότι και εν σοι. δι ην αιτίαν αναμιμνήσκω σε αναζωπυρείν το χάρισμα του θεού, ο εστίν εν σοι διά της επιθέσεως των χειρών μου. ου γαρ έδωκεν ημίν ο θεός πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού. μη ουν επαισχυνθής το μαρτύριον του κυρίου ημών μηδέ εμέ τον δέσμιον αυτού, αλλά συγκακοπάθησον τω ευαγγελίω κατά δύναμιν θεού του σώσαντος ημάς και καλέσαντος κλήσει αγία, ου κατά τα έργα ημών, αλλά κατ ιδίαν πρόθεσιν και χάριν την δοθείσαν ημίν εν χριστώ ιησού προ χρόνων αιωνίων, φανερωθείσαν δε νυν διά της επιφανείας του σωτήρος ημών ιησού χριστού, καταργήσαντος μεν τον θάνατον, φωτίσαντος δε ζωήν και αφθαρσίαν διά του ευαγγελίου, εις ο ετέθην εγώ κήρυξ και απόστολος και διδάσκαλος εθνών. δι ην αιτίαν και ταύτα πάσχω, αλλ ουκ επαισχύνομαι. οίδα γαρ ω πεπίστευκα, και πέπεισμαι ότι δυνατός εστί την παρακαταθήκην μου φυλάξαι εις εκείνην την ημέραν. υποτύπωσιν έχε υγιαινόντων λόγων, ων παρ εμού ήκουσας εν πίστει και αγάπη τη εν χριστώ ιησού. την καλήν παραθήκην φύλαξον διά πνεύματος αγίου του ενοικούντος εν ημίν. οίδας τούτο ότι απεστράφησαν με πάντες οι εν τη ασία, ων εστί φύγελλος και ερμογένης. δώη έλεος ο κύριος τω ονησιφόρου οίκω, ότι πολλάκις με ανέψυξε, και την άλυσιν μου ουκ επαισχύνθη, αλλά γενόμενος εν ρώμη σπουδαιότερον εζήτησε με, και εύρε. δώη αυτώ ο κύριος ευρείν έλεος παρά κυρίου εν εκείνη τη ημέρα, και όσα εν εφέσω διηκόνησε βέλτιον συ γινώσκεις.

Συ ουν τέκνον μου ενδυναμού εν τη χάριτι τη εν χριστώ ιησού, και α ήκουσας παρ εμού διά πολλών μαρτύρων, ταύτα παράθου πιστοίς ανθρώποις, οίτινες ικανοί έσονται και ετέρους διδάξαι. συ ουν κακοπάθησον ως καλός στρατιώτης ιησού χριστού. ουδείς στρατευόμενος εμπλέκεται ταις του βίου πραγματείαις, ίνα τω στρατολογήσαντι αρέση. εάν δε και αθλή τις, ου στεφανούται εάν μη νομίμως αθλήση. τον κοπιώντα γεωργόν δει πρώτον των καρπών μεταλαμβάνειν. νόει α λέγω. δώη γαρ σοι ο κύριος σύνεσιν εν πάσι. μνημόνευε ιησούν χριστόν εγηγερμένον εκ νεκρών εκ σπέρματος δαυίδ κατά το ευαγγέλιον μου, εν ω κακοπαθώ μέχρι δεσμών ως κακούργος, αλλ ο λόγος του θεού ου δέδεται. διατούτο πάντα υπομένω διά τους εκλεκτούς, ίνα και αυτοί σωτηρίας τύχωσι της εν χριστώ ιησού μετά δόξης αιωνίου. πιστός ο λόγος. ει γαρ συναπεθάνομεν, και συζήσομεν. ει υπομένομεν, και συμβασιλεύσομεν. ει αρνούμεθα, κακείνος αρνήσεται ημάς. ει απιστούμεν, εκείνος πιστός μένει, αρνήσασθαι εαυτόν ου δύναται. ταύτα υπομίμνησκε διαμαρτυρόμενος ενώπιον του κυρίου. μη λογομαχείν, εις ουδέν χρήσιμον επί καταστροφή των ακουόντων. σπούδασον σεαυτόν δόκιμον παραστήσαι τω θεώ, εργάτην ανεπαίσχυντον ορθοτομούντα ταν λόγον της αληθείας. τας δε βεβήλους κενοφωνίας περιίστασο. επί πλείον γαρ προκόψουσιν ασεβείας, και ο λόγος αυτών ως γάγγραινα νομήν έξει. ων εστίν υμέναιος και φιλητός, οίτινες περί την αλήθειαν ηστόχησαν, λέγοντες την ανάστασιν ήδη γεγονέναι, και ανατρέπουσι την τινών πίστιν. ο μέντοι στερεός θεμέλιος του θεού έστηκεν, έχων την σφραγίδα ταύτην. έγνω κύριος τους όντας αυτού, και αποστήτω από αδικίας πας ο ονομάζων το όνομα κυρίου. εν μεγάλη δε οικία ουκ εστί μόνον σκεύη χρυσά και αργυρά, αλλά και ξύλινα και οστράκινα, και α μεν εις τιμήν, α δε εις ατιμίαν. εάν ουν τις εκκαθάρη εαυτόν από τούτων, έσται σκεύος εις τιμήν ηγιασμένον και εύχρηστον τω δεσπότη εις παν έργον αγαθόν ητοιμασμένον. τας δε νεωτερικάς επιθυμίας φεύγε, δίωκε δε δικαιοσύνην, πίστιν, αγάπην, ειρήνην, μετά των επικαλουμένων τον κύριον εκ καθαράς καρδίας. τας δε μωράς και απαιδεύτους ζητήσεις παραιτού, ειδώς ότι γεννώσι μάχας. δούλον δε κυρίου ου δει μαχεσθαι, αλλ ήπιον είναι προς πάντας, διδακτικόν, ανεξίκακον εν πραότητι, παιδεύοντα τους αντιδιατιθεμένους, μήποτε δω αυτοίς ο θεός μετάνοιαν εις επίγνωσιν αληθείας, και ανανήψωσιν εκ της του διαβόλου παγίδος, εζωγρημένοι υπ αυτού εις το εκείνου θέλημα.

Τούτο δε γίνωσκε, ότι εν εσχάταις ημέραις ενστήσονται καιροί χαλεποί, έσονται γαρ άνθρωποι φίλαυτοι, φυλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανόσιοι, άστοργοι, άσπονδοι, διάβολοι, ακρατείς, ανήμεροι, αφιλάγαθοι, προδόται, προπετείς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μάλλον η φιλόθεοι, έχοντες μόρφωσιν ευσεβείας, την δε δύναμιν αυτής ηρνημένοι. και τούτους αποτρέπου. εκ τούτων γαρ εισίν οι ενδύνοντες εις τας οικίας και αιχμαλωτίζοντες γυναικάρια σεσωρευμένα αμαρτίαις, αγόμενα επιθυμίαις ποικίλαις, πάντοτε μανθάνοντα και μηδέποτε εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν δυνάμενα. ον τρόπον δε ιαννής και ιαμβρής αντέστησαν μωϋσεί, ούτω και ούτοι ανθίστανται τη αληθεία, άνθρωποι κατεφθαρμένοι τον νουν, αδόκιμοι περί την πίστιν, αλλ ου προκόψουσιν επί πλείστον. η γαρ άνοια αυτών έκδηλος έσται πάσιν, ως και η εκείνων εγένετο. συ δε παρηκολούθηκας μου τη διδασκαλία τη αγωγή, τη προθέσει, τη πίστει, τη μακροθυμία, τη αγάπη, τη υπομονή, τοις διωγμοίς, τοις παθήμασιν, οία μοι εγένοντο εν αντιοχεία, εν ικονίω, εν λύστροις, οίους διωγμούς υπήνεγκα, και εκ πάντων με ερρύσατο ο κύριος. και πάντες δε οι θέλοντες ευσεβώς ζην εν χριστώ ιησού, διωχθήσονται. πονηροί δε άνθρωποι και γόητες προκόψουσιν επί το χείρον, πλανώντες και πλανώμενοι. συ δε μένε εν οις έμαθες και επιστώθης, ειδώς παρά τίνος έμαθες, και ότι από βρέφους τα ιερά γράμματα οίδας, τα δυνάμενα σε σοφίσαι εις σωτηρίαν διά πίστεως της εν χριστώ ιησού. πάσα γραφή θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς παιδείαν την εν δικαιοσύνη, ίνα άρτιος η ο του θεού άνθρωπος προς παν έργον αγαθόν εξηρτυμένος.

Διαμαρτύρομαι ουν εγώ ενώπιον του θεού και του κυρίου ημών ιησού χριστού του μέλλοντος κρίνειν ζώντας και νεκρούς κατά την επιφάνειαν αυτού και την βασιλείαν αυτού, κήρυξον τον λόγον, επίστηθι ευκαίρως, ακαίρως, έλεγξον, επιτίμησον, παρακάλεσον εν πάση μακροθυμία και διδαχή. έσται γαρ καιρός ότε της υγιαινούσης διδασκαλίας ουκ ανέξονται, αλλά κατά τας επιθυμίας τας ιδίας εαυτοίς επισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι την ακοήν, και από μεν της αληθείας την ακοήν αποστρέψουσιν, επί δε τους μύθους εκτραπήσονται. συ δε νήφε εν πάσι, κακοπάθησον, έργον ποίησον ευαγγελιστού, την διακονίαν σου πληροφόρησον. εγώ γαρ ήδη σπένδομαι, και ο καιρός της εμής αναλύσεως εφέστηκε. τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, τον δρόμον τετέλεκα, την πίστιν τετήρηκα. λοιπόν απόκειται μοι ο της δικαιοσύνης στέφανος, ον αποδώσει μοι ο κύριος εν εκείνη τη ημέρα ο δίκαιος κριτής. ου μόνον δε εμοί, αλλά και πάσι τοις ηγαπηκόσι την επιφάνειαν αυτού. σπούδασον ελθείν προς με ταχέως. δημάς γαρ με εγκατέλιπεν, αγαπήσας τον νυν αιώνα, και επορεύθη εις θεσσαλονίκην. κρίσκης εις γαλατίαν. τίτος εις δαλματίαν. λουκάς εστί μόνος μετ εμού. μάρκον αναλαβών άγαγε μετά σεαυτού, έστι γαρ μοι εύχρηστος εις διακονίαν. τυχικόν δε απέστειλα εις έφεσον. τον φελόνην ον απέλιπον εν τρωάδι παρά κάρπω ερχόμενος φέρε, και τα βιβλία, μάλιστα τας μεμβράνας. αλ έξανδρος ο χαλκεύς πολλά μοι κακά ενεδείξατο, αποδώη αυτώ ο κύριος κατά τα έργα αυτού, ον και συ φυλάσσου, λίαν γαρ ανθέστηκε τοις ημετέροις λόγοις. εν τη πρώτη μου απολογία ουδείς μοι συμπαρεγένετο, αλλά πάντες με εγκατέλιπον. μη αυτοίς λογισθείν. ο δε κύριος μοι παρέστη και ενεδυνάμωσε με, ίνα δι εμού το κήρυγμα πληροφορηθή, και ακούση πάντα τα έθνη, και ερρύσθην εκ στόματος λέοντος. και ρύσεται με ο κύριος από παντός έργου πονηρού, και σώσει εις την βασιλείαν αυτού την επουρανίον, ω η δόξα εις τους αιώνας των αιώνων. αμήν. άσπασαι πρίσκιλλαν και ακύλαν και τον ονησιφόρου οίκον. έραστος έμεινεν εν κορίνθω, τρόφιμον δε απέλιπον εν μιλήτω ασθενούντα. σπούδασον προ χειμώνος ελθείν. ασπάζεται σε ευβουλος και πούδης και λίνος και κλαυδία και οι αδελφοί πάντες. ο κύριος ιησούς χριστός μετά του πνεύματος σου. η χάρις μεθ υμών. αμήν.

Τέλος της προς τιμόθεον δευτέρας επιστολής.