Παύλος και σιλουανός και τιμόθεος τη εκκλησία θεσσαλονικέων εν θεώ πατρί και κυρίω ιησού χριστώ, χάρις υμίν και ειρήνη από θεού πατρός ημών και κυρίου ιησού χριστού. ευχαριστούμεν τω θεώ πάντοτε περί πάντων υμών, μνείαν υμών ποιούμενοι επί των προσευχών ημών αδιαλείπτως, μνημονεύοντες υμών του έργου της πίστεως και του κόπου της αγάπης και της υπομονής της ελπίδος του κυρίου ημών ιησού χριστού έμπροσθεν του θεού και πατρός ημών. ειδότες αδελφοί ηγαπημένοι υπό θεού την εκλογήν υμών, ότι το ευαγγέλιον ημών ουκ εγενήθη εις υμάς εν λόγω μόνον, αλλά και εν δυνάμει και πνεύματι αγίω και εν πληροφορία πολλή καθώς οίδατε οίοι εγενήθημεν εν υμίν δι υμάς. και υμείς μιμηταί ημών εγενήθητε και του κυρίου, δεξάμενοι τον λόγον εν θλίψει πολλή μετά χαράς πνεύματος αγίου, ώστε γενέσθαι υμάς τύπους πάσι τοις πιστεύουσιν εν τη μακεδονία και τη αχαΐα. αφ υμών γαρ εξήχηται ο λόγος του κυρίου, ου μόνον εν τη μακεδονία και εν τη αχαΐα, αλλά και εν παντί τόπω η πίστις υμών η προς τον θεόν εξελήλυθεν, ώστε μη χρείαν έχειν ημάς λαλείν τι. αυτοί γαρ περί ημών απαγγέλλουσιν οποίαν είσοδον έσχομεν προς υμάς, και πως επεστρέψατε προς τον θεόν από των ειδώλων, δουλεύειν θεώ ζώντι και αληθινώ, και αναμένειν τον υιόν αυτού εκ των ουρανών, ον ήγειρεν εκ νεκρών ιησούν τον ρυόμενον ημάς από της οργής της ερχομένης.

Αυτοί γαρ οίδατε αδελφοί την είσοδον ημών την προς υμάς, ότι ου κενή γέγονεν, αλλά προπαθόντες και υβρισθέντες καθώς οίδατε εν φιλίπποις, επαρρησιασάμεθα εν τω θεώ ημών λαλήσαι προς υμάς το ευαγγέλιον του θεού εν πολλώ αγώνι. η γαρ παράκλησις ημών ουκ εκ πλάνης ουδέ εξ ακαθαρσίας ούτε εν δόλω, αλλά καθώς δεδοκιμάσμεθα υπό του θεού πιστευθήναι το ευαγγέλιον, ούτως λαλούμεν ουχ ως ανθρώποις αρέσκοντες, αλλά τω θεώ τω δοκιμάζοντι τας καρδίας ημών. ούτε γαρ ποτέ εν λόγω κολακείας εγενήθημεν καθώς οίδατε, ούτε εν προφάσει πλεονεξίας, θεός μάρτυς, ούτε ζητούντες εξ ανθρώπων δόξαν, ούτε αφ υμών ούτε από άλλων, δυνάμενοι εν βάρει είναι ως χριστού απόστολοι. αλλ εγενήθημεν ήπιοι εν μέσω υμών, ως αν τροφός θάλπη τα εαυτής τέκνα, ούτως ιμειρόμενοι υμών ευδοκούμεν μεταδούναι υμίν ου μόνον το ευαγγέλιον του θεού, αλλά και τας εαυτών ψυχάς, διότι αγαπητοί ημών γεγένησθε. μνημονεύετε γαρ αδελφοί τον κόπον ημών και τον μόχθον, νυκτός γαρ και ημέρας εργαζόμενοι προς το μη επιβαρήσαι τινά υμών, εκηρύξαμεν εις υμάς το ευαγγέλιον του θεού. υμείς μάρτυρες και ο θεός ως οσίως και δικαίως και αμέμπτως υμίν τοις πιστεύουσιν εγενήθημεν, καθάπερ οίδατε ως ένα έκαστον υμών ως πατήρ τέκνα εαυτού παρακαλούντες υμάς και παραμυθούμενοι, και μαρτυρόμενοι εις το περιπατήσαι υμάς αξίως του θεεού του καλούντος υμάς εις την εαυτού βασιλείαν και δόξαν. διατούτο και ημείς ευχαριστούμεν τω θεώ αδιαλείπτως, ότι παραλαβόντες λόγον ακοής παρ ημών του θεού εδέξασθε ου λόγον ανθρώπων αλλά καθώς εστίν αληθώς λόγον θεού, ος και ενεργείται εν υμίν τοις πιστεύουσιν. υμείς γαρ μιμηταί εγενήθητε αδελφοί των εκκλησιών του θεού των ουσών εν τη ιουδαία εν χριστώ ιησού, ότι τα αυτά επάθετε και υμείς υπό των ιδίων συμφυλετών, καθώς και αυτοί υπό των ιουδαίων των και τον κύριον αποκτεινάντων ιησούν και τους ιδίους προφήτας και ημάς εκδιωξάντων, και θεώ μη αρεσκόντων, και πάσιν ανθρώποις εναντίων, κωλυόντων ημάς τοις έθνεσι λαλήσαι ίνα σωθώσιν, εις το αναπληρώσαι αυτών τας αμαρτίας πάντοτε. έφθασε δε επ αυτούς η οργή εις τέλος. ημείς δε αδελφοί απορφανισθέντες αφ υμών προς καιρόν ώρας προσώπω ου καρδία, περισσοτέρως εσπουδάσαμεν το πρόσωπον υμών ιδείν εν πολλή επιθυμία, διό ηθελήσαμεν ελθείν προς υμάς, εγώ μεν παύλος και άπαξ και δις, και ενέκοψεν ημάς ο σατανάς. τις γαρ ημών ελπίς η χαρά η στέφανος καυχήσεως. η ουχί και υμείς έμπροσθεν του κυρίου ημών ιησού χριστού εν τη αυτού παρουσία. υμείς γαρ εστέ η δόξα ημών και χαρά.

Διό μηκέτι στέγοντες, ευδοκήσαμεν καταλειφθήναι εν αθήναις μόνοι, και επέμψαμεν τιμόθεον τον αδελφόν ημών και διάκονον του θεού και συνεργόν ημών εν τω ευαγγελίω του χριστού, εις το στηρίξαι υμάς και παρακαλέσαι υμάς περί της πίστεως υμών το μηδένα σαίνεσθαι εν ταις θλίψεσι ταύταις. αυτοί γαρ οίδαατε ότι εις τούτο κείμεθα. και γαρ ότε προς υμάς ήμεν, προελέγομεν υμίν, ότι μέλλομεν θλίβεσθαι, καθώς και εγένετο και οίδατε. διατούτο καγώ μηκέτι στέγων έπεμψα εις το γνώναι την πίστιν υμών, μήπως επείρασεν υμάς ο πειράζων, και εις κενόν γένηται ο κόπος ημών. άρτι δε ελθόντος τιμοθέου προς ημάς αφ υμών, και ευαγγελισαμένου ημίν την πίστιν και την αγάπην υμών, και ότι έχετε μνείαν ημών αγαθήν, πάντοτε επιποθούντες ημάς ιδείν, καθάπερ και ημείς υμάς διατούτο παρεκλήθημεν αδελφοί εφ υμίν επί πάση τη θλίψει και ανάγκη ημών, διά της ημών πίστεως, ότι νυν ζώμεν εάν υμείς στήκητε εν κυρίω. τίνα γαρ ευχαριστίαν δυνάμεθα τω θεώ ανταποδούναι περί υμών, επί πάση τη χαρά η χαίρομεν δι υμάς έμπροσθεν του θεού ημών, νυκτός και ημέρας υπέρ εκ περισσού δεόμενοι, εις το ιδείν υμών το πρόσωπον, και καταρτίσαι τα υστερήματα της πίστεως υμών. αυτός δε ο θεός και πατήρ ημών και ο κύριος ημών ιησούς χριστός κατευθύναι την οδόν ημών προς υμάς. υμάς δε ο κύριος πλεονάσαι, και περισσεύσαι τη αγάπη εις αλλήλους και εις πάντας, καθάπερ και ημείς εις υμάς, εις το στηρίξαι υμών τας καρδίας αμέμπτους εν αγιωσύνη έμπροσθεν του θεού και πατρός ημών, εν τη παρουσία του κυρίου ημών ιησού χριστού μετά πάντων των αγίων αυτού.

Το λοιπόν ουν αδελφοί ερωτώμεν υμάς και παρακαλούμεν εν κυρίω ιησού, καθώς παρελάβετε παρ ημών το πως δει υμάς περιπατείν και αρέσκειν θεώ, ίνα περισσεύητε μάλλον, οίδατε γαρ τίνας παραγγελίας εδώκαμεν υμίν διά του κυρίου ιησού. τούτο γαρ εστί θέλημα του θεού ο αγιασμός υμών, απέχεσθαι υμάς από της πορνείας, ειδέναι έκαστον υμών το εαυτού σκεύος κτάσθαι εν αγιασμώ και τιμή, μη εν πάθει επιθυμίας, καθάπερ και τα έθνη τα μη ειδότα τον θεόν. το μη υπερβαίνειν και πλεονεκτείν εν τω πράγματι τον αδελφόν αυτού, διότι έκδικος ο κύριος περί πάντων τούτων, καθώς και προείπομεν ημίν και διεμαρτυράμεθα. ου γαρ εκάλεσεν ημάς ο θεός επί ακαθαρσία, αλλ εν αγιασμώ. τοιγαρούν ο αθετών, ουκ άνθρωπον αθετεί, αλλά τον θεόν τον και δόντα το πνεύμα αυτού το άγιον εις ημάς. περί δε της φιλαδελφίας ου χρείαν έχετε γράφειν υμίν, αυτοί γαρ υμείς θεοδίδακτοι εστέ, εις το αγαπάν αλλήλους. και γαρ ποιείτε αυτό εις πάντας τους αδελφούς τους εν όλη τη μακεδονία. παρακαλουμεν δε υμάς αδελφοί, περισσεύειν μάλλον και φιλοτιμείσθαι ησυχάζειν, και πράσσειν τα ίδια, και εργάζεσθαι ταις ιδίαις χερσίν υμών καθώς υμίν παρηγγείλαμεν ίνα περιπατείτε ευσχημόνως προς τους έξω, και μηδενός χρείαν έχητε. ου θέλομεν δε υμάς αγνοείν αδελφοί περί των κεκοιμημένων, ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. ει γαρ πιστεύομεν ότι ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο θεός τους κοιμηθέντας διά του ιησού άξει συν αυτώ. τούτο γαρ υμίν λέγομεν εν λόγω κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι εις την παρουσίαν του κυρίου, ουμή φθάσωμεν τους κοιμηθέντας. ότι αυτός ο κύριος εν κελεύσματι εν φωνή αρχαγγέλου, και εν σάλπιγγι θεού καταβήσεται απ ουρανού, και οι νεκροί εν χριστώ αναστήσονται πρώτον. έπειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι άμα συν αυτοίς αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε συν κυρίω εσομεθα. ώστε παρακαλείτε αλλήλους εν τοις λόγοις τούτοις.

Περί δε των χρόνων και των καιρών αδελφοί ου χρείαν έχετε υμίν γράφεσθαι. αυτοί γαρ ακριβώς οίδατε, ότι η ημέρα κυρίου ως κλέπτης εν νυκτί ούτως έρχεται. όταν γαρ λέγωσιν ειρήνη και ασφάλεια, τότε αιφνίδιος αυτοίς εφίσταται όλεθρος, ώσπερ η ωδίν τη εν γαστρί εχούση, και ουμή εκφύγωσιν. υμείς δε αδελφοί ουκ εστέ εν σκότει, ίνα η ημέρα υμάς ως κλέπτης καταλάβη. πάντες υμείς υιοί φωτός εστέ και υιοί ημέρας, ουκ εσμέν νυκτός ουδέ σκότους. άρα ουν μη καθεύδωμεν ως και οι λοιποί, αλλά γρηγορώμεν και νήφωμεν. οι γαρ καθεύδοντες, νυκτός καθεύδουσι, και οι μεθυσκόμενοι, νυκτός μεθύουσιν. ημείς δε ημέρας όντες υιοί νήφωμεν, ενδυσάμενοι θώρακα πίστεως και αγάπης και περικεφαλαίαν ελπίδα σωτηρίας. ότι ουκ έθετο ημάς ο θεός εις οργήν, αλλ εις περιποίησιν σωτηρίας, διά του κυρίου ημών ιησού χριστού του αποθανόντος υπέρ ημών, ίνα είτε γρηγορώμεν, είτε καθεύδωμεν, άμα σύν αυτώ ζήσωμεν. διό παρακαλείτε αλλήλους και οικοδομείτε εις τον ένα, καθώς και ποιείτε. ερωτώμεν δε υμάς αδελφοί ειδέναι τους κοπιώντας εν υμίν και προϊσταμένους υμών εν κυρίω και νουθετούντας υμάς, και ηγείσθαι αυτούς υπέρ εκ περισσού εν αγάπη διά το έργον αυτών, ειρηνεύετε εν εαυτοίς. παρακαλούμεν δε υμάς αδελφοί νουθετείτε τους ατάκτους, παραμυθείσθε τους αλιγοψύχους, αντέχεσθε των ασθενών, μακροθυμείτε προς πάντας. οράτε μήτις κακόν αντί κακού τινί αποδώ, αλλά πάντοτε το αγαθόν διώκετε και εις αλλήλους και εις πάντας. πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε, εν παντί ευχαριστείτε. τούτο γαρ θέλημα θεού εν χριστώ ιησού είς υμάς. το πνεύμα μη σβέννυτε, προφητείας μη εξουθενείτε. πάντα δοκιμάζοντες το καλόν κατέχετε. από παντός είδους πονηρού απέχεσθε. αυτός δε ο θεός της ειρήνης αγιάσαι υμάς ολοτελείς, και ολόκληρον υμών το πνεύμα και η ψυχή και το σώμα αμέμπτως εν τη παρουσία του κυρίου ημών ιησού χριστού τηρηθείη. πιστός ο καλών υμάς, ος και ποιήσει την ελπίδα υμών βεβαίαν. αδελφοί προσεύχεσθε περί ημών. ασπάσασθε τους αδελφούς πάντας εν φιλήματι αγίω. ορκίζω υμάς τον κύριον, αναγνωσθήναι την επιστολήν πάσι τοις αγίοις αδελφοίς. η χάρις του κυρίου ημών ιησού χριστού μεθ υμών. αμήν.

Τέλος της προς θεσσαλονικείς πρώτης επιστολής.