Παύλος απόστολος ιησού χριστού διά θελήματος θεού και τιμόθεος ο αδελφός, τη εκκλησία του θεού τη ούση εν κορίνθω συν τοις αγίοις πάσι τοις ούσιν εν όλη τη αχαΐα, χάρις υμίν και ειρήνη από θεού πατρός ημών και κυρίου ιησού χριστού. ευλογητός ο θεός και πατήρ του κυρίου ημών ιησού χριστού, ο πατήρ των οικτιρμών και θεός πάσης παρακλήσεως, ο παρακαλών ημάς επί πάση τη θλίψει ημών, εις το δύνασθαι ημάς παρακαλείν τους εν πάση θλίψει διά της παρακλήσεως ης παρακαλούμεθα αυτοί υπό του θεού, ότι καθώς περισσεύει τα παθήματα του χρισού εις ημάς, ούτω διά του χριστού περισσεύη και η παράκλησις ημών. είτε δε θλιβόμεθα υπέρ της υμών παρακλήσεως και σωτηρίας της ενεργουμένης εν υπομονή των αυτών παθημάτων ων και ημείς πάσχομεν, και η ελπίς ημών βεβαία υπέρ υμών. είτε παρακαλούμεθα, υπέρ της υμών παρακλήσεως και σωτηρίας, ειδότες ότι ώσπερ κοινωνοί εστέ των παθημάτων, ούτω και της παρακλήσεως. ου γαρ θέλομεν υμάς αγνοείν αδελφοί υπέρ της θλίψεως ημών της γενομένης ημίν εν τη ασία, ότι καθ υπερβολήν εβαρήθημεν υπέρ δύναμιν ώστε εξαπορηθήναι υμάς και του ζην. αλλ αυτοί εν εαυτοίς το απόκριμα του θανάτου εσχήκαμεν, ίνα μη πεποιθότες ώμεν εφ εαυτοίς, αλλ επί τω θεώ τω εγείροντι τους νεκρούς, ος εκ τηλικούτου θανάτου ερρύσατο ημάς και ρύεται, εις ον ηλπίκαμεν ότι και έτι ρύσεται, συνυπουργούντων και υμών υπέρ ημών τη δεήσει, ίνα εκ πολλών προσώπων το εις ημάς χάρισμα διά πολλών ευχαριστηθή υπέρ υμών. η γαρ καύχησις ημών αύτη εστί, το μαρτύριον της συνειδήσεως ημών, ότι εν απλότητι και ειλικρινεία θεού, ουκ εν σοφία σαρκική αλλ εν χάριτι θεού ανεστράφημεν εν τω κόσμω, περισσοτέρως δε προς υμάς. ου γαρ άλλα γράφομεν υμίν, αλλή α αναγινώσκετε η και επιγινώσκετε. ελπίζω δε ότι και έως τέλους επιγνώσεσθε, καθώς και επέγνωτε ημάς από μέρους, ότι καύχημα υμών εσμέν, καθάπερ και υμείς ημών εν τη ημέρα του κυρίου ημών ιησού χριστού. κάι ταύτη τη πεποιθήσει εβουλόμην ελθείν προς υμάς το πρότερον, ίνα δευτέραν χάριν έχητε, και δι υμών ελθείν εις μακεδονίαν, και πάλιν από μακεδονίας ελθείν προς υμάς, και υφ υμών προπεμφθήναι εις την ιουδαίαν. τούτο ουν βουλευόμενος μήτι άρα τη ελαφρία εχρησάμην. η α βουλεύομαι κατά σάρκα βουλεύομαι, ίνα η παρ εμοί το ναι ναι, και το ου ου. πιστός δε ο θεός ότι ο λόγος ημών ο προς υμάς ουκ εγένετο ναι και ου. ο γαρ του θεού υιός ιησούς χριστός ο εν υμίν δι ημών κηρυχθείς δι εμού και σιλουανού και τιμοθέου ουκ εγένετο ναι και ου, αλλά ναι εν αυτώ γέγονεν. όσαι γαρ επαγγελίαι του θεού εν θυτώ το ναι, και εν αυτώ το αμήν τω θεώ προς δόξαν δι ημών. ο δε βεβαιών υμάς συν ημίν εις χριστόν και χρίσας ημάς θεός, ο και σφραγισάμενος ημάς και δους τον αρραβώνα του πνεύματος εν ταις καρδίαις ημών. εγώ δε μάρτυρα τον θεόν επικαλούμαι επί την εμήν ψυχήν, ότι φειδόμενος υμών ουκ έτι ήλθον εις κόρινθον, ουχ ότι κυριεύομεν υμών της πίστεως, αλλά συνεργοί εσμέν της χαράς υμών. τη γαρ πίστει εστήκατε.

Εκρινα δε εμαυτώ τούτο το μη πάλιν εν λύπη προς υμάς ελθείν. ει γαρ εγώ λυπώ υμάς, και τις εστίν ο ευφραίνων με ειμή ο λυπούμενος εξ εμού. και έγραψα υμίν τούτο αυτό, ίνα μη ελθών λύπην επί λύπη σχω αφ ων έδει με χαίρειν, πεποιθώς επί πάντας υμάς, ότι η εμή χαρά πάντων υμων εστίν. εκ γαρ πολλή θλίψεως και συνοχής καρδίας έγραψα υμίν διά πολλών δακρύων, ουχ ίνα λυπηθήτε, αλλά την αγάπην ίνα γνώτε ην έχω περισσοτέρως εις υμάς. ει δε τις λελύπηκεν, ουκ εμέ λελύπηκεν, αλλά από μέρους ίνα μη επιβαρώ πάντας υμάς. ικανόν τω τοιούτω η επιτιμία αύτη η υπό των πλειόνων, ώστε τουναντίον μάλλον υμάς χαρίσασθαι και παρακαλέσαι, μήπως τη περισσοτέρα λύπη καταποθή ο τοιούτος. διό παρακαλώ υμάς κυρώσαι εις αυτόν αγάπην. εις τούτο γαρ και έγραψα ίνα γνω την δοκιμήν υμών, ει εις πάντα υπήκοοι εστέ. ω δε τι χαρίζεσθε και εγώ. και γαρ εγώ ει τι κεχάρισμαι, ω κεχάρισμαι δι υμάς εν προσώπω χριστού, ίνα μη πλεονεκτηθώμεν υπό του σατανά. ου γαρ αυτού τα νοήματα αγνοούμεν. ελθών δε εις την τρωάδα εις το ευαγγέλιον του χριστού, και θύρας μοι ανεωγμένης εν κυρίω, ουκ έσχηκα άνεσιν τω πνεύματι μου τω μη ευρείν με τίτον τον αδελφόν μου, αλλά αποταξάμενος αυτοίς, εξήλθον εις μακεδονίαν. τω δε θεώ χάρις τω πάντοτε θριαμβεύοντι ημάς εν τω χριστώ, και την οσμήν της γνώσεως αυτού φανερούντι δι ημών εν παντί τόπω, ότι χριστού ευωδία εσμέν τω θεώ εν τοις σωζομένοις και εν τοις απολλυμένοις. οις μεν οσμή θανάτου εις θάνατον, οις δε οσμή ζωής εις ζωήν. και προς ταύτα τις ικανός. ου γαρ εσμέν ως οι λοιποί καπηλεύοντες τον λόγον του θεού, αλλ ως εξ ειλικρινείας, αλλ ως εκ θεού κατενώπιον του θεού εν χριστώ λαλούμεν.

Αρχόμεθα πάλιν εαυτούς συνιστάνειν. ειμή χρήζομεν ως τινές συστατικών επιστολών προς υμάς, η εξ υμών συστατικών, η επιστολή ημών υμείς εστέ εγγεγραμμένη εν ταις καρδίαις ημών γινωσκομένη και αναγινωσκομένη υπό πάντων ανθρώπων, φανερούμενοι ότι εστέ επιστολή χριστού διακονηθείσα υφ ημών, εγγεγραμμένη ου μέλανι αλλά πνεύματι θεού ζώντος, ουκ εν πλαξί λιθίναις αλλ εν πλαξί καρδίας σαρκικαίς. πεποίθησιν δε τοιαύτην έχομεν διά του χριστού προς τον θεόν, ουχ ότι ικανοί εσμέν αφ εαυτών λογίσασθαι τι ως εξ εαυτών, αλλ η ικανότης ημών εκ του θεού. ος και ικάνωσεν ημάς διακόνους καινής διαθήκης, ου γράμματος αλλά πνεύματος. το γαρ γράμμα αποκτένει, το δε πνεύμα ζωοποιεί. ει δε η διακονία του θανάτου εν γράμμασιν εντετυπωμένη εν λίθοις εγενήθη εν δόξη, ώστε μη δύνασθαι ατενίσαι τους υιούς ισραήλ εις το πρόσωπον μωϋσέος διά την δόξαν του προσώπου αυτού την καταργουμένην, πως ουχί μάλλον η διακονία του πνεύματος έσται εν δόξη. ει γαρ η διακονία της κατακρίσεως δόξα, πολλώ μάλλον περισσεύσει η διακονία της δικαιοσύνης εν δόξη. και γαρ ου δεδόξασται το δεδοξασμένον εν τούτω τω μέρει ένεκεν της υπερβαλλούσης δόξης. ει γαρ το καταργούμενον διά δόξης, πολλώ μάλλον το μένον εν δόξη. έχοντες ουν τοιαύτην ελπίδα πολλή παρρησία χρώμεθα. και ου καθάπερ μωϋσής ετίθει κάλυμμα επί το πρόσωπον εαυτού προς το μη ατενίσαι τους υιούς ισραήλ εις το τέλος του καταργουμένου, αλλ επωρώθη τα νοήματα αυτών. άχρι γαρ της σήμερον το αυτό κάλυμμα επί τη αναγνώσει της παλαιάς διαθήκης μένει μη ανακαλυπτόμενον, ότι εν χριστώ καταργείται. αλλ έως σήμερον ηνίκα αναγινώσκεται μωϋσής, κάλυμμα επί την καρδίαν αυτών κείται. ηνίκα δαν επιστρέψη προς κύριον, περιαιρείται το κάλυμμα. ο δε κύριος το πνεύμα εστίν. ου δε το πνεύμα κυρίου, εκεί ελευθερία. ημείς δε πάντες ανακεκαλυμμένω προσώπω την δόξαν κυρίου κατοπτριζόμενοι, την αυτήν εικόνα μεταμορφούμεθα από δόξης εις δόξαν καθάπερ από κυρίου πνεύματος.

Διατούτο έχοντες την διακονίαν ταύτην καθώς ηλεήθημεν, ουκ εκκακούμεν, αλλ απειπάμεθα τα κρυπτά της αισχύνης, μη περιπατούντες εν πανουργία, μηδέ δολούντες τον λόγον του θεού, αλλά τη φανερώσει της αληθείας συνιστώντες εαυτούς προς πάσαν συνείδησιν ανθρώπων ενώπιον του θεού. ει δε και εστί κεκαλυμμένον το ευαγγέλιον ημών, εν τοις απολλυμένοις εστί κεκαλυμμένον, εν οις ο θεός του αιώνος τούτου ετύφλωσε τα νοήματα των απίστων, εις το μη αυγάσαι αυτοίς τον φωτισμόν του ευαγγελίου της δόξης του χριστού, ος εστίν εικών του θεού του αοράτου. ου γαρ εαυτούς κηρύσσομεν αλλά χριστόν ιησούν κύριον, εαυτούς δε δούλους υμών διά ιησούν. ότι ο θεός ο ειπών εκ σκότους φως λάμψαι, ος έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του θεού εν προσώπω ιησού χριστού. έχομεν δε τον θησαυρόν τούτον εν οστρακίνοις σκεύεσιν, ίνα η υπερβολή της δυνάμεως η του θεού, και μη εξ ημών. εν παντί θλιβόμενοι, αλλ ου στενοχωρούμενοι. απορούμενοι, αλλ ουκ εξαπορούμενοι. διωκόμενοι, αλλ ουκ εγκαταλειπόμενοι. καταβαλλόμενοι, αλλ ουκ απολλύμενοι. πάντοτε την νέκρωσιν του κυρίου ιησού εν τω σώματι περιφέροντες, ίνα και η ζωή του ιησού εν τω σώματι ημών φανερωθή. αεί γαρ ημείς οι ζώντες εις θάνατον παραδιδόμεθα διά ιησούν, ίνα και η ζωή του ιησού φανερωθή εν τη θνητή σαρκί ημών. ώστε ο μεν θάνατος εν ημίν ενεργείται, η δε ζωή εν υμίν. έχοντες δε το αυτό πνεύμα της πίστεως κατά το γεγραμμένον. επίστευσα διό ελάλησα, και ημείς πιστεύομεν, διό και λαλούμεν, ειδότες ότι ο εγείρας τον κύριον ιησούν, και ημάς διά ιησού εξεγερεί, και παραστήσει συν υμίν. τα γαρ πάντα δι υμάς, ίνα η χάρις πλεονάσασα διά των πλειόνων την ευχαριστίαν περισσεύση εις την δόξαν του θεού. διό ουκ εκκακούμεν. αλλ εικαί ο έξω ημών άνθρωπος διαφθείρεται, αλλ ο έσω ανακαινουται ημέρα και ημέρα. το γαρ παραυτίκα ελαφρόν της θλίψεως ημών καθ υπερβολήν εις υπερβολήν αιώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ημίν. μη σκοπούντων ημών τα βλεπόμενα, αλλά τα μη βλεπόμενα. τα γαρ βλεπόμενα πρόσκαιρα, τα δε μη βλεπόμενα αιώνια.

Οίδαμεν γαρ ότι εάν η επίγειος ημών οικία του σκήνους καταλυθή, οικοδομήν εκ θεού έχομεν, οικίαν αχειροποίητον αιώνιον εν τοις ουρανοίς. και γαρ εν τούτω στενάζομεν το οικητήριον ημών το εξ ουρανού επενδύσασθαι επιποθούντες, είγε και ενδυσάμενοι ου γυμνοί ευρεθησόμεθα. και γαρ οι όντες εν τω σκήνει στενάζομεν βαρούμενοι, εφ ω ου θέλομεν εκδύσασθαι, αλλ επενδύσασθαι, ίνα καταποθή το θνητόν υπό της ζωής. ο δε κατεργασάμενος ημάς εις αυτό τούτο θεός, ο και δους ημίν τον αρραβώνα του πνεύματος. θαρρούντες ουν πάντοτε και ειδότες ότι ενδημούντες εν τω σώματι, εκδημούμεν από του κυρίου. διά πίστεως γαρ περιπατούμεν ου διά είδους. θαρρούμεν δε και ευδοκούμεν μάλλον εκδημήσαι εκ του σώματος, και ενδημήσαι προς τον κύριον. διό και φιλοτιμούμεθα είτε ενδημούντες είτε εκδημούντες ευάρεστοι αυτώ είναι. τους γαρ πάντας ημάς φανερωθήναι δει έμπροσθεν του βήματος του χριστού, ίνα κομίση τε έκαστος τα ιδία του σώματος προς α έπραξεν, είτε αγαθόν είτε κακόν. ειδότες ουν τον φόβον του κυρίου ανθρώπους πείθομεν, θεώ δε πεφανερώμεθα. ελπίζω δε και εν ταις συνειδήσεσιν υμών πεφανερώσθαι. ου γαρ πάλιν εαυτούς συνιστάνομεν υμίν, αλλ αφορμήν διδόντες υμίν καυχήσεως υπέρ ημών, ίνα έχητε προς τους εν προσώπω καυχωμένους και ου καρδία. είτε γαρ εξέστημεν θεώ, είτε σωφρονούμεν υμίν. η γαρ αγάπη του χριστού συνέχει ημάς κρίναντας τούτο, ότι ει εις υπέρ πάντων απέθανεν, άρα οι πάντες απέθανον. και υπέρ πάντων απέθανεν, ίνα οι ζώντες μηκέτι εαυτοίς ζώσιν, αλλά τω υπέρ αυτών αποθανόντι και εγερθέντι. ώστε ημείς από του νυν ουδένα οίδαμεν κατά σάρκα. ει δε και εγνώκαμεν κατά σάρκα χριστόν, αλλά και νυν ουκέτι γινώσκομεν. ώστε ει τις εν χριστώ καινή κτίσις, τα αρχαία παρήλθεν, ιδού γέγονε τα πάντα καινά. τα δε πάντα εκ του θεού του καταλλάξαντος ημάς εαυτώ διά ιησού χριστού, και δόντος ημίν την διακονίαν της καταλλαγής. ως ότι θεός ην εν χριστώ, κόσμον καταλλάσσων εαυτώ, μη λογιζόμενονς αυτοίς τα παραπτώματα αυτών, και θέμενος εν ημίν τον λόγον της καταλλαγής. υπέρ χριστού ουν πρεσβεύομεν, ως του θεού παρακαλούντος δι ημών. δεόμεθα υπέρ χριστού, καταλλάγητε τω θεώ τον γαρ μη γνόντα αμαρτίαν υπέρ ημών αμαρτίαν εποίησεν, ίνα ημείς γενώμεθα δικαιοσύνη θεού εν αυτώ.

Συνεργούντες δε και παρακαλούμεν μη εις κενόν την χάριν του θεού δέξασθαι υμάς. λέγει γαρ. καιρώ δεκτώ επήκουσα σου και εν ημέρα σωτηρίας εβοήθησα σοι. ιδού νυν καιρός ευπρόσδεκτος, ιδού νυν ημέρα σωτηρίας. μηδεμίαν εν μηδενί διδόντες προσκοπήν, ίνα μη μωμηθή η διακονία, αλλ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως θεού διάκονοι εν υπομονή πολλή, εν θλίψεσιν, εν ανάγκαις, εν στενοχωρίαις, εν πληγαίς, εν φυλακαίς, εν ακαταστασίαις, εν κόποις, εν αγρυπνίαις, εν μηστείαις, εν αγνότητι, εν γνώσει, εν μακροθυμία, εν χρηστότητι, εν πνεύματι αγίω, εν αγάπη ανυποκρίτω, εν λόγω αληθείας, εν δυνάμει θεού. διά των όπλων της δικαιοσύνης των δεξιών και αριστερών. διά δόξης και ατιμίας, διά δυσφημίας και ευφημίας. ως πλάνοι, και αληθείς. ως αγνοούμενοι, και επιγινωσκόμενοι. ως αποθνήσκοντες, και ιδού ζώμεν. ως παιδευόμενοι και μη θανατούμενοι. ως λυπούμενοι, αεί δε χαίροντες. ως πτωχοί, πολλούς δε πλουτίζοντες. ως μηδέν έχοντες, και πάντα κατέχοντες. το στόμα ημών ανέωγε προς υμάς κορίνθιοι, η καρδία ημών πεπλάτυνται. ου στενοχωρείσθε εν ημίν στενοχωρείσθε δε εν τοις σπλάγχνοις υμών την δε αυτήν αντιμισθίαν ως τέκνοις λέγω, πλατύνθητε και υμείς. μη γίνεσθε ετεροζυγούντες απίστοις. τις γαρ μετοχή δικαιοσύνη και ανομία. τις δε κοινωνία φωτί προς σκότος. τις δε συμφώνησις χριστώ προς βελιάλ. η τις μερίς πιστώ μετά απίστου. τις δε συγκατάθεσις ναώ θεού μετά ειδώλων. υμείς γαρ ναός θεού εστέ ζώντος, καθώς είπεν ο θεός. ότι ενοικήσω εν αυτοίς, και εμπεριπατήσω, και έσομαι αυτών θεός, και αυτοί έσονται μοι λαός. διό εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε λέγει κύριος, και ακαθάρτου μη άπτεσθε, καγώ εισδέξομαι υμάς, και έσομαι υμίν εις πατέρα, και υμείς έσεσθε μοι εις υιούς και θυγατέρας, λέγει κύριος παντοκράτωρ.

Ταύτας ουν έχοντες τας επαγγελίας αγαπητοί καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην εν φόβω θεού. χωρήσατε ημάς. ουδένα ηδικήσαμεν, ουδένα εφθείραμεν, ουδένα επλεονεκτήσαμεν. ου προς κατάκρισιν λέγω. προείρηκα γαρ ότι εν ταις καρδίαις ημών εστέ εις το συναποθανείν και συζήν. πολλή μοι παρρησία προς υμάς, πολλή μοι καύχησις υπέρ υμών. πεπλήρωμαι τη παρακλήσει, υπερπερισσεύομαι τη χαρά επί πάση τη θλίψει ημών, και γαρ ελθόντων ημών εις μακεδονίαν, ουδεμίαν έσχηκεν άνεσιν η σάρξ ημών, αλλ εν παντί θλιβόμενοι. έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι. αλλ ο παρακαλών τους ταπεινούς παρεκάλεσεν ημάς εν τη παρουσία τίτου. ου μόνον δε εν τη παρουσία αυτού, αλλά και εν τη παρακλήσει η παρεκλήθη εφ υμίν, αναγγέλων ημίν την υμών επιπόθησιν, τον υμών οδυρμόν, τον υμών ζήλον υπέρ εμού, ώστε με μάλλον χαρήναι. ότι εικαί ελύπησα υμάς εν τη επιστολή, ου μεταμέλο{}μαι. εικαί μετεμελόμην, βλέπω γαρ ότι η επιστολή εκείνη εικαί προς ώραν ελύπησεν υμάς, νυν χαίρω, ουχ ότι ελυπήθητε, αλλ ότι ελυπήθητε εις μετάνοιαν. ελυπήθητε γαρ κατά θεόν, ίνα εν μηδενί ζημίωθήτε εξ ημών. η γαρ κατά θεόν λύπη μετάνοιαν εις σωτηρίαν αμεταμέλητον κατεργάζεται. ιδού γαρ αυτό τούτο το κατά θεόν λυπηθήναι υμάς, πόσην κατειργάσατο εν υμίν σπουδήν, αλλά απολογίαν, αλλά αγανάκτησιν, αλλά φόβον, αλλά επιπόθησιν, αλλά ζήλον, αλλ εκδίκησιν. εν παντί συνεστήσατε εαυτούς αγνούς είναι εν τω πράγματι. άρα εικαί έγραψα υμίν, ουχ ένεκεν του αδικήσαντος ουδέ ένεκεν του αδικηθέντος, αλλ ένεκεν του φανερωθήναι την σπουδήν ημών την υπέρ υμών προς υμάς ενώπιον του θεού. διατούτο παρακεκλήμεθα επί τη παρακλήσει υμών περισσοτέρως δε μάλλον εχάρημεν επί τη χαρά τίτου, ότι αναπέπαυται το πνεύμα αυτού από πάντων υμών. ότι ει τι αυτώ υπέρ υμών κεκαύχημαι, ου κατησχύνθην, αλλ ως πάντα εν αληθεία ελαλήσαμεν υμίν ούτω και η καύχησις ημών η επί τίτου αλήθεια εγενήθη. και τα σπλάγχνα αυτού περισσοτέρως εις υμάς εστίν, αναμιμνησκομένου την πάντων υμών υπακοήν, ως μετά φόβου και τρόμου εδεξασθε αυτόν. χαίρω ότι εν παντί θαρρώ εν υμίν.

Γνωρίζομεν δε υμίν αδελφοί την χάριν του θεού την δεδομένην εν ταις εκκλησίαις της μακεδονίας, ότι εν πολλή δοκιμή θλίψεως η περισσεία της χαράς αυτών και η κατά βάθους πτωχεία αυτών επερίσσευσεν εις τον πλούτον της απλότητος αυτών. ότι κατά δύναμιν μαρτυρώ, και υπέρ δύναμιν αυθαίρετοι, μετά πολλής παρακλήσεως δεόμενοι ημών την χάριν και την κοινωνίαν της διακονίας της εις τους αγίους δέξασθαι ημάς. και ου καθώς ηλπίσαμεν, αλλ εαυτούς έδωκαν πρώτον τω κυρίω και ημίν διά θελήματος θεού, εις το παρακαλέσαι ημάς τίτον, ίνα καθώς προενήρξατο, ούτω και επιτελέση εις υμάς και την χάριν ταύτην. αλλ ώσπερ εν παντί περισσεύετε πίστει και λόγω, και γνώσει, και πάση σπουδή, και τη εξ υμών εν ημίν αγάπη, ίνα και εν ταύτη τη χάριτι περισσεύητε. ου κατ επιταγήν λέγω, αλλά διά της ετέρων σπουδής και το της υμετέρας αγάπης γνήσιον δοκιμάζων. γινώσκετε γαρ την χάριν του κυρίου ημών ιησού χριστού, ότι δι υμάς επτώχευσε πλούσιος ων, ίνα υμείς τη εκείνου πτωχεία πλουτήσητε. και γνώμην εν τούτω δίδωμι. τούτο γαρ υμίν συμφέρει, οίτινες ου μόνον το ποιήσαι αλλά και το θέλειν προενήρξασθε από πέρυσι. νυνί δε και το ποιήσαι επιτελέσατε, όπως καθάπερ η προθυμία του θέλειν, ούτω και το επιτελέσαι εκ του έχειν. ει γαρ η προθυμία πρόκειται, καθό εάν έχη τις ευπρόσδεκτος, ου καθό ουκ έχει. ου γαρ ίνα άλλοις άνεσις υμίν δε θλίψις, αλλ εξ ισότητος εν τω νυν καιρώ, το υμών περίσσευμα εις το εκείνων υστέρημα, ίνα και το εκείνων περίσσευμα γένηται εις το υμών υστέρημα, όπως γένηται ισότης, καθώς γέγραπται. ω το πολύ ουκ επλεόνασε, και ω το ολίγον ουκ ηλαττόνησε. χάρις δε τω θεώ τω διδόντι την αυτήν σπουδήν υπέρ υμών εν τη καρδία τίτου, ότι την μεν παράκλησιν εδέξατο, σπουδαιότερος δε υπάρχων αυθαίρετος εξήλθε προς υμάς. συνεπέμψαμεν δε μετ αυτού τον αδελφόν, ου έπαινος εν τω ευαγγελίω διά πασών των εκκλησιών. ου μόνον δε, αλλά και χειροτονηθείς υπό των εκκλησιών συνέκδημος ημών, συν τη χάριτι ταύτη τη διακονουμένη υφ ημών προς την αυτού του κυρίου δόξαν και προθυμίαν υμών. στελλόμενοι τούτο, μη τις ημάς μωμήσηται εν τη αδρότητι ταύτη τη διακονουμένη υφ ημών προνοούμενοι καλά, ου μόνον ενώπιον κυρίου, αλλά και ενώπιον ανθρώπων. συνεπέμψαμεν δε αυτοίς τον αδελφόν ημών ον εδοκιμάσαμεν εν πολλοίς πολλάκις σπουδαίον όντα, νυνί δε πολύ σποουδαιότερον, πεποιθήσει πολλή τη εις υμάς, είτε υπέρ τίτου κοινωνός εμός και εις υμάς συνεργός, είτε αδελφοί ημών απόστολοι εκκλησιών, δόξα χριστού. την ουν ένδειξιν της αγάπης υμών και ημών καυχήσεως υπέρ υμών, εις αυτούς ενδείξασθε εις πρόσωπον των εκκλησιών.

Περί μεν γαρ της διακονίας της εις τους αγίους περισσόν μοι εστί το γράφειν υμίν οίδα γαρ την προθυμίαν υμών ην υπέρ υμών καυχώμαι μακεδόσιν, ότι αχαΐα παρεσκεύασται από πέρυσι, και ο εξ υμών ζήλος ηρέθισε τους πλείονας, έπεμψα δε τους αδελφούς ίνα μη το καύχημα ημών το υπέρ υμών κενωθή εν τω μέρει τούτω, ίνα καθώς έλεγον παρεσκευασμένοι ήτε, μήπως εάν έλθωσιν συν εμοί μακεδόνες και εύρωσιν υμάς απαρασκευάστους καταισχυνθώμεν ημείς, ίνα μη λέγωμεν υμείς εν τη υποστάσει ταύτη της καυχήσεως. αναγκαίον ουν ηγησάμην παρακαλέσαι τους αδελφούς ίνα προέλθωσιν εις υμάς, και προκαταρτίσωσι την προκατηγγελμένην ευλογίαν υμών ταύτην ετοίμην είναι, ούτως ως ευλογίαν, και μη ως πλεονεξίαν. τούτο δε, ο σπείρων φειδομένως, φειδομένως και θερίσει, και ο σπείρων επ ευλογίαις, επ ευλογίαις και θερίσει. έκαστος καθώς προαιρείται τη καρδία, μη εκ λύπης η εξ ανάγκης, ιλαρόν γαρ δότην αγαπά ο θεός. δυνατός δε ο θεός πάσαν χάριν περισσεύσαι εις υμάς, ίνα εν παντί πάντοτε πάσαν αυτάρκειαν έχοντες περισσεύητε εις παν έργον αγαθόν καθώς γέγραπται. εσκόρπισεν έδωκε τοις πένησιν η δικαιοσύνη αυτού μένει εις τον αιώνα. ο δε επιχορηγών σπέρμα τω σπείροντι, και άρτον εις βρώσιν χορηγήσαι, και πληθύναι τόν σπόρον υμών, και αυξήσαι τα γενήματα της δικαιοσύνης υμών, εν παντί πλουτιζόμενοι εις πάσαν απλότητα, ήτις κατερ γάζεται δι ημών ευχαριστίαν τω θεώ. ότι η διακονία της λειτουργείας ταύτης ου μόνον εστί προσαναπληρούσα τα υστερήματα των αγίων, αλλά και περισσεύουσα διά πολλών ευχαριστιών τω θεώ διά της δοκιμής της διακονίας ταύτης, δοξάζοντες τον θεόν επί τη υποταγή της ομολογίας υμών εις το ευαγγέλιον του χριστού, και απλότητι της κοινωνίας εις αυτούς και εις πάντας, και αυτών δεήσει υπέρ υμών, επιποθούντων υμάς διά την υπερβάλλουσαν χάριν του θεού εφ υμίν. χάρις δε τω θεώ επί τη ανεκδιηγήτω αυτού δωρεά.

Αυτός δε εγώ παύλος παρακαλώ υμάς διά της πραότητος και επιεικείας του χριστού, ος κατα πρόσωπον μεν ταπεινός εν υμίν, απών δε θαρρώ εις υμάς. δέομαι δε το μη παρών θαρρήσαι τη πεποιθήσει η λογίζομαι τολμήσαι επί τινάς τους λογιζομένους ημάς ως κατά σάρκα περιπατούντας. εν σαρκί γαρ περιπατούντες, ου κατά σάρκα στρατευόμεθα. τα γαρ όπλα της στρατείας ημών ου σαρκικά, αλλά δυνατά τω θεώ προς καθαίρεσιν οχυρωμάτων, λογισμούς καθαιρούντες και παν ύψωμα επαιρόμενον κατά της γνώσεως του θεού, και αιχμαλωτίζοντες παν νόημα εις την υπακοήν του χριστού, και εν ετοίμω έχοντες εκδικήσαι πάσαν παρακοήν, όταν πληρωθή υμών η υπακοή. {α} κατά πρόσωπον βλέπετε. ει τις πέποιθεν εαυτώ χριστού είναι, τούτο λογιζέσθω πάλιν αφ εαυτού, ότι καθώς αυτός χριστού, ούτω και ημείς χριστού. εάν τε γαρ και περισσότερον τι καυχήσωμαι περί της εξουσίας ημών ης έδωκεν ο κύριος ημίν εις οικοδομήν και ουκ εις καθαίρεσιν υμών, ουκ αισχυνθήσομαι. ίνα δε μη δόξω ως αν εκφοβείν υμάς διά των επιστολών, ότι αι μεν επιστολαί φησί βαρείαι και ισχυραί, η δε παρρησία του σώματος ασθενής και ο λόγος εξουθενημένος. τούτο λογιζέσθω ο τοιούτος, ότι οίοι εσμέν τω λόγω δι επιστολών απόντες, τοιούτοι και παρόντες τω έργω. ου γαρ τολμώμεν εγκρίναι η συγκρίναι εαυτούς τισί των εαυτούς συνιστανόντων, αλλά αυτοί εν εαυτοίς εαυτούς μετρούντες, και συγκρίνοντες εαυτούς εαυτοίς ου συνιούσι. ημείς δε ουχί εις τα άμετρα καυχησόμεθα, αλλά κατά το μέτρον του κανόνος ου εμέρισεν ημίν ο θεός μέτρου εφικέσθαι άχρι και υμών. ου γαρ ως μη εφικνούμενοι εις υμάς υπερεκτείνομεν εαυτούς. άχρι γαρ και υμών εφθάσαμεν εν τω ευαγγελίω του χριστού, ουκ εις τα άμετρα καυχώμενοι εν αλλοτρίοις κόποις. ελπίδα δε έχοντες αυξανομένς της πίστεως υμών εν υμίν μεγαλυνθήναι, κατά τον κανόνα ημών εις περισσείαν εις τα υπερεπέκεινα υμών ευαγγελίσασθαι, ουκ εν αλλοτρίω κανόνι εις τα έτοιμα καυχήσασθαι. ο δε καυχώμενος εν κυρίω καυχάσθω. ου γαρ ο εαυτόν συνιστών, εκείνος εστί δόκιμος, αλλ ον ο κύριος συνίστησιν.

Οφελον ανείχεσθε μου μικρόν τη αφροσύνη, αλλά και ανέχεσθε μου. ζηλώ γαρ υμάς ζήλω θεού. ηρμοσάμην γαρ υμάς ενί ανδρί παρθένον αγνήν παραστήσαι τω χριστώ. φοβούμαι δε μήπως ως ο όφις εύαν εξηπάτησεν εν τη πανουργία αυτού ούτω φθαρή τα νοήματα υμών από της απλότητος της εις τον χρισστόν. ει μέν γαρ ο ερχόμενος άλλον ιησούν κηρύσσει ον ουκ εκηρύξαμεν, η πνεύμα έτερον λαμβάνετε ο ουκ ελάβετε, η ευαγγέλιον έτερον ο ουκ εδέξασθε, καλώς ανείχεσθε. λογίζομαι γαρ μηδέν υστερηκέναι των υπέρ λίαν αποστόλων. ει δε και ιδιώτης τω λόγω, αλλ ου τη γνώσει. αλλ εν παντί φανερωθέντες εν πάσιν εις υμάς. η αμαρτίαν εποίησα εμαυτόν ταπεινών ίνα υμείς υψωθήτε. ότι δωρεάν το του θεού ευαγγέλιον ευηγγελισάμην υμίν. άλλας εκκλησίας εσύλησα λαβών οψώνιον προς την υμών διακονίαν, και παρών προς υμάς και υστερηθείς, ου κατενάρκησα ουδενός. το γαρ υστέρημα μου πρωσανεπλήρωσαν οι αδελφοί ελθόντες από μακεδονίας, και εν παντί αβαρή υμίν εμαυτόν ετήρησα και τηρήσω. εστίν αλήθεια χριστού εν εμοί, ότι η καύχησις αύτη ου φραγήσεται εις εμέ εν τοις κλίμασι της αχαΐας. διατί ότι ουκ αγαπώ υμάς. ο θεός οίδεν. ο δε ποιώ, και ποιήσω, ίνα εκκόψω την αφορμήν των θελόντων αφορμήν, ίνα εν ω καυχώνται ευρεθώσι καθώς και ημείς. οι γαρ τοιούτοι ψευδαπόστολοι, εργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εις αποστόλους χριστού και ου θαυμαστόν. αυτός γαρ ο σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός· ου μέγα ουν ει και οι διάκονοι αυτού μετασχηματίζονται ως διάκονοι δικαιοσύνης, ων το τέλος έσται κατά τα έργα αυτών. πάλιν λέγω μη τις με δόξη άφρονα είναι. ει δε μήγε καν ως άφρονα δέξασθε με, ίνα καγώ μικρόν τι καυχήσωμαι. ο λαλώ, ου λαλώ κατά κύριον, αλλ ως εν αφροσύνη εν ταύτη τη υποστάσει της καυχήσεως. επεί πολλοί καυχώνται κατά την σάρκα, καγώ καυχήσομαι. ηδέως γαρ ανέχεσθε των αφρόνων φρόνιμοι όντες. ανέχεσθε γαρ ει τις υμάς καταδουλοί, ει τις κατεσθίει. ει τις λαμβάνει, ει τις επαίρεται, ει τις υμάς εις πρόσωπον δαίρει. κατά ατιμίαν λέγω, ως ότι ημείς ησθενήσαμεν. εν ω δαν τις τολμά εν αφροσύνη λέγω, τολμώ καγώ. εβραίοι εισί, καγώ. ισραηλίται εισί, καγώ. σπέρμα αβραάμ εισί, καγώ. διάκονοι χριστού εισί, παραφρονών λαλώ, ύπερ εγώ. εν κόποις περισσοτέρως, εν πληγαίς υπερβαλλόντως, εν φυλακαίς περισσοτέρως, εν θανάτοις πολλάκις. υπό ιουδαίων πεντάκις τεσσαράκοντα παρά μίαν έλαβον. τρις ερραβδίσθην. άπαξ ελιθάσθην. τρις εναυάγησα. νυχθήμερον εν τω βυθώ πεποίηκα. οδοιπορίαις πολλάκις, κινδύνοις ποταμών, κινδύνοις ληστών, κινδύνοις εκ γένους, κινδύνοις εξ εθνών, κινδύνοις εν πόλει, κινδύνοις εν ερημία, κινδύνοις εν θαλάσση, κινδύνοις εν ψευδαδέλφοις. εν κόπω και μόχθω, εν αγρυπνίαις πολλάκις. εν λιμώ και δίψει, εν νηστείαις πολλάκις. εν ψύχει και γυμνότητι, χωρίς των παρεκτός, η επισύστασις μου η καθημέραν, η μέριμνα πασών των εκκλησιών. τις ασθενεί, και ουκ ασθενώ. τις σκανδαλίζεται, και ουκ εγώ πυρούμαι. ει καυχάσθαι δει, τα της ασθενείας μου καυχήσομαι. ο θεός και πατήρ του κυρίου ιησού χριστού οίδεν ο ων ευλογητος εις τους αιώνας ότι ου ψεύδομαι. εν δαμασκώ ο εθνάρχης αρέτα του βασιλέως εφρούρει την δαμασκηνών πόλιν πιάσαι με θέλων, και διά θυρίδος εν σαργάνη εχαλάσθην διά του τείχους, και εξέφυγον τας χείρας αυτού.

Καυχάσθαι δη, ου συμφέρει μοι. ελεύσομαι γαρ εις οπτασίας και αποκαλύψεις κυρίου. οίδα άνθρωπον εν χριστώ προ ετών δεκατεσσάρων είτε εν σώματι ουκ οίδα, είτε εκτός του σώματος ουκ οίδα, ο θεός οίδεν, αρπαγέντα τον τοιούτον, έως τρίτου ουρανού, και οίδα τον τοιούτον άνθρωπον, είτε εν σώματι είτε εκτός του σώματος ουκ οίδα, ο θεός οίδεν, ότι ηρπάγη εις τον παράδεισον, και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπω λαλήσαι. υπέρ του τοιούτου καυχήσομαι, υπέρ δε εμαυτού ου καυχήσομαι ειμή εν ταις ασθενείαις μου. εάν γαρ θελήσω καυχήσασθαι, ουκ έσομαι άφρων. αλήθειαν γαρ ερώ. φείδομαι δε μη τις εις εμέ λογίσηται υπέρ ο βλέπει με η ακούει τι εξ εμού. και τη υπερβολή των αποκαλύψεων ίνα μη υπεραίρωμαι, εδόθη μοι σκόλοψ τη σαρκί άγγελος σατάν, ίνα με κολαφίζη, ίνα μη υπεραίρωμαι. υπέρ τούτου τρις τον κύριον παρεκάλεσα ίνα αποστή απ εμού, και είρηκε μοι. αρκεί σοι η χάρις μου. η γαρ δύναμις μου εν ασθενεία τελειούται. ήδιστα ουν μάλλον καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου, ίνα επισκηνώση επ εμέ η δύναμις του χριστού. διό ευδοκώ εν ασθενείαις, εν ύβρεσιν εν ανάγκαις, εν διωγμοίς εν στενοχωρίαις υπέρ χριστού. όταν γαρ ασθενώ τότε δυνατός ειμί. γέγονα άφρων καυχώμενος, υμείς με ηναγκάσατε. εγώ γαρ ώφειλον υφ υμών συνίστασθαι. ουδέν γαρ υστέρησα των υπέρ λίαν αποστόλων. ει και ουδέν ειμί, τα μεν σημεία του αποστόλου κατείργασται εν υμίν εν πάση υπομονή, εν σημείοις και τέρασι και δυνάμεσι. τι γαρ εστί ο ηττήθητε υπέρ τας λοιπάς εκκλησίας, ειμή ότι αυτός εγώ ου κατενάρκησα υμών χαρίσασθε μοι την αδικίαν ταύτην. ιδού τρίτον τούτο ετοίμως έχω ελθείν προς υμάς και ου κατενάρκησα υμών. ου γαρ ζητώ τα υμών αλλά υμάς, ου γαρ οφείλει τα τέκνα τοις γονεύσι θησαυρίζειν, αλλ οι γονείς τοις τέκνοις. εγώ δε ήδιστα δαπανήσω και εκδαπανηθήσομαι υπέρ των ψυχών υμών, ει και περισσοτέρως υμάς αγαπών, ήττον αγαπώμαι. έστω δε. εγώ ου κατεβάρησα υμάς, αλλ υπάρχων πανούργος, δόλω υμάς έλαβον. μη τινά ων απέσταλκα προς υμάς δι αυτού επλεονέκτησα υμάς. παρεκάλεσα τίτον και συναπέστειλα τον αδελφόν. μήτι επλεονέκτησεν υμάς τίτος. ου τω αυτώ πνεύματι περιεπατήσαμεν, ου τοις αυτοίς ίχνεσι. πάλιν δοκείτε ότι υμίν απολογούμεθα. κατενώπιον του θεού εν χριστώ λαλούμεν. τα δε πάντα αγαπητοί υπέρ της υμών οικοδομής. φοβούμαι γαρ μήπως ελθών ουχ οίους θέλω εύρω υμάς, καγώ ευρεθώ υμίν οίον ου θέλετε. μήπως έρις, ζήλοι, θυμοί, ερίθειαι, καταλαλιαί, ψιθυρισμοί, φυσιώσεις, ακαταστασίαι. μη πάλιν ελθόντα με ταπεινώσει ο θεός μου προς υμάς, και πενθήσω πολλούς των προημαρτηκότων και μη μετανοησάντων επί τη ακαθαρσία και πορνεία και ασελγεία η έπραξαν.

Ιδού τρίτον τούτο έρχομαι προς υμάς. επί στόματος δύο μαρτύρων και τριών σταθήσεται παν ρήμα. προείρηκα και προλέγω ως παρών το δεύτερον, και απών νυν γράφω τοις προημαρτηκόσι και τοις λοιποις πάσιν, ότι εάν έλθω εις το πάλιν ου φείσομαι. επεί δοκιμήν ζητείτε του εν εμοί λαλούντος χριστού. ος εις υμάς ουκ ασθενεί, αλλά δύναται εν υμίν. και γαρ ει εσταυρώθη εξ ασθενείας, αλλά ζη εκ δυνάμεως θεού, και γαρ ημείς ασθενούμεν εν αυτώ, αλλά ζησόμεθα συν αυτώ εκ δυνάμεως θεού εις υμάς. εαυτούς πειράζετε ει εστέ εν τη πίστει. εαυτούς δοκιμάζετε. η ουκ επιγινώσκετε εαυτούς ότι ιησού χριστός εν υμίν εστίν. ειμήτι άρα αδόκιμοι εστέ. ελπίζω δε ότι γνώσεσθε, ότι ημείς ουκ εσμέν αδόκιμοι. εύχομαι δε προς τον θεόν μη ποιήσαι υμάς κακόν μηδέν, ουχ ίνα ημείς δόκιμοι φανώμεν, αλλ ίνα υμείς το καλόν ποιήτε. ημείς δε ως αδόκιμοι ώμεν. ου γαρ δυνάμεθα τι κατά της αληθείας, αλλ υπέρ της αληθείας. χαίρομεν γαρ όταν ημείς ασθενώμεν, υμείς δε δυνατοί ήτε. τούτο δε και ευχόμεθα την υμων κατάρτησιν. διατούτο ταύτα απών γράφω, ίνα παρών μη αποτόμως χρήσωμαι κατά την εξουσίαν, ην έδωκε μοι ο κύριος εις οικοδομήν και ουκ εις καθαίρεσιν. λοιπόν αδελφοί χαίρετε, καταρτίζεσθε, παρακαλείσθε, το αυτό φρονείτε, ειρηνεύετε, και ο θεός της αγάπης και της ειρήνης έσται μεθ υμών. ασπάσασθε αλλήλους εν φιλήματι αγίω. ασπάζονται υμάς οι άγιοι πάντες. η χάρις του κυρίου ιησού χριστού, και η αγάπη του θεού, και η κοινωνία του αγίου πνεύματος μετά πάντων υμών. αμήν.

Τέλος της προς κορινθίους δευτέρας επιστολής.